หลังจากบ่นให้หลิวเมิ่งไปยกหนึ่ง ไป๋อวี่ค่อย ๆ หลบออกมาจากห้องลับแล้วหนีไปซ่อนตัวใต้เตียงตามที่หลิวเมิ่งบอกว่าครั้งนี้เฉินเฟยหย่าจะหาเขาเจอตรงนี้
ไป๋อวี่ส่ายหน้าคิดในใจว่า นี่ไม่เท่ากับนอนเท้าเอวรอหมาป่าจับไปกินหรืออย่างไร
นอกจากนั้นยังต้องจงใจยกขาไปเตะโต๊ะจนของด้านบนหล่นลงมาคล้ายกับส่งเสียงตะโกนบอกให้เฉินเฟยหย่าได้รู้ว่าเขารออยู่ตรงนี้
พออีกฝ่ายได้ยินเสียง ความหงุดหงิดเมื่อครู่ก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว แววตาของเขากำลังยิ้มด้วยความตื่นเต้น
เสียงกระพรวนดังอยู่ด้านนอกห้องที่ไป๋อวี่ซ่อนตัวอยู่ พร้อมกับคำพูดที่ว่า “ไป๋อวี่ เจ้าหลบอยู่ในนี้เองหรอกหรือ ข้ารู้นะว่าเจ้าอยู่ข้างในนั้นน่ะ”
แน่นอนว่าไป๋อวี่ไม่พูดอะไร ทำหน้านิ่วไม่พอใจที่จะต้องเสียคะแนนเพราะเรื่องไร้สาระ คิดในใจว่า ถ้ารู้อยู่แล้วว่าเป็นข้า เหตุใดต้องร่ำไรลีลา ผลักประตูเข้ามาเสียตอนนี้เลยสิ
“ถ้าเจ้าออกมาตอนนี้ ข้าไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่
