Chapter 7 อาหารของปีศาจ
1655 คำ
Chapter 7 อาหารของปีศาจ
อันที่จริงการสูบกินวิญญาณมนุษย์เป็นอาหารก็ไม่น่ากลัว ไอเล็ก ๆ ถูกสูบออกมาผ่านจุมพิตดูดดื่มลักษณะเหมือนเป็นควันบุหรี่ ตัวชายหนุ่มเองก็ชอบคีบซิการ์เป็นกิจวัตรอยู่แล้วจึงไม่มีใครสงสัย ประกอบกับว่าบรรดาสาว ๆ ที่ผ่านมานั้นไม่มีใครถึงตายหรือถูกหามเข้าโรงพยาบาลมาก่อน พวกหล่อนคงคิดว่าอาการเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าอ่อนแรงไปหลายอาทิตย์มาจากลีลาเร่าร้อนบนเตียง
จะอย่างไรก็ตาม เขาระมัดระวังตัวเสมอเพื่อไม่ให้ความลับของบ้านรั่วไหล เขาจึงไม่ใช่เหยื่อซ้ำ ไม่ควงสาวคนไหนเกินหนึ่งเดือน คนเดิมคือห้ามเด็ดขาด! เขาชอบที่จะกินแล้วทิ้งจนได้ฉายาคาสโนว่าตัวพ่อในวงการแฟชั่น และเขาไม่คิดเซ็นสัญญากับใคร...
ดูเหมือนว่าเหยื่อรายนี้จะเป็นข้อยกเว้นในรอบศตวรรษ
“คะ... คุณพันวา... นี่มันเรื่องอะไรคะ?” เสียงหวานสั่นกลัว บนโซฟารับรองแขกในห้องสูทของโรงแรมห้าดาว เป็นไปไม่ได้ที่จะมีแมงมุม! แต่เธอเพิ่งเห็นแมงมุมกำลังเดินเล่นบนสันเก้าอี้ โต๊ะกระจก บนหน้าตักเขา ในรถตู้ระหว่างเดินทางมาก็มี เรียกเสียงกรี๊ดไม่รู้กี่รอบ ก่อนที่พวกมันจะสลายหายไปกับอากาศแล้วปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งตรงหน้า...
“บอกแล้วว่าอ่านก่อนเซ็นนะครับ เรื่องมันยาว คงเล่าไม่หมดในวันเดียว”
“ว่าแล้วเชียว ดาวว่า... ดาวไม่เคยจูบใครเลยนะ ไม่มีทางที่ดาวจะจูบคุณก่อน”
“แต่ก็ทำไปแล้ว เหมือนคนขาดสติ” ในคำเหน็บนั้นยังมีความชื่นชมแอบแฝง กระทั่งในแววตาระรื่น เขานั่งอยู่ใกล้กันกับเธอ ส่งยิ้มหวานให้อยู่เรื่อย
“ลูกน้องคุณรู้เรื่องนี้?”
ชายหนุ่มพยักหน้าบอก “รู้... แค่อัฟซามาร์คัส พ่อครัว ลุงคนขับรถที่บ้าน มีเพิ่มมาอีกหนึ่ง หวังว่าน้องดาวจะไม่บอกเรื่องนี้กับนาดีนหรือคนนอกนะครับ”
“ไม่พูดหรอกค่ะ ถึงพูดไปก็ไม่มีใครเชื่อแน่ ๆ แต่ว่าคุณกำลังจะบอกว่าสัญญาที่เซ็นคือดาวต้องมอบชีวิตให้คุณ... อย่างนั้นหรือคะ?”
“ก็ไม่ใช่คนเดียว คุณสำคัญต่อลิ่วล้อของผมด้วย”
ตรึงใจดันเพิ่งจะรู้ว่าอีพี่คนนี้ไม่คบหา ไม่น่าญาติดีด้วยเลย และเขาหลอกเธอ! เจตนาเข้าหาเธอด้วยจุดประสงค์แอบแฝง ขณะที่เธอพยายามรวบรวมสติให้ดี หลุบตามองเจ้าตัวขาแหลมยาวสีดำสนิทจอมเจ้าเล่ห์บนหน้าตักแกร่ง ตัวเดียวกับที่เธอเคยเจอ ปลายนิ้วชี้ไปอย่างเคียดแค้น
“ไอ้เจ้าตัวนั้นมันเจาะนิ้วดาว ไม่ได้ตั้งใจเซ็นเลยนะ!”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ทุกอย่างมีราคาต้องจ่าย น้องจะไม่เสียอะไรฟรี ๆ ในการทำสัญญา... กับปีศาจ” ปลายเสียงแผ่วเบาลง เมื่อเอ่ยถึงคำนิยามของคนบ้านเขา หญิงสาวเพียงกลอกตาไปมาด้วยความคิดเข้าข้างตัวเอง
“ดาวว่าคุณพันวาก็... ไม่เหมือนปีศาจเลยนะคะ คุณเป็นเจ้านายดาว ดาวเป็นลูกน้อง เป็นพนักงานลูกจ้างคุณ กินเงินเดือนของบริษัทคุณ”
“แค่ตาเห็นไม่ได้แปลว่าจะไม่เป็น เรื่องงานส่วนงาน ผมพอจะแยกออก แล้วผมไม่มีวันทำร้ายรุ่นน้องโดยเฉพาะน้องดาว รับรองเรื่องความปลอดภัยได้ครับ”
พอได้รับรอยยิ้มไร้พิษภัย หญิงสาวที่นั่งทำตาขวางจึงยอมอ่อนลงฟังเหตุผลของเขา
“แปลกดีนะ ระบบทุนนิยมมันกลืนกินทุกสรรพสิ่งไปหมด แม้แต่ปีศาจที่เดินอยู่บนโลกยังต้องมีอาชีพเพื่อความอยู่รอด เราเหยียบเดินบนพื้นดินเดียวกัน แค่ต่างจุดประสงค์ ส่วนตัวผมก็แค่...” เขาเงียบไปก่อนยอมสารภาพ “หิวครับ หิวมากจริง ๆ เกือบตายแล้วถ้าไม่ได้จูบน้องดาว”
ใบหน้านวลแดงก่ำแค่ภาพปากติดปากผุดเข้ามาในหัว แน่นอนว่าเธอไม่ได้รังเกียจเขายังต้องยอมรับว่าดี มันเป็นจูบแรกที่ให้ความรู้สึกดีมาก ๆ จนเผลอลูกริมฝีปากตัวเองหลายครั้งอย่างประหม่าอาย ประกอบกับการที่เขาเล่าให้เธอฟังว่าไอเล็ก ๆ มันคืออะไร ซึ่งทีแรกเธอคงไม่เชื่อ แต่พอเห็นแมงมุมเต็มรถเท่านั้นแหละ
“แต่การเซ็นสัญญาโดยอีกฝ่ายไม่รู้เรื่อง ดาวว่ามันไม่แฟร์นะคะ”
“จะให้อธิบายยังไงดีล่ะ มันเป็นความปรารถนาลึก ๆ ในใจ เจ้าพวกนี้รับรู้ได้ มันจึงเลือกเฟ้นคนที่เหมาะสม”
“หมายความว่าคุณไม่รู้เรื่อง?”
“ก็ไม่เชิง...” รอยยิ้มตรงมุมปากปรากฏขึ้น ขณะสบแววตาคู่สวยไร้เดียงสาฉายประกายวาววับปรารถนา “แต่ผมรู้ว่าคุณต้องการอะไร มันไม่ใช่ความปรารถนาเพื่อตัวของคุณเองแต่เป็นครอบครัวใช่ไหม แม่ น้องชาย พี่ชาย คุณอยากให้พวกเขามีความสุขเท่านั้นเอง แล้วจะต้องเหนื่อยทำไม?”
ได้ยินเท่านั้น ตรึงใจคงยอมเขาสักครั้ง เธออยากรู้ว่าทั้งหมดนี่เป็นเรื่องจริงไหมแล้วเธอก็มีสิ่งที่อยากได้ จริงอย่างที่เขาพูดทุกอย่าง ที่เหลือก็แค่ต้องลองเชื่อ ถึงค่อนข้างยากสักหน่อย
“แล้วดาว... ต้องจูบคุณพันวาอีกหรือคะ?”
“ไม่รู้เหมือนกันนะครับ ผมยังไม่เคยเซ็นสัญญากับใคร”
“ทำไมมาเซ็นกับดาวล่ะ? ดาวว่ามันแปลก ๆ...”
ทั้งที่เขาให้คำตอบไปแล้วว่ามันเกี่ยวกับแมงมุม ชายหนุ่มจึงแค่นหัวเราะออกมาเพราะเห็นอยู่ว่าเธออยากได้ยินอีกอย่าง ซึ่งเขาไม่ใช่คนเหนียมอายที่จะพูดความจริง
“ถูกใจครับ น้องเป็นคนสวยหุ่นดี พูดจาฉะฉาน เอาการเอางานเหมือนตัวผมตอนแม่สอนงานเรื่องเสื้อผ้าใหม่ ๆ เลยนะ ผมคิดว่าน้องดาวมีความคิดดี... ใฝ่เรียนรู้... สำคัญที่สุดคือยิ้มสวย เหมือนโลกทั้งใบเป็นสีขาว ยิ้มเหมือนนางฟ้า”
อีตาบ้า! มาชมอะไรขนาดนี้เล่า!?
แก้มร้อนผ่าวยิ่งกลายเป็นสีแดงมากขึ้นไปอีก จากไม่พอใจเขาในทีแรกพอโดนชมหนักเธอก็หลงระเริง ใบหน้าหวานเมินหนีไปอีกทาง มือกำแน่นบนหน้าตักด้วยท่าทีเหมือนโกรธ แต่แท้จริงแล้วเธอคงโกรธไม่ลง
“สัญญาอยู่ไหนคะ? ดาวขออ่านอีกรอบ คนเซ็นกับเจ้าของสัญญาควรต้องถือคนละฉบับนะ”
“อืม... ฟังดูเป็นความคิดที่ดีครับ แลกหมูแลกแมว แฟร์ ๆ” ไหวไหล่ตอบ ทว่าเจ้าพวกที่ได้ยินดันไม่พอใจเรื่องกระดาษใบนั้น จึงปรากฏตัวออกมา ชายหนุ่มส่ายหน้าไปรอบ ๆ ถาม “สัญญาอยู่ไหน? มีใครเห็นรึเปล่า... เราควรให้เธอเก็บไว้ชุดนึงไหม?”
ทั้งบนโซฟาบนหน้าตักเจ้าของนับได้เป็นสิบตัว อีกยี่สิบตัวและมากขึ้นอีก แล้วพวกมันก็เริ่มสร้างกองทัพแมงมุมขนาดย่อมเพื่อปรึกษากันเรื่องสัญญา ส่วนคู่สัญญานั้นเบิกตากว้างอ้าปากหวีดร้องลั่น
“กรี๊ดดดดดดดดด!”
เจ้าของแมงมุมรีบทำให้พวกมันหายไปก่อนที่เธอจะกลัวไปมากกว่านี้ เขาพูดคุยกับเธอให้ใจเย็นลง บอกว่าพวกมันไม่มีวันทำร้ายเธอ ค่อยกลับไปหาเธออีกทีในตอนเช้า เปิดประตูจากห้องนอนในห้องสูทกว้างขวางที่เชื่อมติดกัน เมื่อเลขานุการเอาเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้เปลี่ยนเป็นเดรสเข้ารูปคอสี่เหลี่ยม กระเป๋า รองเท้า แม้แต่ชุดชั้นในก็นำมาตามที่บอก ซักรีดพับเก็บไว้ในซองพลาสติกมิดชิด ดูตั้งใจทำงาน ไม่ต้องให้เจ้านายตำหนิ ขณะอุ้มของทั้งหมดไปแขวนวางไว้ในตู้เสื้อผ้าไม้ฝังติดผนังของโรงแรม ตาคมมองเดรสตัวเล็กเข้ารูป ตรงช่วงเอวขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือด้วยจิตใจอ่อนยวบหวั่นไหว
ก็ตัวเล็กเอวบางเท่านี้ เป็นสาวซ่อนรูปกว่าที่คิดแฮะ
คิดพลางยกปลายนิ้วขึ้นแตะริมฝีปาก ปิดตาลงนึกถึงเรื่องเมื่อวาน ราวกับว่าริมฝีปากเคลือบลิปสติกหวานอาบยาเสพติด อาหารจานโปรดเพิ่งทานอิ่มเมื่อไม่กี่นาที และเขาก็อยากจะลิ้มชิมรสชาติแสนหวานนั้นอีก
แล้วจะได้กินอีกไหมนะ? เมื่อไร...
ความคิดเยี่ยงโจรผุดวาบขึ้นมาในหัว ก่อนที่จะลืมตาพรึบมองร่างบนเตียง ขบกรามกัดกันด้วยใจปรารถนาอยากเป็นเจ้าของเรือนร่างงามนี้ ทว่าหากเจ้าตัวไม่อนุญาตแล้วละก็ ระดับคุณพันวาคงไม่อยากลักหลับสาวให้ถูกต่อว่าตะกละไร้มารยาท จึงสะบัดหน้าไปมาแรง ๆ หย่อนก้นนั่งลงบนที่นอนนุ่ม ก้มหน้ามองเปลือกตาขาวปิดสนิทใต้ขนตางามงอนเป็นแพสวย
โดยปกติแล้วชายหนุ่มมักลุกก่อนคู่ขา ไม่เคยเหลียวหลังหาคนหลับบนที่นอน เขากลับนั่งมองร่างบางในเสื้อนอนแพรไหมสีแดง! สายเดี่ยว! ด้วยอารมณ์รุ่มร้อน อยากชิมชมเนื้อกายละเอียดเนียนเบื้องหน้าแม้สักนิดก็ยังดี แม้จะเผลอคิดอยู่ว่าสาวน้อยโดนเลขานุการคนดีแกล้งหรือเปล่าด้วยบุคลิกของเธอไม่น่าใส่เสื้อผ้าพวกนี้ มันควรเป็นเสื้อนอนยาว ๆ ลายตุ๊กตาน่ารักเสียมากกว่า พอผ้านวมหนาคลุมอกขยับขึ้นลงตามเสียงผ่อนลมหายใจ อกอวบยวบลงและพองขึ้น เขายังเผลอลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างหิวกระหาย จนกระทั่งเปลือกตาขาวกะพริบสองสามครั้ง ใบหน้าสดสวยนิ่งงันมองเพดานสีขาว ค่อยหันมาทางเขา
“คุณ... พันวา?”
“ขอโทษนะครับ ผมถือวิสาสะเข้ามา กลัวว่าดาวจะเหนื่อยหรือป่วย... เพราะเรื่องเมื่อวาน”
- ผู้เขียน
