ตอนที่ 6 ความรู้สึก
1676 คำ
"วะๆๆ ว้าว พี่ก็นึกว่าธันน์พาสาวสวยที่ไหนมา ที่แท้ก็น้องฟ้าใสคนสวยนี่เอง ใส่ชุดนักศึกษาดูโตขึ้นเยอะเลย" โซนทักทายฟ้าใสที่ก้าวเท้าลงจากรถพร้อมรอยยิ้มสดใสที่ส่งให้เขากับเรน
"เห็นม่ะ ฉันสวย ...พี่โซน พี่เรน สวัสดีค่ะ" ฟ้าใสหันไปทำหน้าท้าทายใส่ธันน์ ก่อนจะทักทายโซนกับเรน
"แล้วทำไมมาด้วยกันได้" เรนถามด้วยความแปลกใจ เพราะทั้งคู่เหมือนคู่กัดที่ไม่น่าจะญาติดีกันได้
"ก็ตึกแพทย์กับเภสัชอยู่ใกล้กัน ฟ้าใสก็เลยมากับธันน์ใช่ไหมครับ" โซนพูดไปตามที่คิด
"ใช่ค่ะ"
"ธันน์ไปเอาของก่อน" ว่าแล้วก็เดินไปทางห้องทำงานของธาม ฟ้าใสแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ โซนกับเรนหัวเราะกับท่าทางน่ารักๆ ของฟ้าใส ไม้เบื่อไม้เมากันจริงๆ คู่นี้
"พี่บัวยังไม่มาเหรอคะ"
"บัวมีเรียนถึงเย็น วันนี้คงไม่มา"
"อ้าว ฟ้าใสก็นึกว่าพี่บัวจะมา ว่าจะขอกลับด้วยซะหน่อย"
"กลับกับพี่สองคนก็ได้"
"ฟ้าใสมากับธันน์ ฟ้าใสกลับกับธันน์ก็ได้ค่ะ เกรงใจพี่สองคน"
"เกรงใจเก่ง เกรงใจทุกคนยกเว้นฉัน"
"ก็นายไม่น่าเกรงใจไง"
"งั้นก็เชิญหาทางกลับเองแล้วกัน"
"เรื่องไร ฉันจะกลับกับนาย นายต้องไปส่งฉันที่โรงพยาบาล"
"คนอะไร ...ธันน์ไปนะพี่เรน พี่โซน เดี๋ยวไม่ทัน" ธันน์ว่าด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายในความหน้ามึนของฟ้าใส ไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียง เถียงไปก็ไม่ชนะเพราะเธอก็หาถ้อยคำมาถกเถียงเขาได้วันยังค่ำ
"แล้วลืมอะไรไว้" เรนถาม ธันน์ชูสร้อยคอที่มีจี้เป็นแหวนขึ้นแทนคำตอบ ซึ่งเรนกับโซนก็รู้ถึงความสำคัญของสร้อยเส้นนี้เป็นอย่างดี ฟ้าใสจ้องมองสร้อยเส้นนั้นด้วยความสนใจ และสงสัยว่ามันมีความสำคัญกับธันน์มากขนาดไหน ขนาดที่ทำให้เขาต้องขับรถร่วมชั่วโมงมาเอาสร้อยเส้นนี้
"ขับรถดีๆ" โซนบอกพร้อมทั้งตบบ่าเบาๆ
"วันศุกร์เย็นเจอกันนะพี่โซน พี่เรน" ธันน์บอกก่อนจะเดินไปยังรถของตนเอง
"จะกลับไหม ยืนเอ๋ออยู่นั่น" ธันน์เปิดประตูรถก่อนจะหันไปตะโกนถามฟ้าใสที่ยังยืนอยู่ที่เดิม
"กลับสิ ...ฟ้าใสกลับก่อนนะคะพี่โซน พี่เรน" ฟ้าใสตวัดตามองค้อนคนปากร้าย กล่าวคำลารุ่นพี่ทั้งสองก่อนจะรีบวิ่งไปขึ้นรถ
จ๊อกกกก!!
ขณะขับรถไปส่งฟ้าใสที่โรงพยาบาล จู่ๆ เสียงท้องร้องก็ดังขึ้น ธันน์หันมองตามที่มาของเสียง
"ก็มันหิว มันก็ร้องสิ" ฟ้าใสบอกคนที่หันมามองหน้า พลางลูบท้องตัวเองที่ส่งเสียงดังโครกครากเป็นระยะ
"....." ธันน์หันหน้ากลับมองทางดั่งเดิม ทำราวกับไม่สนใจทั้งเสียงท้องร้องและเจ้าของเสียงท้องร้องนั้น
"นี่ แวะหาอะไรกินกันไหม ฉันเลี้ยงนายเอง"
"ฉันรีบ เธอก็ไปกินที่โรงพยาบาลกับพ่อแม่เธอสิ" ธันน์ว่า เพราะเขาต้องกลับให้ถึงหอพักก่อนหนึ่งทุ่ม ซึ่งตอนนี้ก็เกือบหกโมงเย็นแล้ว ถ้ากลับไปช้าจะถูกทำโทษให้ทำความสะอาดห้องน้ำเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์
"นายกินเป็นเพื่อนฉันไม่ได้เหรอ คุณพ่อผ่าตัดใหญ่คงยังไม่เสร็จ คุณแม่ก็เหมือนกัน"
"ก็ฉันบอกว่าฉันรีบ"
"อืม ฉันกินคนเดียวก็ได้" เสียงหวานอ่อยลงไม่ตื้อหรือโต้เถียง เบือนสายตามองออกไปนอกหน้าต่างรถ ธันน์มองอาการของฟ้าใสที่ดูผิดวิสัยของเธอไป
"ร้านนี้เธอกินได้ไหม" ธันน์จอดรถเทียบฟุตบาท ปรายตามองร้านอาหารที่มีโต๊ะตั้งริมถนนยาวไปประมาณสองสามช่วงตึก เป็นร้านที่อยู่ก่อนถึงคอนโดมิเนียมของเขา ร้านที่เขากับพี่ชาย และเพื่อนพี่ชายมักแวะกินหลังจากกลับจากสนามแข่งรถ เป็นร้านที่เปิดขายช่วงเย็นไปจนถึงประมาณสี่ทุ่ม ขายทั้งอาหารตามสั่ง และข้าวต้ม อาหารอร่อยและราคาไม่แพง
"ได้สิ ฉันกินง่ายอยู่แล้ว" ฟ้าใสพยักหน้าหงึกหงัก ท่าทางของเธอราวกับดีใจเป็นอย่างมาก
"เอาอะไร" ธันน์ถามเสียงเรียบเมื่อนั่งประจำโต๊ะเรียบร้อย
"นายสั่งสิ ฉันกินอะไรก็ได้" ฟ้าใสกวาดตามองไปรอบๆ ร้าน ด้วยไม่เคยมานั่งกินอาหารร้านริมทางแบบนี้มาก่อน ซึ่งธันน์ก็พอจะเข้าใจได้ด้วยท่าทางของเธอ
"เอาต้มยำปลาน้ำข้น ไข่เจียวหมูสับ เนื้อปลาผัดคื่นช่ายพริกเผา ข้าวเปล่าสองจาน แล้วก็น้ำเปล่าครับ" ธันน์สั่งแม่ค้าด้วยความคล่องแคล่ว
"มากินบ่อยเหรอ"
"บ่อย"
"มากินกับพี่ธาม พี่เรน พี่โซนเหรอ"
"อืม"
"นี่ถามจริง ตอบยาวๆ เนี่ยกลัวดอกพิกุลมันจะร่วงหมดปากหรือไง"
"อืม" ฟ้าใสกัดริมฝีปากล่างตัวเองด้วยความมันเขี้ยวอยากจะขยุ้มหัวเขาให้รู้แล้วรู้รอดกันไป เวลาด่าเธอด่าได้ด่าดี แต่เวลาตอบคำถามของเธอตอบมาได้คำเดียว อุตสาห์พูดดีด้วยแล้วนะ
"ทำไมชอบกัดปาก" คิ้วหนาขมวดกันเป็นปมไม่ชอบใจที่เห็นฟ้าใสกัดปากตัวเอง ยื่นมือไปใช้นิ้วเกลี่ยริมฝีปากบางเบาๆ พร้อมส่งสายตาดุๆ ให้เธอ
"งั่ม! ...ไอ้ธันน์!!" ฟ้าใสจะงับนิ้วธันน์ แต่ครั้งนี้เขารู้ทันเธอชักนิ้วกลับได้ทัน ก่อนเขาจะใช้นิ้วนั้นจิ้มไปที่หน้าผากเนียนอย่างแรงจนเธอหน้าหงาย ฟ้าใสตวาดเสียงแหวใส่ มองเขาตาขวาง
"คิดว่าฉันจะเสียท่าให้อีกหรือไง"
"อย่าเผลอละกัน จะกัดให้ขาดเลย หืม...หอมจัง ป้าขาข้าวๆ" ฟ้าใสว่าอย่างอาฆาต เป็นจังหวะที่แม่ค้ายกอาหารมาเสิร์ฟพอดี กลิ่นหอมของอาหารโชยเข้าจมูกโด่งเล็กยิ่งเพิ่มความหิวขึ้นไปอีก ธันน์ยกยิ้มมุมปากมองคนหิว
"แป๊บหนึ่งนะแม่หนู" แม่ค้ายิ้มด้วยความเอ็นดูท่าทางน่ารักของฟ้าใส รีบไปตักข้าวมาให้ ทันทีที่ข้าวมาเสิร์ฟฟ้าใสก็ตักไข่เจียวหมูสับเข้าปากเขี้ยวตุ้ยๆ ด้วยความหิว และมันก็อร่อยมากด้วย
"เดี๋ยวก็ติดคอตาย" ธันน์ว่า ฟ้าใสย่นจมูกใส่ ไม่ตอบโต้ ตั้งหน้าตั้งตากินลูกเดียว
"เผ็ดจัง" ทันทีที่น้ำต้มยำเข้าปาก ฟ้าใสสัมผัสได้ถึงความเผ็ดร้อน รีบยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม แต่ก็ยังคงตักกินต่อ
"ฉันสั่งให้ใหม่ไหม" ธันน์เห็นฟ้าใสกินต้มยำคำกินน้ำคำจึงเอ่ยขึ้น
"ไม่เป็นไร ฉันกินได้ ขอน้ำหน่อย" ฟ้าใสว่าแล้วกินต่ออย่างเอร็ดอร่อยทั้งที่เผ็ดจนปากคอแทบพอง ธันน์คอยรินน้ำให้แก้วแล้วแก้วเล่า
"กินไม่ได้ก็ยังจะฝืน" ธันน์ว่าเมื่อขึ้นมานั่งบนรถแต่ฟ้าใสยังน้ำตาไหลไม่หยุด หน้าแดงไปหมดจากความเผ็ดร้อนของต้มยำ
"ก็มันอร่อย" ฟ้าใสว่าพลางเช็ดน้ำตาตัวเอง สลับกับดื่มน้ำ
"แก้เผ็ด" ธันน์ล้วงหยิบลูกอมในกระเป๋าเสื้อยื่นให้ฟ้าใส
"ขอบใจ" ฟ้าใสมองลูกอมรสองุ่นในมือธันน์ก่อนจะหยิบมันมา เป็นจังหวะที่เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น
"ค่ะคุณแม่...ฟ้าใสกำลังจะเข้าไปโรงพยาบาลค่ะ...ธันน์ค่ะ...เดี๋ยวค่อยคุยกันนะคะคุณแม่ อีกไม่เกินสิบห้านาทีถึง แค่นี้ก่อนนะคะ" ฟ้าใสวางสายของคนเป็นแม่ อาการชาลิ้นจากความเผ็ดร้อนเริ่มดีขึ้น
ธันน์ขับรถไปส่งฟ้าใสที่โรงพยาบาลในเวลาหนึ่งทุ่มเศษ ก่อนจะขับรถกลับหอพักของมหาวิทยาลัยในเวลาเกือบสองทุ่ม และยอมรับบทลงโทษ ถึงแม้จะยังไม่ถึงเวลาหอปิดคือสี่ทุ่ม แต่วันนี้มีนัดประชุมทำความเข้าใจสำหรับนักศึกษาใหม่ ถ้าใครไม่ตรงเวลาจะต้องถูกทำโทษ
วันต่อมา
"ฟ้าใส" มารีร้องเรียกพร้อมทั้งวิ่งมาหาฟ้าใสขณะเดินขึ้นตึกเรียนหลังจากที่พ่อกับแม่มาส่ง
"หอบมาเชียว"
"ก็มารีกลัวว่าฟ้าใสจะขึ้นตึกไปก่อน" มารีพูดด้วยอาการเหนื่อยหอบ
"โอเคยัง" ฟ้าใสใช้สมุดพัดให้มารี
"โอเคแล้ว ป่ะขึ้นเรียนกัน" ว่าแล้วก็พากันไปยังห้องเรียนในวิชาแรก แต่ยังไม่ทันได้ขึ้นไปก็พบใบประกาศแปะติดอยู่หน้าลิฟท์ให้นักศึกษาคณะสายวิทยาศาสตร์สุขภาพและประยุกต์เข้าประชุมในช่วงเวลาสิบหกนาฬิกาที่ลานกิจกรรมคณะแพทยศาสตร์โดยพร้อมเพียงกัน
"ฟ้าใส ถามไรหน่อยสิ" มารีเอ่ยขึ้นขณะรออาจารย์ประจำวิชา
"ถามอะไร" ฟ้าใสเงยหน้าจากสมุดที่เธอกำลังขีดๆ เขียนๆ วาดรูปต่างๆ เป็นการฆ่าเวลา
"ฟ้าใสกับธันน์เป็นเพื่อนกันเหรอ"
"ก็ไม่เชิง"
"ไม่เชิง? หมายความว่าไง"
"ธันน์เป็นน้องชายของแฟนพี่สาวฟ้าใสน่ะ"
"อ๋อ" มารีพยักหน้าเข้าใจ รอยยิ้มพรายปรากฏบนใบหน้า
"มารีถามทำไมเหรอ"
"ฟ้าใสว่าธันน์น่ารักไหม"
"ก็....." ยังไม่ทันที่ฟ้าใสจะได้ตอบออกไป ก็มีเพื่อนนักศึกษาสี่คน ชายสอง หญิงสอง เข้ามาทักทาย
"ฟ้าใส มารี ขอพวกเรานั่งด้วยได้ไหม"
"ได้สิ" ฟ้าใสตอบอย่างเป็นมิตร
"เราไอซ์นะ ยุ้ย สกาย แล้วก็เบย์" ไอซ์แนะนำตัวเองและคนอื่นๆ
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ" ฟ้าใสทักทาย
"พวกเธอสี่คนมาจากโรงเรียนเดียวกันเหรอ" มารีเอ่ยถาม
"ใช่ พวกเราเรียนโรงเรียนเดียวกัน แต่คนละห้องนะ" ไอซ์บอก ทุกคนพูดคุยทำความรู้จักกันได้สักพักอาจารย์ประจำวิชาก็เข้ามา และทั้งหกคนก็กลายเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน
- ผู้เขียน
