คู่หมั้นฟันน้ำนม

6

ไร่ของอัสนีมีแนวเขตแดนติดกับภูเขาลูกใหญ่ที่ทอดตัวยาวไปจนสุดลูกหูลูกตา เขาจึงชอบเดินป่า ปีนเขา หรือหาสมุนไพรในป่ามาตั้งแต่เด็ก ๆ

หากวันไหนมีเวลาว่างก็จะมาเดินสูดอากาศบริสุทธิ์และสำรวจสมุนไพรหลายชนิดที่เติบโตอยู่ในป่า เขาศึกษาเรื่องสมุนไพรซึ่งเป็นยารักษาโรค และมีความชำนาญในการเดินป่ามากกว่าเด็กวัยเดียวกัน

ป่าคือชีวิต อัสนีผูกพันกับผืนป่า ต้นไม้ใบหญ้า และความอุดมสมบูรณ์ของธรรมชาติ ตอนเด็ก ๆ เขาอาจจะยิงนกตกปลาอยู่บ้าง แต่พอโตขึ้นเขาไม่เคยฆ่าสัตว์ตัดชีวิตอีกเลย

อะไรบางอย่างที่นอนอยู่ตรงพุ่มไม้บริเวณเชิงเขาทำให้อัสนีต้องหรี่ตามอง มันอาจจะเป็นสัตว์ป่าหรือตัวอะไรสักอย่างที่อาจจะทำอันตรายแก่เขา ดังนั้นจึงต้องระมัดระวังตัวพอสมควร

สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าทำให้อัสนีวูบในอก หัวใจด้านซ้ายของเขาสะท้านยามเห็นลูกสุนัขตัวเล็ก ๆ กำลังนอนดูดนมจากศพของมารดา แม่ของมันสิ้นใจไปแล้ว เป็นแค่ร่างไร้วิญญาณที่ยังให้ลูกน้อยนอนซุกหาไออุ่น

มันซุกอยู่ตรงอกของแม่มันเหมือนไม่รู้ว่าแม่ของมันตายแล้ว กลิ่นของมันเริ่มเหม็นเน่า อาจเพราะตายมาหลายวันแล้ว

อัสนีเดินเข้าหา เจ้าตัวเล็กมีท่าทีหวาดกลัวถอยไปยืนเบียดแม่ของมันในทันที ดวงตาของมันมีแววกลัวก็จริงแต่ก็ใจสู้ ทำท่าขู่เขาด้วย อัสนีมองสบตาของมันแล้วนึกถูกใจไม่น้อย

สภาพของแม่และลูกสุนัขคู่นี้คือหมาป่า แม่มันตัวใหญ่มาก เขาไม่เคยเห็นหมาป่าตัวโตแบบนี้มาก่อน สภาพศพของมันเหมือนถูกรุมกัดทำร้ายจนตาย

“ไปอยู่กับฉันนะ” อัสนียื่นมือไปหามันพลางเอ่ยชวน มันก็ยังทำท่าหวาดกลัวอยู่ดี

“ฉันไม่ทำอะไรแกหรอก ไปอยู่ด้วยกันนะ ฉันจะเลี้ยงแกเอง” เขายังใจเย็นที่จะประนีประนอมกับมัน

เจ้าหมาป่าตัวน้อยวางเท้าเล็ก ๆ ซึ่งเป็นขาหน้าของมันบนมือของอัสนีอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ทำให้อัสนีเผยยิ้มกว้างออกมาในทันที

“ฉันชอบแกนะ” เขายื่นมือไปสัมผัสหัวของมันก่อนจะโยกเบา ๆ มันเหมือนเด็กตัวน้อย ๆ ไร้เดียงสาสำหรับเขา

อัสนีมองมันด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู ก่อนที่เขาจะอุ้มหมาป่าตัวน้อยขึ้นมากอดแนบอก มันร้องตามประสา ดิ้นรนเหมือนจะไปหาอ้อมอกของแม่ที่จากมา

“แม่แกตายแล้ว ไปอยู่กับฉันนะ ฉันจะดูแลแกเอง” เขาพูดซ้ำ ๆ คล้ายจะสื่อสารให้มันเข้าใจ ยกร่างมันชูขึ้นเหนือศีรษะแล้วยิ้มร่า มันดิ้นไปมาก่อนจะหยุดนิ่ง ท่าทางมันแสนรู้ไม่น้อย

“หน้าตาแกนี่ขี้เหร่ใช่ย่อย” เขาพูดแล้วอมยิ้ม ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ เพราะนึกรักและเอ็นดูตั้งแต่แรกเห็น

“ฉันจะตั้งชื่อแกว่า มูมู่ ดีไหม หน้าตาแกมู่ทู้ขี้เหร่หาใครเกิน” อัสนีบอกมันด้วยรอยยิ้มที่กว้างกว่าเดิม ก่อนจะจัดการขุดหลุมขนาดใหญ่ เพื่อฝังศพแม่ของมัน มันเห่าอยู่ใกล้ ๆ หลุมฝังศพ ก่อนจะวิ่งเข้าไปคุ้ยเขี่ยหลุมฝังศพอย่างน่าเวทนา

“ไปอยู่กับฉันนะเจ้ามูมู่ แม่แกตายแล้ว ไปสบายแล้ว แต่แกยังมีชีวิตอยู่” อัสนีบอกมันอีกครั้งก่อนจะอุ้มมันมาแนบอก มันเงยหน้ามองด้วยสีหน้าสงสัย แต่สัญชาตญาณของมันคงรู้ว่าเขาไม่ได้จะทำอันตรายอะไร จึงซุกหน้าเข้าหาอกกว้างคล้ายฝากเนื้อฝากตัว

“ฉันจะดูแลแกเอง ไม่ต้องกลัวนะ สัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชายเลย” อัสนีลูบหัวของมันเบา ๆ กอดเอาไว้แนบอก พลางให้คำมั่นสัญญาด้วยน้ำเสียงเอ็นดูไม่น้อย

ภาพที่อัสนีอุ้มเจ้าลูกหมาป่าตัวเล็กจ้อยกลับมาจากนอกบ้านทำให้หลายคนประหลาดใจไม่น้อย

“หมาป่าที่ไหนน่ะเฮีย” พายุตรงเข้าไปดู เจ้าลูกหมาป่าหน้าตาน่ารัก

“เก็บมาจากในป่า” อัสนียังอุ้มมันเอาไว้ มันนอนหลับปุ๋ยเนื้อตัวมอมแมมอยู่ในอ้อมแขนของอัสนี

“ตัวผู้หรือตัวเมียน่ะเฮีย” พายุเริ่มสนใจเจ้าหมาป่าตัวน้อยในอ้อมแขนของพี่ชาย

“ตัวผู้น่ะ แม่มันตายแล้ว เฮียเห็นมันนอนดูดนมจากศพแม่มันอยู่ในป่าตรงเชิงเขาโน่น” เขาจำติดตาว่ามันนอนดูดนมแม่ของมันอยู่ แต่แม่มันตายไปแล้ว เป็นภาพที่เห็นแล้วสะท้อนใจไม่น้อย

ความรู้สึกของอัสนีคือความรู้สึกเวทนาสุดขั้วหัวใจ เขากอดกระชับมันมากยิ่งขึ้น คล้ายจะปลอบโยนมันและถ่ายทอดอ้อมแขนอันแสนอบอุ่นให้มันได้รับรู้ถึงความปลอดภัยหลังจากนี้ เมื่อมันต้องมาอาศัยอยู่กับเขา

“น่าสงสารจัง” คนบอกว่าสงสารวิ่งตามมาที่บ้านของอัสนีเพราะบ้านอยู่ใกล้กัน

“น่าจะอายุไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ เฮียจะเลี้ยงมันเหรอ” พายุเอ่ยถาม

“อือ...” อัสนีวางมันลงบนเบาะเล็ก ๆ ก่อนจะเทนมแพะลงในจาน

“มันตื่นแล้วเฮีย โหย... สงสัยจะหิวมาก ดูสิกินใหญ่เลย” อัสนีดึงหลอดฉีดยาดูดนมในจานขึ้นมา จับมันมานั่งตักก่อนจะเริ่มป้อนนม มันดูดนมด้วยความหิว สองหนุ่มมองภาพนั้นแล้วทำให้รู้สึกสงสารจับใจ ปากเล็ก ๆ ดูดจุ๊บ ๆ จั๊บ ๆ เหมือนเด็กทารกทั่วไป

“หมาป่าที่ไหนวะเอส หน้าตาขี้เหร่เหมือนแกเลย” โยธินเอ่ยถามพลางหัวเราะเบา ๆ ที่ได้แหย่น้อง