“ผู้พัน...ปล่อยฉันลงได้แล้วค่ะ”
ชายิกากระซิบร้องขอ ใบหน้างามแดงซ่าน ไม่กล้ามองสบตากับดวงตาคมกริบ ซึ่งเผยให้เห็นความปรารถนาในทุกวินาที
“อยู่แบบนี้ก็ดีแล้วนี่ครับ ผมอยากกอดคุณไว้นานๆ”
ขณะกระซิบตอบเสียงสั่นพร่า ริมฝีปากร้อนรุ่มเลาะเล็มอยู่ตรงซอกคอหอมละมุน ตวัดปลายลิ้นโลมเลียเช็ดเม็ดเหงื่อจากการโรมรันเพลิงสวาทให้กับหญิงสาว
“ผู้พัน ฉันหิวข้าวแล้วนะคะ”
ชายิการ้องประท้วง บิดกายไปมาเพื่อให้หลุดพ้นจากการจองจำของอ้อมแขนอันแข็งแกร่ง
“ทนหิวไปอีกสักพักนะเมียจ๋า...ตอนนี้ผมอยากกินคุณอีกครั้งแล้ว”
ชายิกาไม่มีโอกาสได้ร้องประท้วงอีก เมื่อผู้พันฟาเรลล์รีบทำตามที่ใจต้องการ แค่เพียงได้บดขยี้จุมพิต ไฟในตัวของผู้พันฟาเรลล์ที่เพิ่งมอดดับลงไป เริ่มร้อนฉ่าขึ้นมาอีกครั้ง คลื่นเสน่าอันรัญจวนวิ่งวนอยู่ในกระแสเลือด กายแข็งขึงพองตัวประกาศความยิ่งใหญ่อยู่ภายในกลีบดอกไม้หวาน พร้อมพรักสำหรับการออกรบในศึกรักอีก
