“มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกค่ะ” การที่พูดมันง่าย หากแต่จะทำได้อย่างที่พูดนั้นมันยากกว่า มารดาไม่มีวันยอมทิ้งบ้านสุดรักสุดหวงไปอยู่ต่างแดนแน่นอน อีกทั้งสักรินทร์ยังเป็นภาระของเธออีกคนหนึ่ง หากมารดาไปพ่อเลี้ยงก็ต้องตามไปด้วย ซึ่งเธอเองไม่อาจรู้ได้เลยว่าสักรินทร์จะทำเรื่องเดือดร้อนอะไรให้กับแอนโตนิโอหรือไม่ ไม่ไปอยู่กับเขาที่โน่นเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว
“มันไม่ยากหรอกถ้าเราจะทำ ไม่รู้แหละ ยังไงบัวก็ต้องไปอยู่กับฉัน ถ้าไม่ไป ฉันฉุด” เขาเดินออกไปจากห้องนอนทันทีที่พูดจบ ปล่อยให้สาวร่างเล็กยืนหน้าเหวอกับคำพูดของเขา จริงๆ แล้วเขาไม่จำเป็นต้องพูดกับเธอดีๆ เรื่องที่จะพาไปอยู่ที่อิตาลีก็ได้ เพราะไม่ว่าเธอจะตอบว่าอย่างไร เขาก็ยังยืนกรานที่จะพาเธอไปให้ได้อยู่ดี หญิงสาวระบายลมหายใจกับความเอาแต่ใจตัวเองของเขา และปัญหาของตัวเองที่ไม่รู้จะลงเอยตรงจุดใด
บัวบุษยาเดินออกมาจากห้องนอนพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบย่อม
