“เอ็งไม่เล่นเหรอวะไอ้เติม” สักรินทร์หันมาถามเพื่อนที่ยืนลุ้นอยู่ข้างๆ
“ไม่ล่ะ เอ็งเล่นไปเถอะ” บุญเติมบอกปัด สักรินทร์ยักไหล่ก่อนจะเล่นการพนันต่อไป อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา สักรินทร์กับบุญเติมจึงเดินออกมาจากบ่อนของเสี่ยหมี
“วันนี้กูรวยโว้ย กูรวย เล่นได้ตั้งสองหมื่นหนึ่งแน่ะ” สักรินทร์พูดด้วยรอยยิ้ม นำเงินที่อยู่ในมือขึ้นมาแนบที่ริมฝีปากของตัวเองคล้ายกับว่า เขากำลังจูบเงินอยู่
“เล่นได้เอ็งก็หัดเก็บๆ ไว้มั้งสิวะ วันไหนเล่นเสียยังมีเงินสำรองเอาไว้กินข้าวกินน้ำ” บุญเติมเตือนเพื่อนด้วยความหวังดี เพราะรู้ดีว่านิสัยของสักรินทร์นั้นเป็นอย่างไร วันนี้เล่นได้ พรุ่งนี้สักรินทร์จะกลับมาที่นี่ใหม่ หากเล่นเสียก็จะกลับมาแก้ตัวใหม่ในวันรุ่งขึ้นเช่นกัน
“เก็บไว้ทำไมวะ กูไม่อดตายหรอด นังนวลกับนังบัวมันไม่ปล่อยให้กูอดหรอก ไปกินเหล้ากันดีกว่าวะ กูรวย กูมีเงิน กูเลี้ยงเอ็งเอง” สักรินทร์อวดรวยอย่างน่าหมั่นไส้ ผี
