5
1194 คำ
“มีอีกเรื่องนะครับ เจ้านายของผมเจาะจงเทรนเนอร์คนนึงมาโดยเฉพาะครับ”
“ใครคะ”
“เทรนเนอร์ที่ชื่อบัวบุษยาครับ” ก่อนที่เขาจะเดินทางมาที่นี่ได้ตรวจสอบประวัติของพนักงานทุกคนในสปอร์ตคลับ จนได้ชื่อจริงนามสกุลจริงของหญิงสาวฝีปากกล้าคนนั้น การหาข้อมูลของบัวบุษยาในครั้งนี้ได้รับความอนุเคราะห์จากเหมันต์ที่ใช้อำนาจผู้ถือหุ้นใหม่ขอข้อมูลเกี่ยวกับพนักงานทุกคน เพื่อศึกษาและทำความรู้จัก ไม่ถึงสิบห้านาทีรายชื่อและภาพถ่ายของพนักงานในทรี สปอร์ตคลับทั้งสามสาขาก็เข้ามาอยู่ในเครื่องคอมพิวเตอร์ของเหมันต์ ก่อนที่ข้อมูลทั้งหมดจะถ่ายทอดมาอยู่ในคอมพิวเตอร์ของแอนโตนิโอ
“เอ่อ คือว่าวันนี้เป็นวันหยุดของบัวค่ะ วันนี้เห็นทีจะไม่สะดวกขอเป็นพรุ่งนี้ได้หรือเปล่าคะ” สีหน้าของราตรีเต็มไปด้วยความลำบากใจ อยากให้จะให้ทันใจลูกค้าก็อยากจะทำ แต่ติดอยู่ที่ว่าวันนี้เป็นวันหยุดของบัวบุษยา เธอจึงทำตามที่อีกฝ่ายต้องการไม่ได้
“พรุ่งนี้ก็ได้ครับไม่มีปัญหา แต่...” รอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนใบหน้าของราตรีหลังจากที่ได้ยินประโยคแรก พอมาถึงประโยคท้ายที่เขาหยุดค้างทำให้รอยยิ้มของราตรีนั้นหุบลงทันที
“แต่อะไรคะ”
“แต่คุณต้องโดนไล่ออกครับ เพราะเป็นผู้จัดการแผนกที่ไม่มีประสิทธิภาพมากเพียงพอ ไม่สามารถทำตามอย่างที่ลูกค้าต้องการได้ ชัดหรือเปล่าครับ” เซสโต้พูดนิ่มๆ คนที่ฟังอยู่ร้อนก้นทันที เกิดอาการหวงเก้าอี้หวงตำแหน่งที่ตัวเองเป็นอยู่ กว่าราตรีจะมาถึงจุดนี้ได้เธอต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ทั้งแรงกายและแรงใจหญิงสาวไม่มีวันยอมเสียเก้าอี้ตัวนี้ไปเด็ดขาด
“ได้ค่ะไม่มีปัญหา บัวบุษยาจะไปที่คอนโดของคุณแอนโตนิโอไม่เกินบ่ายสามโมงค่ะ” ราตรีพูดเสียงหนักแน่น เรื่องแค่นี้เธอจัดการได้อยู่แล้ว
“งั้นก็ดีครับ ไม่เกินบ่ายสามโมงตามที่คุณพูด ถ้าเกินเวลาที่กำหนดคุณคงรู้นะครับว่าจะเกิดอะไรขึ้น” เขาข่มขู่ทิ้งท้าย
“ค่ะ ดิฉันทราบดีค่ะ”
“ผมขอตัวก่อนนะครับ” เซสโต้หมุนตัวเดินออกไปจากทรี สปอร์ตคลับทันทีที่การสนทนาเสร็จสิ้น ทิ้งความลำบากใจและความกังวลให้ราตรีไว้เต็มๆ หญิงสาวเดินไปที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ยกหูโทรศัพท์ขึ้นมากดหมายเลยโทรศัพท์ของบัวบุษยาทันที
“มีอะไรค่ะพี่หน่องเรียกบัวมาทำไมคะ” บัวบุษยาเอ่ยถามราตรีด้วยความสงสัย ตั้งแต่เธอทำงานที่นี่มาสี่ปี ราตรีไม่เคยเรียกตัวเธอมาในวันหยุดเลยสักครั้ง ครั้งนี้เป็นครั้งแรก อีกทั้งน้ำเสียงของผู้จัดการแผนกยังร้อนรนอีกด้วย
“มีเรื่องด่วนนะสิ เรื่องมันเป็นอย่างนี้คุณแอนโตนิโอลูกค้าโกลด์คลาสน่ะ เขาอยากได้เทรนเนอร์ส่วนตัว เขาเจาะจงเป็นบัวนะ ลูกค้าคนนี้เป็นเพื่อนสนิทกับคุณเหมันต์ที่เพิ่งซื้อหุ้นที่นี่ไป เขาให้เงินดีนะชั่วโมงล่ะห้าพันบาท” ราตรีบอกเรื่องด่วนที่ทำให้เธอนั่งแทบไม่ติดกับเทรนเนอร์สาวได้รับฟัง คนที่ฟังอยู่อดที่จะตกใจกับจำนวนเงินที่ลูกค้าโกลด์คลาสเสนอให้ไม่ได้ ทำไมมันถึงมากมายขนาดนี้ ชั่วโมงล่ะห้าพันบาทมันมากกว่าอัตรารายชั่วโมงที่สปอร์ตคลับแห่งนี้ตั้งราคาเอาไว้เสียอีก
“จริงเหรอคะพี่หน่องชั่วโมงล่ะห้าพันจริงๆ เหรอคะ” บัวบุษยาถามย้ำ
“จริงสิพี่จะโกหกบัวทำไม ว่าแต่บัวจะตกลงไปทำหรือเปล่า”
“ทำสิพี่ ได้ตั้งชั่วโมงละห้าพันบัวทำอยู่แล้วพี่หน่อง” บัวบุษยาไม่มีทางปฏิเสธรายได้ดีขนาดนี้อยู่แล้ว หากเธอรับงานพิเศษงานนี้จะมีรายได้เพิ่มอย่างมากมาย คิดคร่าวๆ ทำวันละหนึ่งชั่วโมงหากทำสิบวันก็จะได้ห้าหมื่น ยี่สิบวันหนึ่งแสน สามสิบวันหนึ่งแสนห้าหมื่นบาท แค่คิดถึงจำนวนเงินที่ได้รับเธอก็ยิ้มอย่างมีความสุข โดยไม่ตะขิดตะขวงใจเลยว่าเหตุใดจึงเจาะจงเป็นเธอ อีกทั้งยังให้เงินค่าจ้างต่อชั่วโมงมากขนาดนี้ เพราะมัวแต่ดีใจที่ตัวเองจะมีเงินไปใช้หนี้สินที่มีอยู่มากมายและสามารถนำมาดำรงชีวิตให้ดีขึ้น มารดาของเธอจะได้สบายเสียที
“ถ้าทำก็รีบไปที่นี่เลยนะต้องไปให้ทันก่อนบ่ายสามโมงนะเพราะพี่บอกเขาว่า บัวจะไปไม่เกินเวลานี้” ราตรียื่นกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่งที่เขียนชื่อของคอนโดพร้อมกับหมายเลขห้องให้กับบัวบุษยา
“ได้เลยค่ะพี่หน่อง บัวไปทันเวลาอยู่แล้วค่ะ แต่ขอบัวไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ” หญิงสาวรับกระดาษโน้ตมาอ่านข้อความดู ก่อนะจมองนาฬิกาข้อมือเพื่อดูเวลา เหลือเวลาอีกสามชั่วโมงกว่าจะถึงกำหนดเวลานัดหมาย ยังมีเวลาเหลือมากพอที่เธอจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดทำงาน เนื่องจากชุดที่หญิงสาวใส่มานั้นเป็นชุดธรรมดาคงไม่เหมาะที่จะทำหน้าที่เทรนเนอร์
“จ้ะ นั่งแท็กซี่ไปเลยนะ นี่เงิน” ราตรีพูดก่อนจะยัดเงินใส่มือของบัวบุษยา
“ไม่ต้องหรอกค่ะพี่หน่อง คอนโดที่เขาเขียนเอาไว้อยู่ไม่ไกลจากที่นี่นั่งรถเมล์ไปก็ได้ค่ะ”
“เอาไปเถอะ ไปครั้งแรกไปก่อนหน้านัดหมายก็ดีนะ รีบไปเถอะเชื่อพี่” สาเหตุหลักที่ราตรีอยากให้บัวบุษยาไปถึงที่คอนโดนั้นก่อนเวลานัดหมาย เนื่องจากกลัวว่าตำแหน่งที่ตัวเองนั่งอยู่จะหลุดลอยไป เสียเงินค่าแท็กซี่สองร้อยบาทก็ถือว่าคุ้ม
“ค่ะพี่หน่อง บัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะจะได้รีบไป” บัวบุษยาเดินเลี่ยงไปยังห้องล็อกเกอร์ของพนักงาน เพื่อผลัดเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเป็นชุดเทรนเนอร์ ชุดประจำที่เธอสวมใส่ทุกครั้งขณะปฏิบัติหน้าที่
เสียงกริ่งหน้าประตูคอนโดดังขึ้นทำให้เจ้าของห้องที่นั่งจิบไวน์อยู่บนโซฟากระตุกยิ้ม ในที่สุดแม่สาวปากกล้าก็เดินทางมาให้เขาเชือดถึงที่แล้ว แอนโตนิโอพยักหน้าให้เซสโต้ไปเปิดประตู ลูกน้องเดินไปทำตามคำสั่งของผู้เป็นนายทันที
“ดิฉันบัวบุษยาค่ะ มาจากทรี สปอร์ตคลับค่ะ” หญิงสาวแนะนำตัวเมื่อบานประตูเปิดออก
“เชิญครับเจ้านายรออยู่ครับ” เซสโต้พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล บัวบุษยาเดินเข้าไปในห้องตามคำเชื้อเชิญ ในความคิดของเธอนั้นรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาชายหนุ่มต่างชาติคนนี้มากนัก เหมือนกับว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแต่นึกไม่ออก หญิงสาวทำได้เพียงเก็บความสงสัยไว้ในใจเท่านั้น ก้าวเดินไปยังห้องรับแขกที่มีบุรุษคนหนึ่งนั่งจิบไวน์อยู่
- ผู้เขียน
