บทที่2.เด็ดปีกนางฟ้า...
1548 คำ
“ใคร?...ใครจับตัวฟ้ามาคะป้า เขาไม่กลัวกฎหมายคุ้มครองประชาชนหรืออย่างไรกัน!!”
“คุณไม่ใช่คนอังกฤษ คุณก็น่าจะรู้นี่คะว่ามันมีช่องโหว่” เสียงอ่อนๆ แย้งเสียงนิ่มๆ เคฮิลล์เป็นเจ้านายแสนดี ถึงเขาจะทำผิดแต่พวกเธอก็ยังเคารพนับถือเขาอยู่ดี เมื่อทุกคนรู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีใครสามารถสยบเขาได้
“เหอะ!! ไม่ว่าที่ไหนๆ ในโลก มักจะมีมหาอำนาจที่ทำตัวเย้ยกฎหมายอยู่ทุกที่เสมอไปนะคะ มันเป็นความเหลื่อมล้ำเพราะคนสร้าง แล้วทำไมคนที่ไม่รู้เรื่องไม่เกี่ยวข้องอย่างฟ้า...ถึงต้องตกเป็นเหยื่อด้วยคะ ฟ้าไปทำอะไรให้? ฟ้าไปขวางทางเขาตรงไหน? ทำไมไม่บอกกันดีๆ จับตัวฟ้ามาแบบป่าเถื่อนไร้อารยธรรม ไม่เสียเกียรติเมืองผู้ดีหรือยังไงกันคะ”
“อิฉันไม่รู้เรื่องเจ้านายหรอกค่ะคุณ อิฉันแค่ทำตามคำสั่ง คุณรอคุยกับท่านก็แล้วกัน”
สาวใช้สาวใหญ่รีบเร้นกายหายออกไปจากห้อง หล่อนไม่มีคำอธิบายใดใดทั้งสิ้น!! เมื่อมีหน้าที่แค่รับใช้ นอกเหนือจากนั้นไม่ใช่ความรับผิดชอบโดยตรง...
กึกๆ...ปึกๆ...
เนตรอัปสรเขย่าประตูหนาๆ มันถูกล็อกไว้จากภายนอก ด้วยความโมโหจึงทุบบานประตูหนาหนักสุดแรงเกิด แต่สิ่งที่เธอได้รับคือเจ็บร้าวทั่วทั้งอุ้งมือ แรงสะท้อนกลับมายังตัวเองเมื่อความหนาของประตูเหมือนกำแพงหินที่ปิดกั้นอริสรภาพของเธอกับโลกภายนอก
“ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร? ต้องการอะไรจากฟ้าก็แล้วแต่!! คุณจะต้องได้รับคำตอบเดิม ฟ้าไม่มีทางยอมเด็ดขาด”
ร่างอวบอัดทิ้งตัวนอนแผ่ เธอมองโคมไฟกลางห้องนอนแล้วจึงพึมพำเสียงเคร่ง ให้เดาก็พอจะเดาออก การถูกกระทำครั้งนี้ใครเป็นผู้ลงมือ เมื่อเธอไม่ค่อยสุงสิงกับใคร นอกจากเรียนกับเรียน
“เคฮิลล์ รอย” ผู้ชายที่ทุกคนยอมสยบ และหลีกให้ห่างรัศมีของเขา เมื่อเขาน่ากลัว เหมือนอสูรร้ายผุดขึ้นมาจากนรกอเวจี!!
“ทำไมซวยอย่างนี้ว่ะฟ้า แกไม่น่าเห็นแก่เงิน...จนใจอ่อนไปเดินแบบครั้งนั้นเลย” เธอวาดฝ่ามือทุบที่นอนหนานุ่มใต้ร่าง ก่นว่าตัวเองเสียงขรม เพราะหลังจากเดินแบบครั้งนั้น ชีวิตเรียบง่ายของเธอเปลี่ยนแปลงไปแบบสิ้นเชิง มีโมเดลลิ่งวิ่งตามเธอให้วุ่น และอยากให้เธอเข้าสังกัดเขาเหล่านั้น แต่...มันไม่ใช่วัตถุประสงค์ของตัวเอง จึงบอกปัดไปแบบไม่ให้เสียน้ำใจ การที่เธอยอมรับการเดินครั้งนั้น เป็นเพราะจังหวะชีวิตที่ตกต่ำของตัวเอง บังเอิญที่บ้านเกิดเรื่องวุ่นวาย จนทำให้ส่งเงินมาให้เธอใช้ได้ไม่ทันเวลา เนตรอัปสรจึงยอมเดินแบบครั้งนั้นด้วยความจำใจ และเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดใหญ่หลวงในชีวิต ถึงมันจะทำให้เธอสามารถช่วยแบ่งเบาภาระทางบ้านได้บ้าง แต่มันทำให้ชีวิตของเธอพลิกคว่ำคะมำหงาย เปลี่ยนแปลงไปแบบไม่คาดคิด
“พ่อจ๋าแม่จ๋า ฟ้าจะทำยังไงดี ทำไงจะหนีรอดจากอสูรร้ายตนนี้ได้? ทำไงดีจ้ะ” เสียงระห้อยระเหี่ยเครือสะอื้น หลังมีใครบางคนยื่นความจำนงให้เธอเป็นคู่นอนชั่วคราวของ เคฮิลล์ หญิงสาวปฏิเสธแบบไม่ต้องคิด เธอไม่ได้ต้องการทรัพย์สินเงินทองมากมาย แค่มาอาศัยศึกษาหาความรู้ เพื่อจะกลับไปพัฒนาบุคลกรในประเทศของตัวเอง
มันเป็นการตัดสินใจที่ผิด!! ความจริงเธอน่าจะต่อรองหรือพูดคุยกับเขาโดยตรงมากกว่าจะบอกปัดแบบไม่ไว้หน้า...
วันนี้ ตอนนี้ เวลานี้!! เธอถึงต้องมาผจญกับเหตุการณ์เลวร้าย ที่มองไม่เห็นทางออก เธอคงหาทางรอดให้ตัวเองไม่ได้ เมื่อถูกฉุดคร่ามาอย่างอุกอาด และตกอยู่ใต้อาณัติของมหาอำนาจ
“สวัสดีแองเจิ้ล!! ยินดีต้อนรับสู่อาณาจักรของฉัน แม่นางฟ้าท็อปซีเคร็ต” เนตรอัปสรสะดุ้งเฮือก เธอผุดลุกขึ้นนั่งเมื่อเสียงก้องกังวานของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น ประตูห้องนอนเปิดอ้า มีผู้ชายคนหนึ่งร่างสูงใหญ่เหมือนยักษ์!! ยืนขวางทางอยู่ตรงนั้น!!
เขาเดินเข้ามาภายในแบบสง่างาม เคลื่อนกายช้าๆ เหมือนพญาสิงโตเจ้าป่าจ้องตะครุบเหยื่อ ดวงตาน้ำตาลเหลือบทองเป็นประกายแวววาว มันเปล่งแสงที่ดูลึกลับและน่าหวาดหวั่น สายตาของเขามองตรงมายังเธอแบบไม่กระพริบ รอยยิ้มแต้มมุมปากได้รูป ที่กดโค้งลงนิดๆ
“คุณ!! ต้องการอะไร?”
เคฮิลล์อยากจะหัวเราะร่า เขามองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความสะใจ เวลานี้เธอเหมือนลูกไก่ในอุ้งมือ หากจะบีบก็ตายสิ้นชีพ จะคลายเธอก็คงรอดและข้อหลังนี้น่าทำมากกว่า เมื่อสิ่งที่เขาได้รับคือร่างกายสาวสด ที่อวบอิ่มต้องตาน่าปรารถนาและน่าเชยชิม
คิ้วพาดเฉียงคมเข้มเลิกขึ้นสูงๆ เขาขยับเดินเข้ามาภายในห้องนอนและประตูห้องนอนก็ปิดงับลงทันทีแบบสนิทแน่น หากไม่มีคำสั่งจากเขา ประตูบานนี้จะไม่เปิดออก จนกว่าเขาจะได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการจนพอใจ!!
“ถามเหมือนเธอโง่นะคนสวย เธอก็น่ารู้ความต้องการของฉันดีแล้วนี่ เมื่อครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันส่งตัวแทนไปหาผู้หญิงยโสแบบเธอ แองเจิ้ล!!”
“ฟ้ายอมรับก็ได้ค่ะว่าตัวเองโง่?!! ฟ้ามองไม่เห็นประโยชน์อะไรเลยที่คนอย่างคุณเคฮิลล์ผู้ร่ำรวย จะมาวอแวอะไรกับคนต่ำต้อยแบบฟ้านี่คะ” เนตรอัปสรกระทดตัวหนีเมื่อชายหนุ่มขยับเข้ามาใกล้อีกหนึ่งช่วงตัว ริมฝีปากอิ่มขยับตอบเธอไม่เข้าใจความต้องการของชายหนุ่มสักนิด?
“ผู้ชายที่ต้องการผู้หญิง เขาคงไม่ได้ให้เจ้าหล่อนมาปรุงอาหารให้กินหรอกมั่ง ถามเป็นเด็กไปได้!!” ชายหนุ่มกระแทกตอบเสียงขุ่น
“ฟ้าก็ไม่คิดว่าคนแบบคุณจะให้ฟ้าไปทำกับข้าวให้กินหรอกค่ะฟ้าถึงปฏิเสธ”
“หึ!! แล้วคิดเหรอว่าจะรอดน่ะ หากฉันอยากได้...ไม่มีสิ่งไหนที่ฉันคว้าเอามาครอบครองไม่ได้หรอกนะ แองเจิ้ล”
“ฟ้ารู้ว่าคนเลว!! อย่างคุณทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ แม้กระทั่ง ฉุดคร่าแบบคนไร้ความคิด”
“เธอปากดีกว่าที่ฉันคิดนะ ฉันชักอยากรู้แล้วสิว่า ปากของเธอจะหวานได้ขนาดได้ ม้าพยศแบบนี้ฉันชอบ การได้ปราบพยศผู้หญิงสักคนมันสนุกจะตายไป เธอคงคิดว่าการทำแบบนี้จะเพิ่มค่าตัวได้ล่ะสิ บอกให้รู้ไว้นะคนสวย เธออยากได้อะไรฉันก็พร้อมที่จะทูนให้ ไม่ต้องทำท่าโก่งราคาแบบนี้หรอก มันน่าเบื่อมากกว่าเร้าใจ”
“ฟ้าไม่ได้เล่นตัว!! ฟ้าไม่ไม่โก่งราคา!! ฟ้าไม่ต้องการเงินของคุณสักสตางค์!! ยังมีคนอีกเยอะแยะที่ไม่ต้องการเงินสกปรกของคุณค่ะ”
“โอ๊ะ!! โอ เงินฉันไม่เคยตกหล่นแบงค์ใหม่ๆ ออกมาจากธนาคารทั้งนั้น ฉันว่ากลิ่นมันหอมดีจะตาย พึ่งจะมีเธอคนแรกนะที่ว่าเงินของฉันสกปรก” ชายหนุ่มไหวไหล่ เขาทิ้งตัวลงนั่งปลายเตียงนอน จนที่นอนสปริ้งอย่างดียุบวาบ
“คุณคิดจะทำอะไร คุณฮิลล์!!” เนตรอัปสรรวบปลายเท้าเข้ามาชิดลำตัวเพิ่มขึ้นเธอเบียดตัวกับหัวเตียงนอนที่บุด้วยนวมอย่างดีจนแทบจะจมหายไปในนั้น
“เล่มเกมส์ จับหนู และถ้าหนูอย่างเธอหนีรอดฉันจะยอมตัดใจปล่อยเธอไป” ทันทีที่พูดจบ ร่างกำยำกระโจนพรวดเดียวถึงตัวของหญิงสาว โดยที่เธอไม่มีโอกาสดิ้นหนีเมื่อร่างหนาหนักค่อมทับไว้ทั้งตัว มือเล็กๆ ถูกตรึงด้วยอุ้งมือหนา ร่างกายอ่อนบางถูกกักด้วยเรือนกายกำยำ
“ปล่อยนะ ปล่อยฟ้าเดี๋ยวนี้ไม่อย่างนั้นจะร้องให้บ้านแตกเลย!!”
“ก็ร้องไปสิใครห้าม!! บ้านฉันใช้วัสดุอย่างดีเก็บเสียงได้ร้อยเปอร์เซ็น หากเสียงเธอดังรอดออกไปข้างนอกได้ฉันจะฟ้องร้องวิศวกรที่ก่อสร้างบ้านหลังนี้ทั้งหมด” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ เขาซุกไซ้ปลายจมูกกับผิวแก้มเนียนใส
“อ้ายยย ปล่อยสิ ปล่อยเส้!! คนบ้า คนเถื่อน คุณเห็นฟ้าเป็นอะไรถึงได้ทำแบบนี้” หญิงสาวออกแรงดิ้นสุดตัว เธอทั้งหยิกทั้งทึ้งเท่าที่ทำได้เป็นการต่อต้านคนตัวใหญ่ที่คิดจะข่มเหง
“ดิ้นอีกดิ้นเลยฉันชอบ เคยๆ แต่สมยอม ลองแบบยากๆ บ้างก็คงมันดีพิลึก”
“โรคจิต!! คุณมันคนบ้า คนไร้สติ” ริมฝีปากอิ่มขยับก่นด่า ดวงตากลมโตวาววับมันเต็มไปด้วยความคลั่งแค้นที่ไม่สามารถต่อกรกับคนบ้าอำนาจแบบเคฮิลล์
“ฉันยอมเธอจนถึงขีดสุดแล้วคนสวย เธอฉีกหน้าฉันด้วยคำปฏิเสธ หากฉันปล่อยเธอรอดเงื้อมือฉัน จะมีใครเกรงฉันอีกเล่า”
- ผู้เขียน
