ตอนที่9 ยิงธนู

757 คำ

จูหยวนจางยังคงนั่งเป็นหุ่นไม้ด้วยมาดเคร่งขรึมแบบฉบับชายชาติทหารอยู่ตรงที่นั่งประจำตำแหน่งของรองแม่ทัพ เขาได้รับหน้าที่ให้ดูแลทหารทุกคนในค่ายแห่งนี้ ถึงแม้ว่ายามนี้ที่ศึกสงครามยังไม่ปะทุดุเดือดแต่อย่างใด แต่เหล่าทหารทั้งหลายก็ยังคงต้องหมั่นฝึกฝนอยู่อย่างสม่ำเสมอ อีกทั้งทหารใหม่ย่อมต้องมีเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย เนื่องจากว่าแต่ละแคว้นนั้นยังไม่รู้ตื้นลึกหนาบางว่าจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันใดๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของราชสำนัก ราชวงศ์ ทั้งยังอาคันตุกะแต่ละแคว้นที่มักจะไม่มีมิตรแท้แต่อย่างใด และที่สำคัญนั้น ค่ายทหารแห่งนี้ยังเป็นตำแหน่งหน้าด่านซึ่งใกล้เคียงกับชายแดน ฉะนั้นแล้วการเตรียมพร้อมทั้งกำลังคนและการฝึกฝนย่อมต้องมีมาอย่างสม่ำเสมอ จูหยวนจางชอบชีวิตแบบนี้ เขาชอบที่จะอยู่กับเหล่าทหารพวกนี้มากกว่าอิสตรีที่ไหน การต่อสู้ การเข่นฆ่า เป็นอะไรที่ท้าทาย ทำให้ชีวิตของเขามีความหมายอีกทั้งเขายังไม่เคยรู้สึกขาดแคลนในสิ่งใด เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง นายทหารหัวหน้าหน่วยเข้ามารายงานถึงความพร้อมที่จะให้เหล่าทหารใหม่ได้แสดงฝีมือที่ติดตัวมาตามกลยุทธ์ต่างๆ เริ่มตั้งแต่ การยิงธนู การขี่ม้า การต่อสู้มือเปล่า การต่อสู้ด้วยอาวุธรูปแบบต่างๆ และหลังจากหัวหน้าหน่วยเรียกรวมพลทหารใหม่จนพร้อมเพรียงกันอีกครั้ง ทุกอย่างจึงเริ่มขึ้น การทดสอบแบบแรกเป็นการยิงธนู ซึ่งเป็นอะไรที่ค่อนข้างง่ายดายสำหรับหลิวหลี หญิงสาวมั่นใจว่าสามารถทำมันออกมาได้ดีอย่างแน่นอน เพียงแต่... เพียงแต่... ถ้าจูหยวนจางจะไม่เดินมาดูการยิงธนูของแต่ละคนเสียใกล้ขนาดนี้ เดินมาใกล้ถึงเพียงนี้ เขาเดินดูแต่ละคนก่อนที่จะให้หัวหน้าส่งสัญญาณยิงธนูไปยังเป้าหมาย และแต่ละคนก็ทำได้ดี "กลุ่มต่อไป!" เสียงตะเบ็งของหัวหน้าหน่วยเรียกกลุ่มคนที่มีหลิวหลีรวมอยู่ด้วย ให้มาประจำตำแหน่งคันธนู เมื่อทุกคนพร้อมแล้วรวมทั้งหลิวหลี จูหยวนจางก็ทำแบบเดิม คือเดินมองแต่ละคนอย่างใกล้ชิด ก่อนจะส่งสัญญาณให้หัวหน้าหน่วย เขาเดินมาทางนี้แล้ว... เขาเดินใกล้มาทางนางแล้ว... ใจหนึ่งของหญิงสาวเกรงว่าเขาจะจำนางได้ แต่อีกใจหนึ่ง ก็มั่นใจในการปลอมตัวของตนเอง อืม... ใจเย็นเข้าไว้ หลิวหลี ใจเย็น... เมื่อปลอบขวัญตนเองได้แล้ว จึงปล่อยคันธนูตามสัญญาณของหัวหน้าหน่วยในทันที และผลที่ได้ก็เป็นที่น่าพอใจ ธนูเข้าเป้าอย่างสวยงาม อา... สำเร็จ! หลิวหลีดีใจจนยิ้มออกมา นางยิ้มอย่างกว้างขวาง นางยิ้มกับตนเองอยู่อย่างนั้น แต่หญิงสาวต้องหุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อสายตาของนางเกิดปะทะกันกับสายตาคมของใครคนหนึ่ง จูหยวนจาง! เขามองนางอยู่ เขายืนอยู่ไม่ไกลจากตัวของนาง เขามองนางอยู่ ไม่หรอกกระมัง หลิวหลีคิดในใจ เขาคงมองคนอื่น คงมีใครยืนอยู่ทางด้านหลังของนางในยามนี้ คิดได้แล้วก็หันไปมองทางด้านหลังทันที แต่...ไม่มีใคร ไม่มีใครอยู่ที่ด้านหลังของนาง ตายล่ะ! หญิงสาวอุทานอยู่ในใจขณะยืนหันหลังให้จูหยวนจาง ตาย ตาย ทำอย่างไรดี ไม่หรอก เขาจำนางไม่ได้หรอก จำไม่ได้ รีบออกจากระยะสายตาดีกว่า คิดได้แล้วก็รีบเดินออกจากตำแหน่งตรงนั้นอย่างเร็ว ทิ้งใครบางคนให้ยืนนิ่งจ้องมองตามอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา จูหยวนจางยังคงจ้องมองไปที่ร่างของบุรุษคนหนึ่ง เขาจำได้ เขาจำสายตานั่นได้ เขาจำริมฝีปากนั่นได้ เขาจำได้กระทั่งกลิ่นกายบนเนื้อนวลนาง เขายังตกตะลึงกับตนเอง ว่าทำไม ทำไม ใยเขาถึงจำนางได้ทุกอย่างถึงเพียงนี้ นางปลอมตัวได้แนบเนียนจนเขาเองยังแปลกใจ ถ้ามิได้เดินเข้าไปใกล้ ถ้ามิได้จ้องมองอย่างถ้วนถี่ เขาคงโดนนางหลอกได้สำเร็จ ฮึ่ม! นาง นางเป็นอะไร เป็นอะไรมากหรือไม่ นางตามเขามาถึงที่นี่ แทนที่นางจะเฝ้ารอเขาอย่างทรมานอยู่ที่บ้าน แต่นางกลับทำในสิ่งที่เขาคาดไม่ถึง นางตามเขามา...

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more