ตอนที่8 อาหลิ่ว

732 คำ

นางหวังอยู่ในใจว่าจูหยวนจางจะไม่สามารถจำนางและไม่สามารถจับนางได้ เพราะถ้าหากเป็นเช่นนั้น นางย่อมถูกเขาลากออกไปจากค่ายทหารอย่างแน่นอน นางอยากเห็นเขาในทุกอิริยาบถ ในทุกกิจกรรมที่เขากระทำ แม้จะมิได้ใกล้ชิดก็ไม่เป็นไร นางต้องการเพียงเท่านั้น เท่านั้นจริงๆ เฮ้อ! หญิงสาวถอนหายใจให้กับความโง่งมของตนเองอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่มิทราบได้ แต่! ช่างเถอะ ขอทำตามใจหน่อยแล้วกัน หลิวหลีเสียอย่าง "ทหารพร้อม!" เสียงทรงพลังของทหารนายหนึ่งพลันเอ่ยขึ้นดึงหลิวหลีให้หลุดจากภวังค์ความคิดของตน เขาน่าจะเป็นหัวหน้าหน่วยกระมัง หลิวหลีคิดในใจขณะเคลื่อนกายทำตามบรรดาทหารคนอื่นๆ เสียงหัวหน้าหน่วยคนเดิมยังคงตะแบง "ประจำตำแหน่ง!" พรึ่บ! ทุกคนยืนตัวตรงเรียงเป็นแถว หลิวหลีก็เช่นเดียวกัน นางทำตามคนด้านข้างได้อย่างดีเยี่ยม หญิงสาวสามารถทำได้อย่างแนบเนียนเพราะลองฝึกมาบ้างแล้วก่อนหน้าที่จะเข้ามายังค่ายทหารแห่งนี้ ทั้งยังเคยฝึกการต่อสู้ การยิงธนู การขี่ม้า มาบ้างแล้วเมื่อครั้งที่อยู่ตระกูลของนาง มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่คุณหนูตระกูลใหญ่อย่างนางจะทำการว่าจ้างครูอาจารย์แต่ละแขนงมาประสิทธิ์ประสาทวิชาความรู้ให้ตั้งแต่ยังเยาว์วัย "นั่ง!" หัวหน้าคนเดิมสั่ง หลิวหลีจึงนั่งลงอย่างพร้อมเพรียงกับคนด้านข้างเช่นเดิม "ยืน!" หัวหน้าคนนั้นสั่งอีก หญิงสาวก็ยังคงทำตามได้เป็นอย่างดี "หันซ้าย!" "หันขวา!" หัวหน้าคนเดิมยังคงสั่งการอย่างต่อเนื่อง เพื่อเป็นการอบอุ่นร่างกายสร้างความคุ้นชินสำหรับการฝึกฝนในลำดับต่อไป หลิวหลียังคงทำตามอย่างนึกสนุก "ทุกคน...หยุด!" สิ้นเสียงหัวหน้าหน่วย ทุกคนในที่นี้จึงหยุดนิ่งอยู่กับที่อย่างพร้อมเพรียงเงียบงัน "ทำความเคารพ!" หัวหน้าหน่วยนายนั้นกล่าวขึ้นหลังจากตนเองได้ทำความเคารพบุรุษผู้มาใหม่ไปก่อนหน้าแล้ว บรรดาทหารชั้นผู้น้อยทุกคนจึงทำตามอย่างพร้อมเพรียงเช่นเดิม หลิวหลีก็เช่นเดียวกัน นางทำตามอย่างไม่มีการขาดตกบกพร่อง "ยินดีต้อนรับเหล่าทหารกล้าทุกคน" เสียงทรงอำนาจมากกว่าหัวหน้าหน่วยดังขึ้น เสียงนั้น เสียงนั้น... หลิวหลีที่ยืนอยู่ในตำแหน่งที่ไกลออกไปจากหัวแถวถึงกับตื่นเต้นเมื่อได้ยินเสียงนั่น เสียงของจูหยวนจาง! "ข้าจะให้พวกเจ้าได้พักเพียงครู่ก่อนจะขอชมฝีมือที่ติดตัวมาของแต่ละคน ได้หรือไม่!" จูหยวนจางจบประโยคด้วยคำถามที่ไม่มีใครกล้าปฏิเสธ เสียงเหล่าทหารตอบรับกันอย่างพร้อมเพรียงก่อนแยกย้ายกันออกไปเพื่อพักตามจุดต่างๆของลานกว้างแห่งนี้ เหลือเพียงหลิวหลีที่ยังคงยืนทำตาปริบๆ วันนี้จูหยวนจางแต่งกายด้วยชุดทหารประจำตำแหน่งรองแม่ทัพ แม้จะมิได้สวมชุดเกราะเต็มยศแต่อย่างใด แต่เขา... เขาช่างดูองอาจสมชายชาตรีเป็นอย่างมาก มากจริงๆ มาดเคร่งขรึมนั่นอีก แล้วก็กิริยาของเขาขณะก้าวเดิน อืม... แล้วก็ เขาทำหน้าเข้มได้ตลอดเวลาจริงๆ มีมาดทรงพลังอย่างยิ่ง หลิวหลีคิดในใจขณะเหม่อมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ไกลออกไปตรงตำแหน่งประจำที่ของรองแม่ทัพ "อาหลิ่ว ทางนี้" เสียงของนายทหารคนหนึ่งตะโกนเรียกหลิวหลีอย่างดังจนทหารคนอื่นๆต่างหันมามองตามเสียง เขาชื่ออาต้วน อาต้วนเป็นคนที่ยืนอยู่ด้านข้างของหลิวหลีตลอดเวลาตั้งแต่เริ่มต้นจนได้รับคำสั่งให้พัก เขาและนางได้แนะนำตัวเองคร่าวๆแล้วก่อนหน้านี้ อาต้วนนับได้ว่าเป็นสหายคนแรกของหลิวหลี เพราะเขามิได้ถือสากับอาการทำตัวคล้ายกับเป็นใบ้ของหลิวหลีมากนัก ทั้งยังเป็นฝ่ายชวนคุยโดยไม่รู้เหน็ดเหนื่อยแนะนำนู่นนี่จนหลิวหลีไม่ต้องเสียเวลาสอบถามแต่อย่างใด "ยัง ยังจะเหม่อมองท่านรองแม่ทัพอยู่ มานี่" ประโยคส่งท้ายของอาต้วนทำหลิวหลีถึงกับชะงักกึกก่อนจะรีบม้วนตัวกระโจนไปหมายจะปิดปากนั่น ฮึ่ม! อาต้วนนะ อาต้วน!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more