ตอนที่2 กว่าจะผ่านคืนเข้าหอ
740 คำ
หญิงสาวค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง ก่อนเอ่ย
"ท่าน...เอ่อ...ท่านนั่งอยู่ตรงนั้นหรอกหรือ"
จูหยวนจางลุกขึ้นเดินเข้ามา ก่อนจะนั่งลงบนเตียงนอนใกล้ๆหลิวหลีที่กำลังลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียงนอน เขาเพียงใช้สายตาคมเข้มของเขาจ้องมองหลิวหลีอย่างดุดัน
"ทำไม ยังไม่พอใจอีกหรือ" เขาถาม
"ยังไม่พอใจ ท่านหมายความว่าอย่างไร" หลิวหลีถามอย่างแคลงใจพลางถลึงดวงตากลมโตเข้าใส่ดวงตาดุดันของจูหยวนจาง
ชายหนุ่มมิได้ตอบคำใด เขาใช้มือเรียวของเขาเอื้อมขึ้นมาลูบไล้นางจากหัวไหล่นวลเนียนของนางเรื่อยลงมาตามเนินอกกลมกลึงของนางอย่างแผ่วเบาแต่ยั่วเย้า
หลิวหลีถึงกับตะลึงกับการกระทำของเขา
รู้ตัวอีกทีร่างของหลิวหลีก็ถูกจูหยวนจางกดให้นอนราบลงบนเตียง
"ท่าน เอ่อ..."
นางยังมิได้เอื้อนเอ่ยคำใด ริมฝีปากของนางก็ถูกเขาครอบครอง
“อื้อ!” หลิวหลีร้องออกมาได้แค่นั้นในขณะที่จูหยวนจางเริ่มจู่โจมนางอย่างหนักหน่วง เขาปลดชุดคลุมของตนเองออกอีกครั้งก่อนจะยกร่างกำยำของเขาขึ้นเพียงนิดแล้วทาบทับลงบนเรือนร่างของนาง
เขาใช้ฝ่ามือของเขาจับตรึงต้นขาของนางให้แยกออกจากกันก่อนจะตามด้วยการแทรกซึมเบียดเสียดกลางลำตัวและเริ่มต้นจังหวะกิจกรรมกระทบเนื้อ
"อ๊ะ! ท่าน"
หลิวหลีรู้สึกเจ็บแปลบที่หว่างขาจนอุทานออกมา
แต่ชายหนุ่มมิได้สนใจนำพาใดๆกับเสียงอุทานนั่น เขายังคงขยับเรือนร่างกำยำของเขาเข้าใส่เรือนร่างบอบบางของหญิงสาวใต้ร่าง
"ท่าน เบา เบาหน่อย..." หญิงสาวเอ่ยน้ำเสียงติดขัด
"ข้า ข้าเจ็บ..."
แต่เหมือนชายหนุ่มจะไม่ฟังคำตัดพ้อใดๆ เขายังบรรเลงเพลงรักอย่างเร่าร้อนทั้งยังคุมจังหวะจะโคนไม่มีตกหล่น ตามด้วยการกดจูบหญิงสาวอย่างหนักหน่วง
หญิงสาวทำได้เพียงกัดเม้มริมฝีปากของตนเอาไว้แน่นเพื่อข่มความเจ็บปวดตรงช่วงเอวไม่ให้ร้องครวญครางออกมาจนเสียงอาจจะดังจนเกินไป ใบหน้างามของนางแหงนหงายร่างกายบอบบางของนางสั่นสะท้าน นางเพียงจิกเล็บลงบนแผ่นหลังแข็งแกร่งกว้างใหญ่ของเขาเอาไว้อย่างแนบแน่น
ในขณะที่เขายังคงขยับกายสอดแทรกเข้าใส่ร่างงามอย่างถึงใจ
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่
เสียงหายใจหอบหนักผ่านพ้นไป คงเหลือไว้เพียงร่างเปลือยเปล่าชื้นเหงื่อสองร่างนอนซ้อนทับกันอยู่บนเตียงอุ่น
"ท่าน...ทำไม" หลิวหลีถามขึ้นในที่สุดด้วยน้ำเสียงเบาหวิวสั่นไหวใบหน้าแหงนหงายอยู่ตรงใบหูของจูหยวนจาง
"อะไร" จูหยวนจางพึมพำขณะยันร่างของตัวเองขึ้นแล้วพลิกเพียงนิดเพื่อออกจากร่างงามแล้วนอนหงายอยู่ข้างๆกัน
"ท่านควร เอ่อ...ควรทะนุถนอม" หญิงสาวกล่าวอึกอักไม่เต็มปาก "ถนอมข้าให้มากกว่านี้"
จูหยวนจางได้ยินอย่างนั้นจึงหันหน้ามาทางหลิวหลีแล้วยันกายลุกขึ้นเพียงนิดชันแขนข้างหนึ่งขึ้นตะแคงข้างเข้าหาหลิวหลีพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆอยู่ในลำคอ
กิริยานั้นทำเอาหลิวหลีถึงกับใบหน้าร้อนฉ่าขึ้นมา
"ท่านหัวเราะอะไร"
"เป็นเจ้า ที่ต้องการมิใช่หรือ" เขาก้มหน้ากระซิบที่ใบหูขึ้นริ้วสีแดงของนาง "ข้าก็แค่สนอง..."
หา!?
"ท่าน" หลิวหลีลุกพรวดพราดลืมความเจ็บปวด ใช้มือเรียวงามทุบอกเขาไปเต็มแรง "ทำไมเอ่ยเช่นนี้"
"เจ้าทุบข้าทำไม"
"ท่าน!"
"ทำไม?"
"นี่แน่ะ นี่นี่" หลิวหลีทุบตีเขาอีกหลายที ทั้งอับอายทั้งโมโห แต่ไม่พ้นมือเรียวยาวของเขาที่จับมือเรียวเล็กของนางเอาไว้
"ยังไม่พอใช่หรือไม่"
"หา!"
"ได้เลย เดี๋ยวจัดให้"
จบคำชายหนุ่มไม่รอช้าตวัดร่างบางให้ล้มลงนอนราบตามด้วยร่างกำยำของเขาขึ้นทาบทับในทันที
และเพียงไม่นาน...
ความเจ็บปวดรอบใหม่พลันปรากฏ
หลิวหลีได้แต่นอนราบใบหน้าแหงนหงายร่างการสั่นสะท้านตามการขยับโยกย้ายของจูหยวนจาง
อะไรกัน!
นี่มันอะไรกัน!
- ผู้เขียน
