หลิวหลีขมวดคิ้วเข้าหากันมุ่นเมื่อคิดได้อย่างนั้น
พลันน้ำตาเริ่มรื้นขึ้นมา ก่อนจะสลัดศีรษะไล่ความเสียใจให้ออกไป
ก็ดี...
ได้เห็นกับตาอย่างนี้ก็ดี...
ถือเสียว่าการปลอมตัวมาในครั้งนี้ไม่เสียเที่ยว
อย่างน้อย
นางจะได้กลับไปเตรียมหนังสือหย่าได้อย่างไม่ต้องลังเล
หลิวหลีเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นอย่างเก็บข่มอารมณ์พลุ่งพล่านเมื่อคิดได้อย่างนั้นในใจ ก่อนจะลุกเดินออกไปจากหลังกระโจม เพื่อไปให้พ้นๆภาพบาดตาบาดใจระหว่างจูหยวนจางกับสตรีนามว่าอวี้เจิน
หญิงสาวเดินโซซัดโซเซกลับเข้ามายังกลุ่มสหายของเพื่อนๆทหารก่อนจะมานั่งลงอย่างหมดสภาพภายในกลุ่มของพวกพ้อง
“สภาพอย่างนี้จะรอดไหมนี่” เสียงทหารคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาทางอาหลิ่วของพวกเขา
“อดทนไว้ อาหลิ่ว อยู่ๆไปเดี๋ยวก็ชิน พวกเราก็คิดถึงบ้านไม่ต่างกันกับเจ้า” เสียงทหารอีกคนหนึ่งเอ่ยปลอบขวัญอย่างเข้าอกเข้าใจอารมณ์บุรุษยามต้องทิ้งบ้านเข้ามาอยู่ในค่ายทหารอย่างนี้
