“ดื่มสิอาหลิ่ว” อาต้วนที่นั่งอยู่ในกลุ่มด้วยกันเอ่ยขึ้นเพื่อเรียกสติของอาหลิ่วสหายสนิทของเขา เพราะดูๆแล้วอาหลิ่วคงกำลังคิดถึงบ้านจนสมองมีปัญหาการตอบสนองเชื่องช้าจนน่าเป็นห่วง “ท่านรองแม่ทัพอุตส่าห์รินเหล้าให้ ดื่มเร็ว”
หลิวหลีพลันได้สติก่อนจะรีบส่ายหน้าปฏิเสธรัวเร็ว ริมฝีปากขบเม้มเข้าหากันแน่น
ไม่เอา นางไม่ดื่ม
นางไม่ดื่มเด็ดขาด
จูหยวนจางเห็นหลิวหลีส่ายหน้าปฏิเสธพัลวันจึงเอ่ย “ทำไม” เขาขมวดคิ้วคมเข้มขึ้นเล็กน้อยก่อนส่งเสียงต่ำ “รังเกียจกันรึ”
หลิวหลีส่ายหน้ารัวเร็วยิ่งกว่าเดิมก่อนจะขยับถอยหลังออกห่าง แต่จอกเหล้าก็ยังคงติดตามริมฝีปากของนางมา ตามด้วยจูหยวนจางเอี้ยวตัวมาหา ครานี้หลิวหลีถึงกับทำตาโตแต่ยังคงเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่นเพราะจอกเหล้าตามมาติดๆ
จูหยวนจางยิ่งเพิ่มแรงกดดันด้วยสายตาคมเข้มจ้องมองจับนิ่งอย่างต้องการให้ดื่มอย่างจริงจัง
จับกรอกปากดีหรือไม่! จูหยวนจางคิด
หลิวหลีเห็นสี
