บทที่ 5
1548 คำ
3 วันผ่านไป
"โธ่ โว้ย!! ยัยบ้า ยัยแม่มด ออกไปจากหัวฉันสักที" ริชาร์ดร้องตะโกนโวยวายออกมาความความบ้าคลั่ง ตอนนี้ในหัวของเขามีแต่ภาพของอัญริสาเต็มไปหมดไม่ว่าจะทำยังไงในหัวของเขาก็มีภาพเธออยู่เต็มไปหมด
ริชาร์ดไม่ได้กลับบ้านตั้งแต่วันนั้นที่เขาใช้สิทธิ์ความเป็นสามีกับอัญริสา เขาไปๆมาๆระหว่างบริษัทและผับของซียูตลอดสามวันที่ผ่านมา
"ทำไมฉันต้องคิดถึงเธอด้วย อัญริสา" ริชาร์ดพรึมพรํ่ากับตัวเองเบาๆอย่างไม่เข้าใจในความรู้สึกที่มันเกิดขึ้นระหว่างเขากับอัญริสาที่มีกระทันหันเกินไป
ตลอดเวลาที่ริชาร์ดคบหากับพิมพลอยเขาไม่เคยแตะต้องอะไรเธอเลยนอกจากกอดและหอมแก้ม ริชาร์ดรักและให้เกียรติพิมพลอยมากเพราะพิมพลอยแสดงออกมาว่าเธอนั้นบริสุทธิ์และอ่อนต่อโลก เขาเลยอดทนรอที่จะได้แต่งงานแล้วใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแต่แล้วทุกอย่างกลับพังทะลายลงเพราะผู้หญิงอย่างอัญริสา
"ไงมึง ไม่กลับบ้านไปหาเมียไง?" ซียูที่เดินเข้ามาแล้วเอ่ยทักทายเพื่อนรัก แปลกนะที่วันนี้ไอ้เพื่อนตัวดีมันไม่ดื่ม เพราะระยะตลอดสามวันที่ผ่านมาพอกลับจากที่ทำงานมันก็นอนกอดขวดเหล้าแล้วและที่มันเป็นแบบนี้คงหนีไม่พ้นเรื่องเมียมัน
"เรื่องของกู" ริชาร์ดตอบ
"เอ่อ เรื่องของมึง กูไปดูความเรียบร้อยข้างล่างดีกว่า" ว่าแล้วก็เดินออกไป
Rrrrrr Rrrrrr
เสียงโทรศัพท์ริชาร์ดดังขึ้น ชายหนุ่มหยิบมันขึ้นมารับด้วยนํ้าเสียงเรียบ
"ครับ น้องพลอย" ริชาร์ดเอ่ยรับปลายสาย
'พี่ริคอยู่ไหนคะ ทำไมน้องพลอยถึงติดต่อพี่ริคไม่ได้เลย' ปลายสายต่อว่าด้วยความน้อยใจปนไม่พอใจ
"งานพี่ยุ่งๆน่ะ พี่ขอโทษนะครับ"
'เหรอคะ ถ้างั้นคืนนี้พี่ริคต้องมาทานข้าวกับน้องพลอยนะคะ เพื่อเป็นการไถ่โทษ'
"ก็ได้ครับ" ก่อนจะกดวางสาย
"ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ?" จู่ๆริชาร์ดพูดออกมาเหมือนคนเม่อลอย เขาไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร เพราะในสมองของเขาตอนนี้มีแต่เรื่องของอัญริสาแทนที่จะเป็นพิมพลอยคนรักของเขา
..............................
ร่างบางของอัญริสานั่งมองดูแปลงกุหลาบที่เธอพึ่งให้คนเอามาลงปลูกให้เมื่อวานด้วยรอยยิ้ม เธอมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นและอยู่กับมัน เธอทำเป็นแปลงดอกกุหลาบแปลงเล็กๆพอสวยงาม
"คุณอัญคะ ของว่างค่ะ" เดือนกับดาวเดินถือถาดของว่างเข้ามาวางที่โต๊ะตรงบริเวณด้านหน้าของอัญริสา
"ขอบคุณค่ะ" พอหมดหน้าที่เดือนกับดาวก็เดินกลับเข้าไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อด้านใน ปล่อยให้นายหญิงของบ้านนั่งคิดอะไรอยู่คนเดียว เรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอนั้น อัญริสาไม่ได้พูดหรือบอกใครเพราะเธอนั้นไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่พ่อแม่เธอและพ่อแม่ของริชาร์ดก็ไม่รู้เรื่องนี้
Rrrrrr Rrrrrr
"ค่ะ พี่หมอ" อัญริสากดรับสายพร้อมเอ่ยทักทายเสียงหวานเมื่อรู้ว่าใครโทรมา
'เป็นไงบ้างครับ หายดีหรือยัง' นายแพทย์หนุ่มถามด้วยความเป็นห่วง
"หายดีแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง" อัญริสาตอบกลับเสียงใส
ตลอดสามวันมันมีอะไรหลายๆอย่างที่เปลี่ยนแปลง หมอวัฒนากับเธอก็เหมือนกัน เราสนิทกันมากขึ้นเนื่องจากหมอวัฒนาเขาเข้ามาตรวจเช็คร่างกายเธอทุกวันแล้วที่สำคัญอยู่กับหมอวัฒนาแล้วเธอกลับรู้สึกอบอุ่นและปลอยภัยเหมือนได้อยู่กับพี่ชายอย่างไงอย่างงั้น
'เย็นนี้ว่างไหมครับ'
"ว่างค่ะ พี่หมอมีอะไรหรือเปล่าค่ะ"
'พี่จะชวนอัญไปทานข้าว อัญ...' แต่ไม่ทันที่หมอวัฒนาได้พูดจบอัญริสาก็ตอบรับทันที
"ได้สิค่ะ มารับด้วย"
'ครับๆ โอเคเดี๋ยวพี่ไปรับ'ตอบรับอย่างดีใจอย่างจบไม่มิด
"ค่ะ" แล้ววางสาย
ตอนเย็น
หมอวัฒนาขับรถมารับอัญริสาที่บ้านแล้วพาไปยังร้านอาหารที่เขาได้จ้องไว้แห่งหนึ่ง
"เอาอะไรเพิ่มอีกไหมครับ" หมอวัฒนาเอ่ยถามสาวสวยที่นั่งอยู่ตรงหน้า วันนี้อัญริสาสวยมากเพราะไม่ว่าเธอจะอยู่ในชุดไหนกูสวยและเหมาะสมกับเธอไปเสียหมด
"เอาแค่นี้ก่อนแล้วกันค่ะ" อัญริสายื่นเมนูคืนให้พนักงานด้วยรอยยิ้ม เธอสั่งอาหารไปประมาณสี่อย่างและคิดว่ามันน่าจะพอแล้ว
"ครับ" หมอวัฒนาตอบรับพร้อมส่งยิ้มหวานให้เธอ
ผ่านไปยี่สิบนาทีอาหารก็ถูกจัดนำออกมาเสิร์ฟ และทั้งคู่ก็ไม่รอช้าก็ลงมือทาน
"นี่ครับอร่อยมาก ลองทานดู" หมอวัฒนาตักต้มจืดหมูสับให้อัญริสา อัญริสาก็ส่งยิ้มกลับให้เป็นคำขอบคุณ
"ยิ้มอะไรครับ" คิ้วหนาของหมอหนุ่มขมวดเข้าหากันอย่างงงๆ
"เปล่าค่ะ แค่อย่างยิ้ม" อัญริสาบอกแล้วตักต้มจืดหมูสับที่หมอวัฒนาตักให้ขึ้นมาทาน
"เลอะแล้ว" หมอวัฒนายื่นมือเข้าไปเช็ดที่มุมปากเล็กให้อัญริสาอย่างอ่อนโยน เธอก็ยิ้มตอบรับเพื่อเป็นการขอบคุณเขาอีกครั้ง
ภาพหนุ่มสาวที่กำลังนั่งทานข้าวกันอย่างมีความสุขที่ไม่ต่างจากคู่รักที่พากันมาออกเดทตกดูในสายตาคมกริบของริชาร์ดตลอดเวลา ผู้ชายคนนั้นเป็นใครทำไมเขาถึงรู้สึกหงุดหงิดเวลาที่เห็นอัญริสายิ้มที่ไอ้หมอนั้นด้วย
"พี่ริคเป็นอะไรคะ ทำไมไม่ทาน" พิมพลอยเอ่ยถามคนรัก
"ปะ เปล่าครับ" ริชาร์ดหันกลับมาสนใจพิมพลอย แล้วตักอาหารให้เธออย่างเอาใจ
"ขอบคุณค่ะ พี่ริคน่ารักที่สุดเลย"
อาหารมือเย็นผ่านไปหมอวัฒนาก็พาอัญริสากลับมาส่งที่บ้านส่วนตัวเขาก็ต้องกลับไปที่โรงพยาบาลเพราะว่ามีเคสด่วนเข้ามา
"ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อเย็นนะคะ พี่หมอขับรถกลับดีๆนะคะ"อัญริสาเอ่ยขอบคุณพร้อมกับโบกมือลาก่อนที่รถยนตร์คันหรูของคุณหมอหนุ่มจะขับรถออกไป
ริชาร์ดรีบขับรถกลับมาที่บ้านเมื่อไปส่งพิมพลอยที่คอนโดเสร็จ แท้จริงพิมพลอยนั้นอยากให้เขาอยู่เป็นเพื่อนแต่ริชาร์ดก็อ้างว่ามีธุระด่วนต้องรีบไปจัดการพิมพลอยจึงยอมปล่อยให้เขากลับมแต่โดยดี
พอกลับมาถึงที่บ้านร่างสูงของริชาร์ดก็รีบเดินขึ้นไปด้านบนและแน่นอนว่าจุดหมายคือห้องนอนของอัญริสา
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
ชายหนุ่มเคาะประตูห้องหญิงสาวไม่นานเธอก็มาเปิดออกมา อัญริสาพอเห็นว่าคนที่เธอเปิดประตูให้เป็นใครเธอก็รีบจะปิดคืนทันทีแต่ก็ช้ากว่าริชาร์ดร่างสูงใหญ่ของริชาร์ดรีบแทรกตัวเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูพร้อมกับล็อกกุญแจอย่างเสร็จสรรพ ร่างบางของอัญริสารีบถอยหลังไปติดกับพนังห้องก่อนภาพต่างๆที่เขาทำกับเธอวันนั้นมันเริ่มฉายขึ้นมา
ริชาร์ดมองไปยังร่างบางอัญริสา แววตาตื่นกลัวและหวาดระแวงถูกส่งมายังเขาเป็นแล้วไหนอาการตัวสั่นๆนั่นอีก กลัวเขาถึงขนาดนั่นเลยหรือไง(?)
ริชาร์ดก้าวเท้าเดินเข้าไปหาอัญริสาช้าๆสายตาคมก็จับจ้องไปที่เธอตลอดเวลา
"ยะ อย่าเข้ามานะ" ตอนนี้เธอกลัว กลัวว่าเขาจะทำกับเธอเหมือนวันนั้นอีก ริชาร์ดไม่ฟังเขายังเดินเข้าไปหาเธอช้าๆพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปาก
"ฉันบอกอย่าเข้ามาไง!!"
"ทำไม ทีกับฉันทำเป็นกลัวไม่อยากให้เข้าใกล้ต้องเป็นไอ้คนที่เธอไปทานข้าวด้วยหรือไงถึงจะเข้าใกล้เธอได้" พอพูดถึงเรื่องนี้เขาก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาเสียดื้อๆที่เห็นเธอไปกับผู้ชายคนอื่น
"ใช่!!" อัญริสาตอบกลับอย่างไม่คิดที่จะอธิบาย เขาก็คงจะเห็นเธอไปทานข้าวกับพี่หมอวันนี้ถึงยอมกลับบ้านเพื่อมาหาเรื่องเธอสินะ
"คงหลวมหมดแล้วสิถ่า" เขาพูดดูถูกเธอออกมาพร้อมสายตาที่ทำเหมือนรังเกียจ
"พี่หมอเขาเป็นสุภาพบุรษเขาไม่ทำอะไรเลวๆเหมือนกับคุณหรอก" อัญริสาตอบโตออกไปอย่างไม่ยอมแพ้
"หึ!! งั้นเหรอ แล้วเธอรู้ไหมว่าเลวจริงๆมันเป็นยังไง" ริชาร์ดกระชากร่างบางด้วยความแรงจนปลิวเข้ามาปะทะอกเขาจ้องหน้าเธอนิ่ง มือหนาบีบเข้าที่แขนเล็กแน่นจนอัญริสานิ้วหน้าออกมาด้วยความเจ็บ
"ปะ ปล่อยฉันนะ" อัญริสาพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนการจากริชาร์ดแต่เหมือนยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งบีบรัดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิมเธอจึงยอมหยุดดิ้น
"ฉันปล่อยแน่...แต่ปล่อยในตัวเธอนะ"
- ผู้เขียน
