บทที่ 4
1321 คำ
ร่างกำยำของริชาร์ดเดินออกมาจากห้องนํ้าเมื่ออาบน้ำเสร็จ เขาเดินเข้าไปแต่งตัวพอเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาก็เดินออกไปจากห้อง โดยปล่อยให้อัญริสานอนเปลือยเปล่าอยู่ที่พื้นห้องอย่างไร้ความสนใจและเห็นใจ
เช้าวันต่อมา
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
"คุณอัญค่ะ" เมื่อเห็นว่าเวลามันล่วงไปนานจนเกือบจะสายแล้ว ป้าจันทร์ที่เห็นเห็นริชาร์ดออกจากบ้านไปแล้วแต่กลับไม่เห็นร่างเล็กของนายหญิงเธอเลยขึ้นมาดูบนห้องเพราะรู้สึกเป็นห่วง ป้าจันทร์เคาะประตูอยู่นานสองนานก็ไม่มีเสียงตอบกลับก่อนจะตัดสินใจไขประตูเข้าไปแต่กลับไม่เจอเจ้าของห้อง
"คุณริชาร์ด" ป้าจันทร์พูดออกมาเบาๆเธอรีบเดินออกมาจากห้องของอัญริสาแล้วเปลี่ยนทิศทางไปยังห้องของริชาร์ด พอมาถึงเธอก็ไม่รอช้ารีบไขประตูเข้าไปในห้องด้วยความร้อนใจ
แกร๊ก แอดด
"คุณอัญ" สิ่งที่เธอเห้นนั้นสร้างความตกใจให้กับเธอเป็นอย่างมาก ป้าจันทร์ส่งเสียงเรียกอัญริสาเสียงดัง ก่อนจะรีบเดินเข้าไปหาร่างเล็กที่นอนอยู่ที่พื้นด้วยสภาพที่เปลือยเปล่าตามร่างกายเต็มไปด้วยรอยปรารถนาที่ริชาร์ดได้ทำไว้เธอมองไปที่บริเวณจุดสงวนของหญิงสาวก็ใจเสีย คุณริชาร์ดทำเกินไปทั้งที่มันเป็นครั้งแรกของอัญริสา
"คุณอัญค่ะ คุณอัญ โธ่แม่คุณของป้า" ป้าจันทร์จัดการหาเสื้อผ้าให้อัญริสาใส่ก่อนจะลงไปเรียกเดือนกับดาวเข้ามาช่วยพาอัญริสากลับไปที่ห้อง ป้าจันทร์จัดการเช็ดทำความสะอาดให้ร่างบางของนายหญิงแล้วเอาเสื้อผ้าตัวใหม่มาสวมให้ ส่วนดาวและเดือนก็ลงไปเตรียมอาหารและยาขึ้นมาให้ อุณหภูมิร่างกายของอัญริสาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนน่าตกใจ ป้าจันทร์เลยรีบโทรให้หมอมาดูอาการอัญริสาที่บ้านและพยายามโทรหาผู้เป็นเจ้านายอย่างริชาร์ดแต่ก็ไม่ติด
....................
"เป็นไงบ้างคะคุณหมอ" ป้าจันทร์เอ่ยถามนายแพทย์หนุ่มทันทีด้วยความเป็นห่วงผู้เป็นเจ้านาย
"ผมอยากคุยกับสามีคนไข้ ไม่ทราบว่าเมื่อไหร่เขาจะกลับมาครับ" นายแพทย์หนุ่มเอ่ยถามด้วยความสุภาพ
"ดิฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันคะ" ป้าจันทร์ตอบเพราะเธอนั้นไม่สามารถติดต่อริชาร์ดได้
"ถ้างั้นไม่เป็นไรครับ ผมฝากป้าบอกสามีคนไข้ด้วยนะครับว่า สิ่งที่เขาทำกับคนไข้นั้นมันไม่ใช่การร่วมรักแต่มันคือการทารุณกรรมทางเพศ ถ้าเกิดคนไข้รับความรุนแรงนี้ไม่ไหว คนไข้ก็จะเกิดอาการช็อกขั้นรุนแรงและอาจเสียชีวิตได้หมออยากให้เขาระวังในส่วนนี้ ส่วนบริเวณปากมดลูกมีการฉีกขาดหมอทำการเย็บให้เรียบร้อยแล้วนะครับและในระหว่างนี้ห้ามคนไข้มีเพศสัมพันธ์เด็นขาดไม่ว่าจะสอดใส่หรือช่วยตัวเอง" นายแพทย์หนุ่มบอกอธิบายอย่างละเอียด ส่วนป้าจันทร์ก็ได้แต่พยักหน้ารับฟังและจำสิ่งที่หมอบอก
"ส่วนอันนี้ยาครับ ระหว่างนี้ต้องดูแลคนไข้อย่างใกล้ชิดนะครับ ถ้าไข้ยังไม่ลดหมอแนะนำให้พาไปโรงพยาบาลนะครับ" เขาเอ่ยบอกอีกครั้งอย่างสุภาพ
"ค่ะ ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ"
"ไม่เป็นไรครับมันเป็นหน้าที่ของหมอ ส่วนนี้นามบัตรของหมอมีอะไรให้หมอช่วยก็โทรมาได้ตลอดเลยนะครับ ถ้าอย่างงั้นหมอขอตัวกลับก่อนนะครับ สวัสดีครับ"
"ค่ะ เดือนไปส่งคุณหมอหน่อย"
"ค่ะป้าจันทร์ เชิญค่ะคุณหมอ" นายแพทย์หนุ่มยิ้มให้ก่อนจะเดินตามเดือนออกไป ป้าจันทร์ยกนามบัตรในมือขึ้นมาดูก่อนจะอ่านชื่อที่อยู่ในนามบัตรออกมาเบาๆ
"นพ.วัฒนา วรเกียรติ์สกุล"
แค่กๆ
"นะ นํ้า" ป้าจันทร์รีบเก็บนามบัตรในมือใส่กระเป๋าเสื้อแล้วรีบเข้ามาดูอัญริสาที่เตียง
"คุณอัญ นี่ค่ะนํ้าค่อยๆดื่มนะคะ" ป้าจันทร์ประคองอัญริสาให้ลุกขึ้นนั่งพิงที่หัวเตียงก่อนจะหยิบนํ้ามาให้เธอดื่ม
"เป็นไงบ้างคะ หิวไหมเดี๋ยวป้าให้ดาวเอาข้าวขึ้นมาให้ทาน" อัญริสาพยักหน้าเบาๆ ป้าจันทร์วางแก้วไว้ที่โต๊ะดังเดิมก่อนจะต่อสายจากห้องของอัญริสาลงไปด้านล่างเพื่อให้ดาวจัดอาหารขึ้นมาให้
"รอสักครู่นะคะ ไข้ยังไม่ลดเลย เดี๋ยวป้าจันทร์เช็ดตัวให้ก่อนนะคะ" อัญริสามองการกระทำของป้าจันทร์แล้ว เธอก็นํ้าตาไหลออกมาทันที อย่างน้อยๆก็ยังมีคนเป็นห่วงเธอ ป้าจันทร์จัดการถอดเสื้อของอัญริสาออกจนหมดแล้วค่อยๆ เช็ดตัวให้ ยิ่งเห็นร่องรอยมันก็เหมือนยิ่งตอกย้ำความป่าเถื่อนของคนทำผู้หยิงตัวเล็กๆไม่ควรจะโดนกระทำอะไรแบบนี้
"อึก" อัญริสาสะอื้นออกมาเบาๆ
"อย่าร้องสิคะ คนดีของป้า" ป้าจันทร์ยกมือเช็ดนํ้าตาให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยนแล้วมันยิ่งทำให้อัญริสาร้องไห้ออกมาหนักยิ่งกว่าเดิม
"อึก ฮือๆ" อัญริสาโน้มตัวเข้าไปหาอ้อมกอดอุ่นๆของป้าจันทร์เพื่อหาที่พักพิง
"อึก อัญผิดมากใช่ไหมคะที่รักเขา อึก ฮือๆ อัญผิดมากใช่ไหมป้า" ป้าจันทร์โอบกอดร่างเปลือยเปล่าของอัญริสาไว้ด้วยความสงสารมือก็พลางลูบลงที่แผ่นหลังเปลือยเปล่าอย่างปลอบประโลม
"คุณอัญไม่ผิดหรอกนะคะ"
"อึก ฮือๆ" ป้าจันทร์ปลอบอัญริสาจนเธอเริ่มอ่อนลง เดือนกับดาวเดินถือถาดข้าวต้มกับยาเข้ามา
"ทานข้าวก่อนนะคะ จะได้หายไหวๆ" ป้าจันทร์รับชามข้าวต้มจากดาวมาแล้วจัดการป้อนให้อัญริสาทานไปเพียงไม่กี่คำอัญริสาก็อิ่ม ป้าจันทร์ก็เอายาให้เธอทานก่อนจะไปหาเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้หญิงสาวใส่
"นอนพักซะนะคะ เดี๋ยวคืนนี้ป้าจันทร์มานอนเป็นเพื่อน" ป้าจันทร์เอ่ยบอกอย่างยิ้มๆแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้เธอจนถึงคอจากนั้นเธอก็เดินออกไปจากห้อง เวลาผ่านพ้นไปจนตอนคํ่า แต่ก็ไม่มีวี่แววของริชาร์ดว่าจะกลับมาที่บ้าน
CUคลับ
"ไงมึงเมาเหมือนหมาบ้าเลย" ซียู เพื่อนสนิทของริชาร์ดเอ่ยทักขึ้น พอเดินเข้ามาก็เจอเพื่อนรักในสภาพไม่ต่างจากหมา
"เป็นไรว่ะ" ซียูนั่งลงข้างๆเพื่อนรักแล้วถาม ปกติริชาร์ดไม่เคยดื่มหนักขนาดนี้ว่าแต่ครั้งนี้มันมีปัญหาอะไร
"เปล่าาา"
"ไอ้ริค มีอะไรมึงบอกกูได้นะ"
"ม่าย มี รายย อึก" ซียูได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา ซียูกับริชาร์ดเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดจนกระทั่งเขาย้ายมาอยู่ที่เมืองไทยเพื่อมาช่วยธุรกิจครอบครัวแต่ก็ใช่ว่าพวกเขาจะขาดการติดต่อกันและยิ่งพอรู้ว่าริชาร์ดแต่งงานแล้วจะย้ายมาอยู่ที่นี่ซียูก็ดีใจไม่น้อยเพราะไม่ได้เจอกันนาน ส่วนผับนี้ก็เป็นผับของเขาเองมันเป็นธุรกิจอีกอย่างของเขา
"พี กร ช่วยแบกมันขึ้นไปที่ห้องนอนหน่อย" พีและกรเป็นลูกน้องคนสนิทของซียู
"ครับนาย" สองหนุ่มตอบรับแล้วเข้ามาช่วยกันพยุงร่างหนาของริชาร์ดขึ้นไปนอนบนห้อง
"สภาพแม่ง ไม่ต่างจากศพ" ซียูถึงกับเดินสายหัวออกมาจากห้องกับสภาพของเพื่อนรักที่ตอนนี้ดูไม่ได้เลย
แนะนำตัวละครเพิ่มเติม
ซียู เพื่อนรักของ ริชาร์ด เจ้าของผับCU สุดหรูและคอนโดอีกหลายแห่ง
- ผู้เขียน
