3 เดือนผ่านไป
ฤดูชุนเทียน
ตำหนักบูรพา
ร่างสันทัดขององค์รักษ์คนสนิทเดินแกมวิ่งมาทางตำหนักบูรพา ใบหน้าบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าตื่นตระหนกมากมายแค่ไหน กับรายงานข่าวความคืบหน้าจากกองกำลังที่แอบลักลอบเข้าไปในอู๋อี๋ซาน ดินแดนต้องห้ามที่เฉินหย่งกงทรงมีพระบัญชาให้ปิดเมืองดังกล่าวอย่างไม่มีกำหนด ด้วยผลของโรคระบาดจั้งชี่ที่ได้คร่าชีวิตผู้คนจนหมดทั้งเมืองมิเหลือรอดแม้แต่ชีวิตเดียว
และทันทีที่ร่างก้าวข้ามธรณีประตูห้องหนังสือ เสียงที่เต็มไปด้วยตระหนกดังออกมาทันใด
“องค์ไท่จื่อแย่แล้ว! แย่แล้วพ่ะย่ะค่ะ! องค์ไท่จื่อ!!!”เสียงร้องเรียกองค์รัชทายาทเฉินจิ้นดังเอ็ดอึงไปทั่วพระตำหนัก
พระพักตร์งามล้ำดั่งชาวสวรรค์เงยขึ้นทอดพระเนตรเสียงร้องเรียกพระองค์เช่นนั้นด้วยความแปลกพระทัยอย่างยิ่งยวด พร้อมร่างขององครักษ์คนสนิทมาหยุดยืนอยู่ตรงพระพักตร์
“มีอะไร! ใยจึงร้องเรียกหาข้าเช่นนั้น”รับสั่งถามกลับไปด้วยความสงสัย
