ภูริชพยักหน้าพลางเล่าถึงผู้หญิงที่ยืนอุ้มลูกตีหน้าหงิกงออยู่ไม่ห่างจากรถยนต์
“ผู้หญิงที่คุณเห็น เธอชื่อธัญญา เธอเป็นเพื่อนของผมตั้งแต่เด็ก ก่อนหน้านี้บ้านของเธออยู่ห่างจากบ้านของผมแค่ไม่กี่ซอย แต่เมื่อสี่เดือนที่ผ่านมา แม่ของเธอชีวิตและบ้านก็ถูกเจ้าหนี้ตามยึด เธอจึงขอพักอยู่กับผมสักระยะจนกว่าจะติดต่อกับสามีที่อยู่ในต่างประเทศได้ให้มารับเธอกับลูกไปอยู่ด้วยกันที่แคนาดา”
“คุณกำลังจะบอกฉันว่า...เธอไม่ใช่เมียของคุณ และลูกที่เธออุ้มอยู่ก็ไม่ใช่ลูกของคุณ”
“ใช่ครับ ถูกต้องแล้วครับ” ภูริชรับคำเสียงหนักแน่น ดวงตาคมกริบไม่มีแววหลอกลวง คงมีแค่เพียงความรักและความจริงใจที่เผยให้เจ้าหญิงฟาติยาได้เห็น
เจ้าหญิงฟาติยาเงยหน้ามองนอกตัวรถ ซึ่งผู้หญิงคนที่ภูริชได้พูดถึงยังคงยืนรออยู่ด้านนอก โดยไม่นำพาต่อความร้อนของแสงแดดที่เริ่มแผดเผา จากนั้นก็เอ่ยถามคนตรงหน้าเพื่อให้คลายความสงสัย
“เธอมาอยู่กับคุณนานหร
