EPISODE9
1606 คำ
มาเฟียพยศรัก
(Mafia’n Bad Guy)
EPISODE5
“ฉันชอบความกล้าของเธอสาวน้อย” โรมันพึมพำ
“ฉันก็ชอบความตื่นตัวของเฮีย” เธอยอกย้อน เมื่อรุกคืบใส่อีกฝ่ายพอหอมปากหอมคอแล้ว หญิงสาวก็ผละตัวออกห่าง มองสบตาอีกฝ่ายเพียงแวบเดียว ก่อนจะหมุนตัวเดินลงบันไดไปทั้งอย่างนั้น
“หึ! ยัยตัวแสบ” โรมันเอ่ยไล่หลังแค่นั้น ไม่คิดจะรั้งเธอไว้อีก เมื่อเห็นว่าเธอเดินไปหานัท จึงโทรไปบอกหนุ่มรุ่นน้อง ว่าให้เบิกจ่ายค่าแรงให้ดาร์ลิ้งหมื่นห้า โดยไม่รวมค่าแรงของคืนนี้
"ไอ้โรมแม่งต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ เธอได้เงินแล้ว แต่ไอ้หมอนี่ยังไม่ได้อะไรเลย มึงไม่เอาคืนที่โดนต่อยแล้วเหรอวะ" อลันว่าน้ำเสียงหงุดหงิด โรมันไม่ใช่พวกยอมง่ายแบบนี้
“นั่นดิ! ท่าทางเด็กนั่นจะเจ้าเล่ห์พอดู มึงโดนชิ่งเงินแน่” ติณณ์ว่าเสริมอย่างเห็นด้วย เมื่อคิดว่าเพื่อนตัดสินใจผิดแล้ว
"พวกมึงไม่ต้องกลัว กู 'เอา' จนครบหมื่นห้านั่นแหละ" โรมันหันมาตอบด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ตราบใดที่เขายังไม่คิดจะปล่อยเธอไป เธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปไหนเช่นกัน
“เอาไรวะ เผื่อกูด้วยดิ” คนที่มาไม่ทันข่าวสารเอ่ยถาม
เขาคือ ‘เซทท์’ หนึ่งในเพื่อนสนิทของโรมันที่รู้จักกันมาตั้งแต่อนุบาล แน่นอนว่าเรื่องที่โรมันไปถูกดีเจของแบทบาร์เสยปากมา เซทท์ก็รู้ข่าวแล้วเช่นกัน เขายังนึกขำไอ้ตัวดีไม่หายที่ดันเสียท่าโดนสาวสวนมา
“ก็แม่ดีเจที่สอยปากไอ้โรมไง เธอมาทำงานที่นี่เว้ย แล้วมึงรู้ไหมว่าเพื่อนรักมึงเพิ่งตกลงอะไรกับเธอไป” อลันเอ่ยเสียงฉุน
“อะไรวะ” เซทท์ย้อนถามแค่นั้น
“มันจ่ายค่าแรงล่วงหน้าเธอไปสามคืนหมื่นห้า เพื่อให้เธอมาทำงานต่อ คิดดู! แม่งบ้าแค่ไหน” อลันเอ่ยต่อ ยังคงไม่เห็นด้วยกับเพื่อน
“แล้วทำไมมึงต้องง้อเธอด้วยวะ คือ?” เมื่อได้ฟังเซทท์ก็ถึงกับขมวดคิ้วมองหน้าเพื่อน
“พูดยากว่ะ เมื่อกี้มึงน่าจะมาสังเกตการณ์พร้อมกู บอกเลยว่าแม่สาวโลลิคนนั้นแม่งมีของ เพื่อนมึงโดนเป่าควันใส่หน้าด้วย หยามมาก” ติณณ์เล่าเสริม ซึ่งเมื่อฟังมาถึงตรงนี้เซทท์ก็ยิ่งสนใจเรื่องราวของแม่สาวดีเจคนนั้นมากขึ้น ผู้หญิงที่กล้าพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าโรมัน แล้วมีชีวิตกลับไปได้อย่างปลอดภัย เธอต้องเป็นคนแบบไหนกัน
“ไงวะเพื่อนกู มึงติดใจอะไรแม่สาวตัวเล็กนั่น” เซทท์ที่เดินมานั่งลงข้างโรมันเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มน้อย ๆ สายตามองหน้าเพื่อนผ่านเลนส์แว่นอย่างจับพิรุธ
“ติดเหี้ยไร ก็แค่ยื้อเวลาเล่นด้วยอีกหน่อย เงินแค่หมื่นห้าพวกมึงจะเดือดร้อนอะไร ทีกูหมดกับเรื่องไร้สาระมากกว่านี้ พวกมึงไม่เห็นพูด”
“อ่อ...งั้นก็แล้วไป กูคิดว่ามึงจะเปลี่ยนสไตล์ เอาเถอะ! ในเมื่อตัดสินใจแล้ว พวกกูก็จะดูว่ามึงจะเล่นอะไรกับเธอบ้าง แทบรอไม่ไหว” เซทท์เปรยด้วยน้ำเสียงไม่เร่งร้อนตามสไตล์หนุ่มมาดคุณชายจ๋า ที่ดูยังไงก็ไม่น่าเป็นเพื่อนรักของผู้ชายลุคร้าย ๆ อย่างโรมัน
คืนต่อมา...ณ ดาร์คคลับ
“ไอ้ติณณ์ ไอ้เซทท์ตีป้อมกับกูมา เก็บดาวหน่อย” อลันส่งเสียงชวนหลังจากพวกเขาขึ้นมาถึงโต๊ะวีไอพี 7 ตอนนี้ใกล้สี่ทุ่มแล้ว ลูกค้าที่ชั้นล่างกำลังโยกย้ายส่ายสะโพกดื่มด่ำแสงสีไปกับเพลงที่ดีเจหนุ่มลูกครึ่งจีนกำลังเปิดเอาใจสายอยากแดนซ์แบบ Non-Stop
“เล่นได้...แต่ไอ้โรมไปไหนวะ” ติณณ์เปรยลอย ๆ พลางหยิบโทรศัพท์มือถือมาเข้าเกม เพราะมัวแต่เทียวตามโรมันไปแบทบาร์ตั้งหลายคืน ทำให้พวกเขาไม่มีเวลาเก็บดาวกันเลย
“เดี๋ยวมันก็มา คงดูบัญชีอยู่กับไอ้นัทแหละ มึงเข้าเกมเลยเซทท์ อย่าลีลามาป่าให้กูก็ได้” อลันว่า เพราะโรมันมักจะแวะไปตรวจบัญชีรายรับรายจ่ายของคลับกับนัทก่อนมาเจอพวกเขาเสมอ
“เล่นกับพวกมึงกูจะเสียดาวไหมวะ” เซทท์พึมพำ เพราะแรงก์เขากับโรมันสูงกว่าเพื่อนในทีมเลย ปกติเขาจะเล่นพร้อมโรมันมากกว่า
“ปากดีอีก กูไม่พาเสียหรอกน่า” อลันแย้ง
“จะว่าไป คืนก่อนยัยเด็กดาร์ลิ้งนั่นก็กล้าไม่เบาเลยว่ะที่ทำใส่ไอ้โรมแบบนั้น กูล่ะเชื่อเลย แลบลิ้นเลียปากไอ้โรมเลยนะ โคตรท้าทาย”
ติณณ์พูดขึ้นระหว่างรอเวลาเริ่มเกม ทำให้เซทท์ปรายตามองเพื่อน เรื่องเลียปากเขาไม่รู้เรื่องเลยแฮะ เด็กนั่นกล้าทำขนาดนั้นเลยเหรอตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาพวกเขายังไม่เคยเห็นโรมันยอมให้ใครท้าทายขนาดนี้มาก่อน ไม่รู้ไอ้เพื่อนตัวดีเมาหมัดหรืออะไร ถึงได้ใจเย็นเป็นพระอิฐพระปูนเสียขนาดนั้น อีกอย่างไอ้การพ่นควันบุหรี่ใส่หน้ากันแม่งโคตรหยามและเสี่ยงตายสุด ๆ แต่ยัยเด็กนั่นกลับทำใส่เพื่อนเขาอย่างหน้าตาเฉย แถมยังขูดรีดค่าตัวจากหลักร้อยเป็นหลักพันได้อีกต่างหาก
“กูว่าระหว่างไอ้โรมกับยัยเด็กดาร์ลิ้งแม่งต้องมีเ****นนำ มึงว่าไหมวะ!” ติณณ์พูดขึ้นหลังจากทบทวนเรื่องของเพื่อนสนิท
“เงื่อนงำไหมวะ เหี้ยติณณ์มึงเอาดี ๆ มึงอย่าแทงก์กูขอร้อง คืนนี้กูจะเอาดาว ไอ้โรมยิ่งยังไม่มาอย่าทำกูแพ้เหอะ เดี๋ยวไอ้เซทท์ก็บ่นกูอีก” อลันส่งเสียงหงุดหงิดบ่นใส่เพื่อน เมื่อหน้าจอถึงเวลาเลือกตัวละครแล้ว
“งั้นกูแครี่เอง แต่กูว่านะยัยเด็กดาร์ลิ้งนั้นก็สวยดีนะเว้ย ตัวเล็กนิดเดียวแถมขาวฉิบหาย ขาวแบบแดกหลอดไฟไปล้านแปดหลอดอะ ถึงจะไม่ใช่สเปกไอ้โรมแต่กูว่าแม่งน่าเลี้ยงดู มึงว่าป่ะ” ติณณ์พูดไปเรื่อยพลางเลือกตัวละครสำหรับลงเล่นเกมไปด้วย
“ตัวจริงงานดีขนาดนั้นเลย กูชักอยากเห็น” เซทท์เอ่ย
“มึงเล่นไรก็เอาเลย แต่อย่าแครี่กูขอร้อง กูจะเอาดาวไง” อลันแย้งราวไม่ได้ฟังเพื่อน พลางกดเลือกตัวละครของตัวเอง
“เหี้ย! มึงฟังกูพูดไหมเนี่ย กูเล่าให้ไอ้เซทท์ฟังอยู่” ติณณ์ขัดใจที่ไอ้เพื่อนตัวดีไม่ยอมตอบโต้อะไรเรื่องยัยเด็กแสบนั่น แถมยังให้ความสนใจเกมมากกว่าการประมวลผลของเขา ชายหนุ่มเลยกระแทกปลายรองเท้าผ้าใบใส่หน้าแข้งอีกฝ่ายไปหนึ่งที
“อู้ย! เหี้ยติณณ์เตะมาได้ เดี๋ยวคืนนี้ไอ้โรมแม่งก็จัดการยัยเด็กนั่นเองแหละ ถ้ามึงจะเคลมต่อค่อยไปบอกมันดิ ไอ้โรมมันเอาทีเดียวก็ทิ้งแล้ว เชื่อกู!” อลันเอ่ย เพราะรู้ว่าไอ้เพื่อนตัวดีของเขาไม่มีทางเสียเงินเปล่า และ ‘ไม่เอาผู้หญิงซ้ำ’
“ไอ้สัตว์ดูว่าง ถึงพากันนั่งนินทากู” ร่างสูงเจ้าของคำนินทาที่เดินลงมาจากออฟฟิตพร้อมกับนัทส่งเสียงขัด
“ไอ้ติณณ์มันกลัวมึงไม่แน่จริงเรื่องยัยเด็กโลลินั่นอะ” อลันว่า
“เธอมายังวะ กูอยากเห็นตัวจริง” เซทท์เอ่ยถาม
“เรื่องไรอะเฮียเซทท์ ขุดเผือกหน่อยดิ” นัทถึงกับหูผึ่งรีบเข้ามานั่งประกบข้างรุ่นพี่อย่างเซทท์ทันที
“มึงนี่ก็เสือกตลอด ถอยเลยกูป่าอยู่ เดี๋ยวเงินไม่ขึ้นพวกไก่อย่างไอ้ติณณ์จะด่ากูอีก” เซทท์ยกมือผลักหัวนัทที่เข้ามานั่งประชิดจนหน้าหวาน ๆ นั่นแทบจะติดหน้าเขาอยู่แล้ว
“มือเล่นแต่ปากเฮียว่าง เล่าหน่อยดิ เฮียโรมไม่ได้ยินหรอก นะ ๆ เล่าให้ผมเสือกหน่อย” นัทยังไม่เลิกตื้อ งอแงจะให้เขาเล่าให้ได้
“เออ! กูไม่ได้ยิน” โรมันได้ยินแบบนั้นก็แค่นเสียงประชด พลางยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม แต่สายตาคมกลับเอาแต่มองไปยังบาร์เครื่องดื่มด้านล่าง สลับกับเวลาบนจอนาฬิกาดิจิตอลของคลับ
“เฮียติณณ์อ่า...” นัททำเสียงอ้อน แล้วขยับมานั่งข้างติณณ์ที่กำลังตีครีปเลนกลางอยู่ เพราะเซทท์ไม่ยอมเล่าให้ฟัง
“มึงนี่นะ...ทำไมสอดรู้เหมือนผู้หญิงเลยวะ” ติณณ์พึมพำว่ารุ่นน้อง ขณะมือก็กดเกมเป็นระวิง
“ต่อมเสือกทำงานแล้ว มันปิดไม่ได้อะ นะ ๆ เล่าด้วยเล่นด้วยก็ได้” นัทขึ้นชื่อว่า ‘ขี้ตื้อ’ สุด ๆ และติณณ์ก็ ‘ขี้รำคาญ’ ง่ายเช่นกัน
“มึงนี่นะไอ้นัท ที่เฮียมึงหายไปที่แบทบาร์อะ เฮียมึงมัวไปเฝ้าหญิงไง แล้ว...เหี้ย! ไอ้อลันมึงมาแท็กกลางกูก่อน กูไปช่วยล่างแป๊บ แทงก์ห่าไรวิ่งหนีแครี่วะ เดี๋ยวกูแบนแม่งเลย” ติณณ์เล่า ก่อนจะเตะหน้าแข้งของอลันอีกครั้ง
- ผู้เขียน
