รู้แล้วว่าไม่รักกัน

เริ่มต้นความเจ็บ 1

รถจักรยานยนต์จอดลงที่เดิม ปาริมาเดินยิ้มหน้าบานเข้ามาในร้าน นางมลที่เห็นบุตรสาวเดินยิ้มมีความสุขก็อดที่จะเอ่ยแซวไม่ได้

“แอบเอาข้าวไปส่งพี่เขาอีกแล้วเหรอลูก” ปาริมายิ้มกว้างทั้งใบหน้าและแววตา เมื่อคิดถึงชายคนรัก

“ใช่ค่ะ”

“แม่จะเจ๊งเพราะปลาเอาของไปให้ผู้ชายข้างบ้านหรือเปล่าเนี่ย” นางมลเอ่ยเย้าอย่างไม่จริงจัง เพราะใบหน้าแต้มรอยยิ้ม ปาริมาจึงเดินเข้ามาสวมกอดมารดาอย่างออดอ้อนเอาใจ

“ไม่เจ๊งหรอกจ้ะแม่ ส่วนของพี่ช้างเดี๋ยวปลาจ่ายให้ก็ได้ค่ะ หรือถ้าปลาไม่มีเงินจ่าย เดี๋ยวปลาจ่ายแทนด้วยแรงก็ได้ เรื่องใช้แรงปลาถนัดนัก”

“น้อยๆ หน่อยเถอะลูกสาวพ่อ เอาข้าวเอาน้ำไปส่งพี่เขาทุกวันแบบนั้น คนอื่นเขาจะมองลูกสาวพ่อไม่ดีหรือเปล่า หรือไม่คนเขาจะมองหมอช้างของปลาไม่ดีก็ได้นะลูก พี่เขาเป็นถึงคุณหมอ มีผู้หญิงเอาข้าวเอากาแฟไปส่งทุกวัน กลัวคนจะเอาไปนินทา ทำให้พี่เขาเสียชื่อเสียง” ประโยคนี้เป็นพ่อเสริฐที่เอ่ยเตือน

แม้จะรู้ว่าเตือนไปก็อาจจะไม่ได้ผลอะไร เพราะเตือนมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่ลูกสาวของตนก็ยังยืนยันว่าอยากทำให้ชวิศแบบนี้เพราะรักชวิศ และยังบอกอีกว่า หากต้องแต่งงานกับชวิศจริงๆ ก็อยากทำให้ชายหนุ่มรักตอบมาด้วยเหมือนกัน

ตนรู้ว่านั่นคือความสุขของลูกสาว จึงไม่อยากจะห้ามปราม ก็ได้แต่เตือนบ้างตามความสมควร แต่ถึงอย่างนั้นก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี

หากชวิศไม่ได้คิดอะไรกับลูกสาวตัวเองเลยสักนิด เหมือนที่ลูกสาวตัวเองรู้สึกจะทำยังไง ลูกสาวตนจะผิดหวังแค่ไหนไม่อยากจะคิด ที่พร่ำเตือนตอนนี้ ก็หวังว่าลูกสาวจะเก็บเอาไปคิด และเผื่อใจไว้เจ็บบ้างก็เท่านั้น

เพราะนี่ก็ผ่านมาจะสามปีแล้ว ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น ตนยังไม่เห็นความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่พัฒนาขึ้นเลย มีแต่ลูกสาวตนนั่นแหละที่เดินหน้าอยู่ฝ่ายเดียว

หากพูดถึงเรื่องในวันวาน เสริฐยอมรับว่าโกรธในวันนั้น แต่เมื่อเวลาผ่านไป ไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้ อีกอย่างก็เกิดจากความมึนเมาด้วยกันทั้งสองฝ่าย

ตนไม่ได้ซีเรียสหากชวิศไม่คิดจะรับผิดชอบลูกสาว ชีวิตมีอะไรให้เรียนรู้อีกตั้งเยอะ นี่แค่เริ่มต้นเท่านั้น และที่สำคัญตนอยากให้ลูกสาวได้แต่งงานกับคนที่รักลูกสาวตนจริงๆ ไม่ใช่ถูกบังคับ เพราะสุดท้ายจุดจบของชีวิตคู่ก็คือเลิกรา

“ก็ปลารักพี่ช้างนี่คะ อีกอย่างยังไงเราสองคนก็ต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว” สองสามีภรรยาหันมองหน้ากัน กับประโยคของบุตรสาว

“เผื่อใจไว้บ้างก็ดีนะลูก ถ้าสิ่งที่หวังไม่ได้ตามนั้นขึ้นมา หนูปลาของแม่จะได้ไม่เจ็บมาก แม่ไม่อยากเห็นปลาเสียใจ” ปาริมารับรู้ได้ถึงความห่วงใยที่มารดาและบิดามีให้ เธอรู้ว่าท่านทั้งสองรักเธอมาก และพร้อมจะซัพพอร์ตเธอในทุกๆ เรื่อง

แต่ขอเธอได้ลองรักชวิศอีกสักหน่อย ได้ทำมันอย่างเต็มที่สุดความสามารถ ถ้าวันหนึ่งสิ่งที่เธอทำมันสูญเปล่าไม่เกิดอะไรขึ้นมา เธอสัญญาว่าเธอจะกลับมารักตัวเอง

“ถ้าปลาเจ็บ แม่กับพ่อก็แค่กอดปลาไว้เหมือนตอนนี้ เป่าหัวปลาสักสองสามที และบอกปลาว่าเดี๋ยวมันก็หาย เหมือนตอนที่ปลาขับรถจักรยานล้มตอนเด็กๆ ไงคะ” นางมลกับสามีฟังแล้วก็พากันส่ายหน้า มือที่เหี่ยวย่นตามกาลเวลาของคนเป็นแม่ ยกขึ้นลูบศีรษะของบุตรสาว

ถ้ามันเจ็บเหมือนรถจักรยานล้มก็ดีน่ะสิ ปาริมาเอ๊ย แม่กลัวว่ามันจะเจ็บมากกว่านั้นน่ะสิ

เที่ยงตรงพอดิบพอดีหลังจากเข้าประชุมเสร็จ ชวิศและหมอพลอยจึงแวะหาอะไรทานที่โรงอาหารของโรงพยาบาล ลืมสิ้นถึงอาหารที่ปาริมาทำมาให้ จวบจนกระทั่งเดินกลับเข้ามาในห้องพักแพทย์ ชวิศจึงคิดขึ้นมาได้ เพราะเห็นกระเป๋าเก็บอุณหภูมิวางอยู่บนโต๊ะทำงาน

“ไอ้หมอช้าง วันนี้มีอะไรกินบ้างวะ” ใบหน้าตี๋ที่มีแว่นตาสวมใส่ โผล่หน้าเข้ามาในห้องทำงานของเพื่อน ก่อนเจ้าตัวจะเดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้ สายตาจับจ้องอยู่ที่กระเป๋ายังชีพของเพื่อนชาย

“เปิดดูเอา” เมื่อได้รับคำอนุญาต โกวิทก็จัดการเปิดกระเป๋าตรงหน้า

“ผัดกะเพรา หมูหวาน ไข่ดาว อะ! กาแฟดำของมึง” วางแก้วกาแฟเปล่าและแก้วเก็บความเย็นที่บรรจุน้ำแข็งอยู่ด้านใน พร้อมกับถุงกาแฟดำตรงหน้าเพื่อน

นึกทึ่งในความรอบคอบและคิดวางแผนของปาริมาไม่ได้ ที่เตรียมทุกอย่างแยกมาแบบนี้ ก็อย่างว่าอาชีพหมอไม่สามารถคาดเดาเหตุการณ์ล่วงหน้าได้ ถ้าใส่ทุกอย่างมาพร้อมทาน คงไม่ได้ทานกาแฟอร่อยแน่

“เทดิวะ กูอยากรู้ว่าวันนี้น้องปลาจะเขียนข้อความอะไรมาให้มึง” โกวิทเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม เป็นเรื่องประจำสำหรับชายหนุ่มไปแล้ว ที่ต้องได้อ่านข้อความบนแก้วที่ปาริมาเขียนมา

“ยุ่งจริง” ปากบอกว่ายุ่ง แต่มือกลับจัดการทำตามที่เพื่อนบอก เมื่อเทกาแฟดำใส่ในแก้ว ข้อความที่เขียนไว้ก็ปรากฏให้เห็น

“มีใครเคยบอกพี่ไหม ว่าเวลาพี่ยิ้มแล้วน่ารักชะมัด ตั้งใจทำงานนะคะ...กิ้วๆ น้องปลานี่น่ารักว่ะ” โกวิททำหน้าที่อ่านให้เพื่อนฟัง และยังอดที่จะเอ่ยชมปาริมาไม่ได้ ที่ขยันคิดคำคมมาหยอดเพื่อนเขาเสียเหลือเกิน

“หิวก็กิน อย่าพูดมาก แต่หมูหวานกูไม่ให้” คว้าหมูหวานเอามาเก็บใส่ไว้ในกระเป๋า ส่วนที่เหลือก็ให้เพื่อนรับประทาน

“ของชอบ ไม่คิดจะแบ่งกูกิน แต่อันไหนที่ไม่ชอบ ไม่คิดจะสนใจ”

“แล้วใครมันจะสนใจของที่ไม่ชอบวะ” ชวิศเอ่ยขึ้น มองผัดกะเพราและไข่ดาวในกล่อง ทว่าในสมองกลับคิดไปถึงใบหน้าของคนที่นำมาให้

“เห้อ! หวังว่ามึงคงไม่ได้หมายความถึงเจ้าของอาหารพวกนี้นะ” คนถูกถามไหวไหล่ใส่อย่างไม่ยี่หระ โกวิทจึงลอบผ่อนลมหายใจออกมา

จะว่าสงสารปาริมาก็สงสารเหมือนกัน ที่ต้องมาวิ่งตามเพื่อนเขาแบบนี้ ปาริมาเอาใส่ใจดีทุกอย่าง แต่ดูเหมือนเพื่อนเขาจะมองไม่เห็นความน่ารักของปาริมาสักเท่าไหร่ ทั้งที่หญิงสาวคือผู้หญิงที่น่ารักคนหนึ่ง

“กูได้ข่าวว่ามึงไปกินข้าวกับหมอพลอย” ช่วงนี้ข่าวของชวิศกับหมอพลอยเหมือนจะหนาหูขึ้น ว่าคนทั้งคู่กำลังศึกษาดูใจกัน

“ไปประชุมเลิกเที่ยงพอดี ก็เลยแวะกินข้าว ไม่ได้มีอะไร” โกวิทเบะปากใส่ ตักข้าวทานต่อเคี้ยวตุ่ยๆ เต็มปาก นึกชื่นชมฝีมือทำอาหารของมารดาปาริมาจริงๆ อร่อยทุกอย่าง

“ป้ามลแกทำกับข้าวอร่อยเนาะ... แล้วเมื่อไหร่มึงกับน้องปลาจะแต่งงานกัน จะสามปีแล้วไม่ใช่เหรอวะ แต่งได้แล้วมั้ง”

“กูยังไม่อยากแต่ง ยังไม่อยากมีครอบครัว และที่สำคัญเลยนะ กูรักปลาแบบน้องสาว” โกวิทกระแทกลมหายใจออกมาหนักๆ ค้อนขวับให้เพื่อนไปหนึ่งที ย้ำเตือนความทรงจำให้เพื่อนตัวดีฟัง

“แต่มึงกับน้องปลาได้กันแล้วครับ”

“ถ้าเป็นแบบนั้น มึงคงมีเมียเป็นร้อย”

แค่กๆ

คนที่กำลังเคี้ยวข้าวถึงกับสำลักอาหารที่อยู่ในปาก ชวิศที่นั่งหัวเราะจึงคว้าขวดน้ำที่เพื่อนถือติดมือมาเปิดให้

ไอ้บ้านี่! พูดออกมาได้ มีเมียเป็นร้อย ใครมันจะไปมีอะไรผู้หญิงเป็นร้อยคน

“มึงนี่นะ มันไม่เหมือนกันครับ”

“อะไรคือไม่เหมือน” เอ่ยถามหน้าตาย แต่คนถูกถามกลับ อยากจะเอานิ้วจิ้มตาของเพื่อนให้บอดไปซะ

“ไอ้ช้าง กูไม่อยากคุยกับมึงแล้ว มึงจะทำยังไงก็เรื่องของมึง ไม่อยากแต่งก็ไม่ต้องแต่ง ไม่รักก็ไม่ต้องรัก อยากคบกับใครก็เอาเลยตามที่มึงสบายใจ แต่สิ่งที่มึงต้องทำคือ... จัดการเคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อน จะได้ไม่ต้องมาเสียเวลาด้วยกันทั้งสองฝ่าย โดยเฉพาะน้องปลา มึงก็น่าจะรู้ดีแก่ใจ ว่าน้องปลารู้สึกยังไงกับมึง คนที่เสียหายในเรื่องที่เกิดขึ้นคือน้องปลา ส่วนมึงมีแต่ได้กับได้ครับไอ้หมอช้าง เห้อ! กินข้าวไม่อร่อยเลยกู” โกวิทกินข้าวไม่อร่อย ส่วนชวิศก็นั่งเครียดขรึม

ไม่ใช่เขาไม่อยากเคลียร์ทุกอย่างให้ชัดเจน แต่ฝั่งเขามีเพียงเขาคนเดียว ครอบครัวเขาทุกคนก็พากันไปอยู่ฝั่งปาริมาจนหมด หากเขาเจรจากับปาริมาเพียงคนเดียวคงจัดการได้ แต่นี่ เขาต้องสู้กับครอบครัวตัวเองด้วย