รู้แล้วว่าไม่รักกัน

แม่ค้าขายข้าวแกงแฟนหมอช้าง 1

จากเหตุการณ์วันนั้น ก็เดินมาทางมาเกือบสามปีด้วยกัน ชวิศในวันนี้คือนายแพทย์ชวิศประจำห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลประจำจังหวัด ชายหนุ่มประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน ได้ทำงานที่ตัวเองรัก มีความสุขกับงานที่ทำ แต่มีสิ่งเดียวที่บั่นทอนความสุขในชีวิตมาจนถึงทุกวันนี้ นั่นก็คือ

“ช้างต้องรับผิดชอบน้อง ถ้ายังไม่พร้อมแต่งก็หมั้นกันไว้ก่อน ให้น้องเรียนจบ ให้ช้างตั้งตัว และถึงวันนั้นค่อยมาคุยกันเรื่องแต่งงาน”

นั่นคือคำประกาศิตประหารชีวิตของชวิศ เปรียบเสมือนบ่วงคล้องคอ ทำให้ชายหนุ่มไม่สามารถมีแฟนได้ แม้ตลอดเวลาเกือบสามปี ปาริมาจะไม่ค่อยได้เข้ามาวุ่นวาย ทำตัวน่ารำคาญให้ไม่สบายใจมากนัก แต่ก็มีมาวนเวียนให้เห็นทุกวี่วัน

จะมีก็ช่วงสามเดือนที่ผ่านมานี่แหละ หลังจากที่หญิงสาวเรียนจบและมาช่วยงานครอบครัวที่บ้าน ดูเหมือนปาริมาจะรุกเขาหนักเสียเหลือเกิน เริ่มทวงคำมั่นสัญญาในวันนั้น

จนชวิศเริ่มรำคาญ รู้สึกว่าหญิงสาวเข้ามาวุ่นวายในชีวิตมากเกินไป และยังขยันพูดเสียเหลือเกินว่าเขาคือว่าที่สามี

ชวิศใช่ว่าจะไม่รับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้นวันนั้น แต่บอกตามตรงว่าความรู้สึกที่มีต่อปาริมาคือ ความรักแบบน้องสาว ก็เห็นกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย หากจะเลื่อนสถานะจากน้องสาวข้างบ้านมาเป็นภรรยา บอกตามตรงว่ายังทำใจไม่ได้

และคิดว่าความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อปาริมา ไม่สามารถพัฒนาไปถึงขั้นสามีภรรยาด้วยซ้ำ อีกอย่างเรื่องคืนนั้น ชวิศพูดแบบไม่ใช่ลูกผู้ชายคือ...

ชายหนุ่มจำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“เอ้า! หมอช้าง ออกมาวิ่งเหมือนเดิมเลยนะ” เสียงทักทายเป็นกันเองจากเจ้าของร้านหมูปิ้งดังขึ้น โดยที่มือยังง่วนอยู่กับการกลับด้านของหมูบนเตา เมื่อเห็นชวิศหยุดยืนอยู่หน้าร้าน หลังจากวิ่งออกกำลังกายเสร็จ

“ครับลุง ผมเอา...”

“หมูสี่ไม้ ข้าวเหนียวสอง” ไม่ใช่เสียงของลุงจวบเจ้าของร้าน

แต่เป็นเสียงเล็กน่ารักเหมือนเจ้าของเสียงอย่างปาริมา หญิงสาวรูปร่างบอบบาง ผิวขาว น่ารักวัยจะยี่สิบสองปีในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า เดินยิ้มเข้ามายืนอยู่ข้างชวิศ พี่ชายข้างบ้านที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก และยังมีความสัมพันธ์เกินเลยไปมากกว่านั้น

ผู้ชายที่เข้ามาอยู่ในหัวใจดวงน้อยตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ รู้ตัวอีกทีหัวใจของเธอก็มีพี่หมอช้างอยู่เต็มทุกห้องหัวใจ

“ของปลาเอาข้าวหนึ่ง หมูสี่เหมือนเดิมจ้ะลุงจวบ”

“ได้ๆ รอแป๊บนะลูก”

“อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ช้าง วันนี้เข้าเวรเช้าเหรอคะ” หันมาทักทายชายหนุ่มบ้านข้างกัน

จากเหตุการณ์วันนั้น หลังจากที่ทำข้อตกลงร่วมกัน ปาริมาก็เว้นระยะห่างไว้อย่างดีเยี่ยมแหละมั้ง ไม่เข้าไปวุ่นวายบางครั้ง ไม่เข้าไปก้าวก่ายในชีวิตชวิศ แต่ก็มีบ้างบางครั้งที่เผลอเข้าไป ก็คนมันรักไปแล้วจะให้ทำยังไง เฝ้ารอให้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง จนกระทั่งเมื่อสามเดือนก่อน ป้าชิมมารดาของชวิศได้มากระซิบบอกว่า

“ป้าว่ามันถึงเวลาแล้วล่ะหนูปลา ที่หนูต้องทวงสัญญาจากตาช้าง เพราะวันก่อนป้าไปหาตาช้างที่โรงพยาบาล ได้ยินพยาบาลคุยกันว่าหมอช้างกับหมอพลอยเหมือนจะชอบกัน เราต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลม”

ปาริมาจึงไม่รอช้า ที่จะทวงสัญญาเรื่องการแต่งงานของเธอกับชวิศ พยายามเข้าไปในชีวิตของชายหนุ่มมากกว่าเมื่อก่อน

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ไม่ได้บีบบังคับให้ชวิศตอบรับสัญญาในเร็ววัน แม้ใจจริงอยากจะทำเช่นนั้นก็ตาม แต่ที่เข้าไปทวงถามเพราะต้องการเตือนชวิศไม่ให้ลืม ว่าคนที่จะเป็นภรรยาของเขามีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น

“ครับ ไปตลาดมาเหรอ” เห็นสองมือของหญิงสาวมีถุงอะไรต่อมิอะไรมากมาย ดูจากสายตาน่าจะเป็นจำพวกผักและเนื้อสัตว์เห็นจะได้

“ค่ะ ไปซื้อของมาให้แม่ พอดีอยากกินพี่ช้าง”

“หา!” ไม่ใช่แค่ชวิศที่ตกใจ ลุงจวบที่ยืนหยิบหมูใส่ถุงก็ชะงักไม่ต่างกัน หันมองปาริมาเป็นตาเดียว จนคนที่เผลอพูดความในใจออกไปถึงรู้ตัว

“อ๋อ! ปลาหมายถึงปลาอยากกินหมูปิ้งเหมือนพี่ช้าง ก็เลยแวะซื้อ ใช่ค่ะ! อยากกินเหมือนพี่ช้าง” ยิ้มแห้งแก้ตัวหน้าตาเหลอหลา ไม่รู้คนตรงหน้าจะเชื่อไหม ถ้าไม่เชื่อก็ไม่เห็นเป็นไร ในเมื่อเธอก็อยากกินเขาอย่างที่พูดออกไปจริงๆ

คืนนั้นไม่มีสติ เลยไม่รู้ว่าช้างตัวนี้รสชาติเป็นยังไง เวลาช้างตกมันจะอร่อยยั่วใจ เหมือนหมูปิ้งลุงจวบไหมนะ

“อ๋อ ครับ”

“หมูปิ้งได้แล้วทั้งสองคน อะ คนละถุง” ปาริมายื่นมือไปคว้าถุงหมูปิ้งจากมือลุงจวบมาทั้งสองถุง ตัดหน้าชวิศในพริบตา จากนั้นก็ยื่นอีกถุงที่มีข้าวเหนียวสองห่อให้ชายหนุ่มด้วยรอยยิ้มหวาน

“นี่ค่ะ ของพี่ช้าง” ชวิศรับถุงหมูปิ้งมาถือไว้ พลางคิดในใจว่า มันต่างกันตรงไหนกับที่เขายื่นมือไปรับจากลุงจวบมาเอง

เมื่อหาความต่างไม่ได้ก็ไม่คิดต่อ เพราะมีแต่จะปวดหัว จึงล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบเงินจะจ่ายค่าหมูปิ้ง

“นี่ค่ะลุงจวบค่าหมูปิ้ง พอดีไม่ต้องทอน ปลาไปแล้วนะ ไปนะคะพี่ช้าง ตั้งใจทำงานนะคะ เดี๋ยวสายๆ ปลาเอากาแฟไปส่งที่โรงพยาบาลนะ” วางเงินจำนวนห้าสิบห้าบาทลงบนพื้นที่ว่างในถาดข้าวเหนียว รีบเดินไปยังรถจักรยานยนต์คู่ใจที่จอดไว้ไม่ไกล ขับกลับบ้านไปทันที

ชวิศยังไม่ได้คัดค้านหรือห้ามปรามว่าไม่ต้องเอากาแฟไปให้ตน เพราะตอนนี้เขาเป็นที่จับตามองของพยาบาลและถูกเอาไปพูดแซว ว่ามีแม่ค้าขายข้าวแกงคนสวยเอากาแฟและอาหารมาส่งทุกวัน

“เอ้า! หนูปลาให้ตั้งมาเกินทำไมตั้งสามสิบบาท เอ๋...หรือว่าหนูปลาจะจ่ายให้หมอช้างด้วย เพราะของหมอช้างก็สามสิบบาทพอดี น่ารักจริงๆ เด็กคนนี้ มีน้ำใจจริงๆ” ลุงจวบหยิบเงินใส่ในตะกร้าไม้ไผ่ใบเล็ก หันไปหยิบหมูปิ้งใส่ถุงให้ลูกค้าคนอื่นต่อ

ชวิศที่ยืนกำเงินค้างไว้ จึงเดินกลับเข้าไปในหมูบ้านพร้อมกับถุงข้าวเหนียวหมูปิ้ง

อีกแล้วสินะ...เลี้ยงเขาอีกแล้ว