ตอนที่ 1. ความทรงจำสีดำ
1507 คำ
ตอนที่ 1. ความทรงจำสีดำ
เมษาถูกตรึงให้อยู่กับที่ ด้วยสิ่งยืนยันที่ปรากฏในรายงานผลการตรวจอัลตราซาวนด์ มันเกิดขึ้นเพียงครั้งเดียวเท่านั้นเองนะ! แล้วเธอจะท้องได้อย่างไรละ
แล้วเธอจะทำอย่างไรกับชีวิตของตัวเองดีล่ะ?
เมษาควรบอกเรื่องนี้กับปกป้องดีหรือไม่? เขาจะปฏิเสธการแต่งงานกับมายาเพราะเรื่องนี้หรือเปล่า มันคงเป็นไปไม่ได้! เขาจะต้องคิดว่าเมษาต้องการจะใช้เด็กคนนี้เป็นข้ออ้างอย่างไร้ยางอาย เพื่อที่จะแบล็กเมล์เขาแน่ๆ
เมษาระงับความคับข้องใจที่ฝังแน่นในหัวใจ เธอยัดผลอัลตราซาวนด์ใบนั้นใส่กระเป๋าสะพายไหล่ ขณะเดินออกจากโรงพยาบาลด้วยความสับสนเต็มหัวใจ
รถยนต์คันเล็กจอดอยู่ที่ลานจอดรถของโรงพยาบาล เมษาหลุบเปลือกตาลงเธอนึกถึงเขา ชายหนุ่มท่าทางทรงเสน่ห์คนหนึ่งที่มีสีหน้าเยือกเย็นเป็นประจำ
ชายหนุ่มรูปงามกับโปรไฟล์หรู ย่อมเป็นจุดสนใจของทุกคนที่ได้พบเห็นอย่างไม่ต้องสงสัย
ปกป้อง ภักดีวินิจ เป็นตัวอย่างที่ดีของผู้ชายที่เกิดมาในครอบครัวที่มั่งคั่งและรูปลักษณ์อันทรงเสน่ห์ เมษาคุ้นเคยกับการแอบมองที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเป็นเวลานานแล้ว เธอไม่สนใจคนเหล่านั้นเลย ผู้ชายคนเดียวที่ดึงความสนใจเธอได้คือ เขา ติดตรงที่ว่า เมษาไม่สามารถแสดงตัวได้ ปกป้องกลายเป็นผู้ชายต้องห้ามสำหรับเธอ เพราะปกป้อง ขึ้นชื่อว่า เป็นว่าที่สามีของน้องสาวตนเอง
มายาคือผู้หญิงที่โชคดี เธอสามารถครอบครองหัวใจล้ำค่าของปกป้องไว้ทั้งดวง
“ทุกอย่างต้องเรียบร้อยดีสิ?”
เมษากำมือแน่น เธอต้องผ่านช่วงเวลาวิกฤตินี้ไปให้ได้ โดยที่ความลับของเธอ ยังคงเป็นความลับอยู่
เธอขับเคลื่อนเข้าสู่ย่านใจกลางเมือง ขณะนี้เป็นเวลาหัวค่ำ เมษากำลังสับสนเธอควรไปที่ไหนดี เพื่อสงบความคิดสับสนที่เกิดขึ้น ในที่สุดเมษาก็ตัดสินใจได้ ตอนนี้เธอไม่ควรรีบกลับบ้าน ที่นั่นไม่มีคนรอต้อนรับ นอกจากความเหงาแล้ว ตอนนี้เธอมีบางสิ่งที่ช่วยให้การมีชีวิตอยู่ไม่ได้ว่างเปล่า
“เธอเก่งจะตายเมษา แค่ท้อง ไม่ใช่เรื่องใหญ่สักหน่อย!” เมษาพูดโพล่งขึ้น เพื่อปลอบใจตัวเอง ทั้งที่ฝ่ามือชื้นไปด้วยเหงื่อ เธอกำพวงมาลัยรถยนต์ไว้แน่น จากนี้ไปเธอไม่ควรเครียด เพราะอาจมีผลกับ ‘ลูก’ ที่อยู่ในครรภ์ เวลานี้เธอควรใส่ใจเขาเป็นอันดับแรก นอกจากเธอแล้ว เมษาก็ไม่คิดจะบอกใครอีก
ตืดดดดดดดด...
เสียงโทรศัพท์ดังเตือน เมษาเบนหัวรถยนต์หาที่ว่างเหมาะๆ เพื่อจอด คนปลายสายคือคนที่เธอไว้ใจได้ บางทีเรื่องนี้ ควรมีอีกสักคนที่รู้
“ยัยเมษา แกคิดอะไรอยู่หะ แกทำเรื่องย้ายทำไม ที่นั่นไกลจะตายไป!!” เสียงแหวของพาฝันดังผ่านลำโพงโทรศัพท์ออกมา
“ฉัน...ท้อง”
เพียงสองคำเท่านั้นที่เมษาพูดออกไป
พาฝันสะอึก เธอเบนโทรศัพท์ออกห่างหู แววตาเต็มไปด้วยคำถาม พาฝันรู้ดี เมษาไม่ใช่คนที่พูดล้อเล่นด้วยเรื่องที่กระทบความรู้สึกคนฟังได้ เมษาเป็นคนมีหลักการและมากไปด้วยเหตุผล
“แกอยู่ไหน?” พาฝันเลยถามกลับไปแทน
“กำลังขับรถกลับจากโรงพยาบาล...” สถานที่แห่งนั่นอยู่ห่างจากโรงพยาบาลที่เธอกับเมษาทำงานอยู่ไม่เท่าไหร่ พาฝันขมวดคิ้ว เรื่องที่เมษาบอก คงไม่ใช่แค่เรื่องโจ๊กแล้วละ
“มาหาฉันด่วนเลย เตรียมคำอธิบายมาดีๆ ด้วยละ ไม่อย่างนั้น แกกับฉันเลิกเป็นเพื่อนกัน”
ทันทีที่การสนทนาสิ้นสุดลง ความเยือกเย็นก็กลับเข้ามาแทนที่ เมษากลืนน้ำลายลงคือฝืดๆ เธอรู้ว่าพาฝันกำลังเดือด มันเป็นเรื่องเลวร้ายที่สุด เท่าที่เธอกับพาฝันเคยเจอมา
“ฉันจะปกป้องเธอเอง เมษา” พาฝันพึมพำ
เมษาไม่ใช่คนเหลวไหล เรื่องที่เกิดขึ้นต้องผ่านการตัดสินใจของเมษาแล้ว
เมษาสูดลมหายใจลึกๆ จากนี้ไปเธอตั้งใจจะมีชีวิตอยู่เพื่อใครอีกคนหนึ่ง ซึ่งสำคัญกับเธอมากที่สุด
การแต่งงานระหว่างมายาและปกป้องกำลังจะเกิดขึ้นในเร็วๆ นี้เพราะโชคชะตาอันบิดเบี้ยวของเธอ และคำว่ารักปกป้องมีไว้มอบให้แค่มายาเพียงผู้เดียว
ปกป้องมายาในใจอยู่ก่อนแล้ว เมษาหรือผู้หญิงคนอื่น ที่เคยเขามาพัวพันกับเขา จึงเป็นส่วนเกิน บางที มันอาจจะเรียกได้ว่าเป็นอุปสรรคเลยล่ะ
เมษาแค่นยิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต
เมื่อหลายปีก่อน ญาติผู้ใหญ่ของปกป้องป่วยด้วยโรคร้าย มีอาการเป็นโรคหัวใจ ในขณะที่รักษาตัวในโรงพยาบาล เขาได้บังเอิญเจอ ทั้งเธอและน้องสาว มายาเป็นนางพยาบาลผู้อารี จิตใจดีและสวยสะดุดตา ส่วนเมษาเป็นคุณหมอที่สีหน้าติดเคร่งขรึมไปสักหน่อย
ปกป้องสานสัมพันธ์กับมายา ผ่านการเฝ้าแอบมองของเธอ
ช่วงเวลาสองปีนั่น คือความสุขเล็กๆ ของเมษา แม้จะมีความทรมานแทรกอยู่เล็กน้อยด้วยก็ตาม เมษาทนได้ ขอแค่เพียงได้พบเขาเป็นบางโอกาส
แม้ปกป้องจะทำเหมือนเมษาไม่มีตัวตน แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธออกมาตรงๆ นับว่าชายผู้นั้นยังให้เกียรติเธอบ้าง ถึงมันจะน้อยนิดแทบมองไม่เห็นเลยก็ตาม
ความสัมพันธ์นั่นผ่านไปด้วยดี มาถึงตอนนี้ ญาติผู้ใหญ่ท่านของเขาได้จากไปแล้ว ปกป้องไม่รีรอที่จะให้ผู้หลักผู้ใหญ่ของเขา เข้ามาทาบทามมายาไว้ เขาต้องการยกย่องเชิดชูเธอ
“แกตั้งใจแบบนั้นจริงๆ ใช่มั้ย?” คำถามแรกของพาฟันตอนที่เมษาโผล่หน้าเข้าไปในห้องทำงานของเธอ
“อืม...” เมษาพยักหน้ารับ
“ฉันจะไม่ถามหาเหตุผลนะ ฉันแน่ใจว่าแกตัดสินใจดีแล้ว เรื่อง ‘เด็ก’ แกคิดไว้แล้วหรือยัง”
เมษาส่ายหน้า เธอเองก็ยังตั้งตัวไม่ติด
“ไม่เป็นไร แกยังมีฉัน ในเมื่อแกตัดสินใจแล้ว ฉันจะไปด้วย” พาฝันยัดซองเอกสารของตัวเองใส่มือเมษา
บางที่การเริ่มต้นใหม่มีเพื่อนรู้ใจอยู่ข้างๆ ก็ไม่ได้เลวร้ายนัก
“ฉันจะรอวันที่แกเล่าให้ฉันฟังทั้งหมดนะ” พาฝันกระซิบบอก ตอนที่เดินมาส่งเมษาที่รถยนต์ของเธอ เมษายิ้มออก เธอกรีดม่านน้ำตาที่ไหลเอ่อออกมาทิ้ง วันนี้ไม่ใช่วันโลกแตกสักหน่อย เธอไม่ควรร้องไห้ ในเมื่อมีเรื่องที่น่ายินดีรออยู่
ตอนที่ 2. ความจริงมักโหดร้ายเสมอ
สองเดือนก่อน...
เมษาแค่นยิ้ม ในที่สุดเธอก็เดินทางกลับมาถึงบ้าน ฟ้ามืดลงเล็กน้อย บ้านหลังใหญ่โตตรงหน้านั้นว่างเปล่า ดูราวกับบ้านร้าง อาจเพราะบางที คนที่นี่กำลังมีความสุขกับบ้านหลังใหม่ที่ใหญ่กว่าบ้านหลังเดิมถึงสามเท่า
บ้านหลังนั้นคือของขวัญที่ปกป้องมอบให้กับคนที่เขารัก
เพราะเหนื่อยหลังอยู่เวรข้ามวัน ดังนั้น เธอจึงเดินตรงไปที่ห้องนอนเลย เมษอาบน้ำชำระกาย และยุติความคิดสับสนในสมองทิ้ง
ในความสะลืมสะลือจวนจะหลับไม่หลับแหล่ เมษาได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถยนต์ดังเบาๆ รถคันนี้แล่นมาจอดที่ลานด้านหน้า
ใครมาที่บ้านหลังนี้?
เสียงรถยนต์ที่เสียงเบาแบบนี้ มีแค่คนเดียวเท่านั้น ปกป้องมาที่นี่ทำไม?
เขาควรจะอยู่กับมายาและครอบครัวของเธอไม่ใช่หรือ?
ประตูห้องนอนถูกผลักเข้ามาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เมษาจะตั้งสติ หรือได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ มีใครบางคนยืนขวางอยู่กลางประตูด้วยท่าทางคุกคาม เนื้อตัวเขาเปียกปอน และเมษาได้ยินเสียงฝนที่กระหน่ำลงมาแบบไม่ลืมหูลืมตาอยู่ด้านนอก
เธอผุดลุกขึ้น ตรงดิ่งไปปิดบานหน้าต่าง ก่อนที่ฝนห่าใหญ่จะสาดละอองฝนเข้ามาด้านในห้อง
ไฟฟ้าถูกกดเปิด “หึ!!” มีเสียงกระแทกลมหายใจแรงดังออกมาจากปากสีเข้มของผู้ชายที่มาพร้อมกับสายฝน
“คุณอยู่ด้วยเหรอ?” ปกป้องมองตามเมษา
เธอไม่ได้ยี่หระกับการที่เขาปรากฏตัวที่นี่เลย
เมษาเป็นผู้หญิงแปลก หล่อนสามารถสนทนากับผู้คนได้ทุกคน ยกเว้นเขา
ริมฝีปากสีระเรื่อนั่นจะเม้มสนิท หากบริเวณใกล้ๆ มีเขาอยู่ด้วย
ปกป้องเคยแอบสังเกต ท่าทางของหล่อนเหมือนตั้งใจเป็นปรปักษ์ แต่หลายครั้งแววตาของเธอก็แปลกออกไป คล้ายๆ กับ...ปกป้องสะบัดศีรษะ ขับไล่ความฟุ้งซ่าน
มันเป็นฤดูมรสุม ฝนเริ่มตกห่าใหญ่อยู่ภายนอก ท้องฟ้าดำมืด เสียงเม็ดฝนกระทบกับก้อนอิฐที่ตั้งประดับในสวนได้ยินรางๆ
- ผู้เขียน
