หวางเฟยอัปลักษณ์ของท่านอ๋อง (จีนโบราณ แนวน่ารัก กลั่นแกล้ง)

ตอนที่ 4 นึกสนุก

ตอนที่ 4 นึกสนุก

จินเสียงเร่งฝีเท้าเดินเข้ามายังเรือนด้านหน้า ซึ่งเป็นเรือนของผู้เป็นบิดา และมักชิงชังนางเสมอ นับตั้งแต่ที่นางจำความได้ เขาเคยโอบกอดนางเสียที่ไหนกัน เอ่ยถามไถ่ความเป็นอยู่หรือก็หาได้ถามไม่ ล้วนเป็นหลิวซื่อคอยจัดแจงเรื่องต่าง ๆ แทน

ด้วยความโชคร้ายสูญเสียมารดา แต่ก็ยังมีความโชคดีเข้ามาบ้าง ก็เพราะมีแม่นมเหอ คอยดูแลเอาใจใส่ ซ้ำยังคอยสอนหนังสือการเขียนอักษร ยังรวมถึงเดินหมาก วาดภาพ ซ้ำยังต้องแอบหลบซ่อนออกจากเรือนบ่อยครั้งเพื่อไปเรียนเครื่องดนตรี

เมื่อจินเสียงเดินมาถึงเรือนนอน ก็พบกับผู้เป็นบิดากำลังนั่งคลึงขมับด้วยท่าทางอ่อนล้า เห็นเช่นนี้แล้ว มีหรือที่นางจะถอดใจแล้วเดินหนี วันนี้นางจักต้องทวงสินเดิมคืนมาให้จงได้ ด้วยเพราะว่าบิดาไม่มีสิทธิ์ในสมบัติชิ้นนี้

“ท่านพ่อ” หญิงสาวเอ่ยเบา ๆ เพื่อเรียกสติของผู้เป็นบิดา

ทันทีที่ได้ยินเสียงหวาน ๆ ก็ยกมือขึ้นค้ำหน้าผาก ด้วยท่าทางเหนื่อยหน่าย “มีอันใดอีกเล่า พรุ่งนี้ก็ต้องออกเดินทางแล้ว”

“ท่านพ่อ ข้ามาทวงสินเดิมของท่านแม่” หญิงสาวยังคงยืนสงบเสงี่ยม แต่แววตาจริงจังไม่น้อยนัก จ้องมองผู้เป็นบิดา ก่อนจะพบว่าชายชราผู้หนึ่งเดินออกมา พร้อมกับสมุดเล่มหนึ่ง

ชายผู้นี้คือท่านพ่อบ้าน รับใช้ผู้เป็นบิดาของจินเสียงมาเกือบสี่สิบปี จึงทราบดีว่าการเจ้านายของตนนั้นมีนิสัยใจคอเช่นไร “คุณหนูขอรับ นายท่านสั่งให้ข้าเตรียมเอาไว้ให้แล้ว”

คิดไม่ถึงว่าบิดาของนางได้เตรียมการเอาไว้ให้เป็นที่เรียบร้อย จึงทำให้จินเสียงแปลกใจนัก เอ่ยสอบถามขึ้นมาอีกหนึ่งประโยค “ท่านพ่อไม่เสียดายหรือเจ้าคะ”

“ข้าไม่เคยเสียดายหรือหวงแหนสมบัติของแม่เจ้า อีกอย่างข้าก็ไม่สามารถเลี้ยงดูเจ้าให้ดีได้ พรุ่งนี้ออกเดินทางแล้ว ก็ควรพักผ่อนให้มาก แล้วจงจำไว้ว่า ภายภาคหน้าหากมีอันใดเกิดขึ้น เจ้ากับตระกูลจินไม่เกี่ยวข้องกันอีก”

จินอู่ไม่สงสารบุตรสาว หรือเห็นใจนางมาก่อน ความเป็นอยู่ในเรือนก็ล้วนเป็นฮูหยินเอกจัดการให้ ในเมื่อเรื่องทุกอย่างเป็นเช่นนี้แล้ว ก็ไม่มีเหตุผลใด ๆ จะให้นางอยู่ต่อ เขาหวังว่ากิจการจะรุ่งเรืองมั่งคั่งขึ้น หากไม่มีลูกสาวผู้นี้คอยถ่วงความรุ่งเรืองของตระกูลจิน

“เจ้าค่ะ” จินเสียงตอบกลับ พร้อมกับสมุดรายชื่อสินเดิมอยู่ในมือของนาง

“รีบ ๆ ไปเสีย ข้าอยากพักผ่อน” ที่จริงแล้วจินอู่จิตใจไม่สงบ รู้สึกผิดต่อภรรยารองที่ล่วงลับไป ทว่าเหตุการณ์ต่าง ๆ มากมาย เขาก็ล้วนกล่าวโทษบุตรสาวผู้นี้เพื่อให้ตนเองผิดน้อยลง

ถ้าหากว่าภรรยาไม่ตั้งครรภ์ เขาก็ไม่ต้องสูญเสียนางไปจนไม่มีวันหวนคืนกลับมา เป็นเพราะบุตรสาวผู้นี้ทำให้นางอันเป็นที่รักยิ่งต้องจากลาเขาไปไกลแสนไกล

จินเสียงเบือนหน้าหนี มิได้มีน้ำตาสักหยด เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว จึงเดินออกมาจากเรือนด้านหน้า เพื่อกลับมายังเรือนนอน ซึ่งอยู่ท้ายจวน ระหว่างเดินทางกลับ ได้พบกับพี่สาวเข้าให้ แม้ว่าไม่อยากทักทายหรือสนทนา แต่อีกฝ่ายกลับกางแขนทั้งสองข้างออก ขัดขวางผู้เป็นน้องสาวต่างมารดาทันใด

“น้องรอง พรุ่งนี้เจ้าก็จะไปแล้ว ไม่รู้ว่ามีที่ซุกหัวนอนหรือไม่ ข้ายังเมตตาปรานีเจ้า ถ้าอย่างนั้นข้าจะหาบ้านให้สักหลังดีหรือไม่เล่า”

ถ้อยคำแฝงไปด้วยความเย้ยหยัน แววตาถากถางน้องสาวอย่างจงใจ จินหลินกดยิ้มเล็กน้อย จ้องสตรีอัปลักษณ์ด้วยความขยะแขยงคลื่นไส้ยิ่งนัก

“ไม่ต้องให้พี่ใหญ่เป็นห่วง ข้าจะมีหรือไม่ ก็หาได้เกี่ยวข้องอันใดกับเจ้าอีก” จินเสียงยอกย้อนเบา ๆ พอให้อีกฝ่ายหงุดหงิดใจเพียงเท่านั้น

“ดีนี่นา เดี๋ยวนี้กล้าต่อปากต่อคำกับข้าแล้วรึ” จินหลินชักสีหน้าขึ้นเสียงใส่ ไม่คิดมาก่อนว่าสตรีอัปลักษณ์จะกล้าอวดดีเช่นนี้

“ทำไมกันเล่า ข้ามิใช่เป็นใบ้เสียหน่อย เหตุใดจะต้องเงียบปาก ยามที่ท่านคิดเล่นงานข้ากันเล่า” จินเสียงแสยะยิ้มร้าย ก่อนจากลากันขอให้นางได้สั่งสอนพี่สาวผู้นี้สักครั้ง อย่าได้ริอ่านคิดว่าอยู่เหนือนหรือสูงส่งกว่านาง

“ช่างกล้านัก!” คิดไม่ถึงว่าจินเสียงจะกล้าตีฝีปากเช่นนี้ จินหลินอดรนทนไม่ไหวคิดจะสั่งสอน โดยการยกมือขึ้นจะตวัดฝ่ามือลงฟาดแก้มของอีกฝ่ายให้หายขุ่นเคืองใจ

“หยุดนะ” แม่นมเหอเห็นว่าคุณหนูหายไปนาน เกรงว่าจะก่อเรื่องขึ้น และก็เป็นไปตามที่นางคิดเอาไว้ไม่มีผิด คุณหนูใหญ่ก็จ้องจะหาเรื่องไม่หยุดหย่อน คุณหนูสามปากคอเราะรายมักถากถางอยู่เสมอ

เป็นเช่นนี้แล้วแม่นมเหอมักจะออกโรงปกป้องนายน้อยของตนให้พ้นภัยแทบทุกครา“คุณหนูใหญ่ เหตุใดต้องลงไม้ลงมือด้วยเจ้าคะ สตรีในห้องหอมิควรใช้อารมณ์เป็นใหญ่ ควรอ่อนหวานน่ารักถึงจะถูก ไม่ทราบว่าคุณหนูถูกฮูหยินอบรมสั่งสอนมาเช่นไรเจ้าคะ ช่างขาดการอบรมเสียเหลือเกิน”

แม่นมเหอวาจาช่างยอกย้อน หนำซ้ำยังร้ายกาจไม่เบา ต่อว่าทีทำให้จินหลินหน้าชาไปทันใด ถึงกับกำหมัดแน่นขบเคี้ยวเขี้ยวฟันเข้าให้ด้วยความแค้นเคือง

“คุณหนูรองไปเจ้าค่ะ ถึงเวลาที่สมควรพักผ่อนแล้ว พรุ่งนี้จะได้เดินทางแต่เช้า” แม่นมเหอรีบคว้าหมับเข้าที่ลำแขนของนายสาว กึ่งจูงกึ่งลากนายสาวให้เร่งฝีเท้าเสีย หากถูกจับได้ขึ้นมามีหวังทุกอย่างได้พังทลายลงมาแน่

จินหลินได้แต่เก็บความคับแค้นเอาไว้ในใจ มองแผ่นหลังของน้องสาวค่อย ๆ ลาลับตาไปไกล นางไม่อาจข่มความขุ่นเคืองนี้เอาไว้ได้อีกแล้ว จึงเลือกที่จะเดินไปพบบิดา ไม่นานหญิงสาวก็มาถึงเรือนนอนด้านหน้า

“ท่านพ่อ เหตุใดจึงคืนของให้นางด้วยเจ้าคะ” จินหลินหย่อนกายลงนั่งบนเก้าอี้ หน้าตาง้ำงออยู่เช่นนั้น

จินอู่เหลือบมองบุตรสาว ด้านหน้ามีรายการบัญชีที่ยังตรวจสอบไม่สำเร็จ ก็นึกหงุดหงิดใจมากอยู่แล้ว เมื่อบุตรสาวกล่าวเช่นนี้ ก็ยิ่งกระตุ้นให้ชายสูงวัยไม่พอใจนัก จึงขึ้นเสียงตวาดไปหนึ่งคำรบ “หุบปากเสีย นั่นมันคือสินเดิมแม่ของนาง พวกเจ้ามีสิทธิ์รึ!”

“ท่านพ่อ ข้าก็แค่...” นางก็แค่อยากให้จินเสียงไปแต่ตัว ไร้ทรัพย์สมบัติ ทว่าเรื่องมันกลับตาลปัตรเยี่ยงนี้

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว อีกอย่างน้องสาวเจ้าออกไป หน้าที่ดูแลกิจการก็ต้องมอบให้เจ้าช่วยดูแลอีกแรงแล้ว” ชายสูงวัยเหลือบมองบุตรสาว ดวงตาเต็มไปด้วยความหวัง

“เจ้าค่ะ” จินหลินกลืนไม่เข้าคายไม่ออก นางรู้เสียที่ไหนกันว่าจะดูแลร้าน และโรงย้อมสีผ้าอย่างไร อีกทั้งเรื่องเงินนางก็ไม่สันทัดอีกด้วย หากเป็นเรื่องความงดงามนางย่อมถนัดยิ่ง

จินเสียงถูกจูงกลับมาถึงเรือนนอน แม่นมเหอและสาวใช้นามว่าจื่อถาน รีบลงดาลอย่างแน่นหนา จากนั้นจินเสียงจึงหย่อนกายนั่งลงบนเตียง ด้านข้างมีอ่างน้ำใบหนึ่งและผ้าเอาไว้ซับหน้า เมื่อนางมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยจุดด่างดำก็นึกรู้สึกหงุดหงิดใจนัก

“คุณหนูรีบล้างหน้าเถิดเจ้าค่ะ จะได้นอนพัก” จื่อถานเร่งเร้า พร้อมกับนำผ้าผืนนี้ลงในอ่างแล้วบิดหมาด ๆ ยื่นให้แก่นายสาว

“หากข้างดงาม จะมีชายใดชมชอบข้าหรือไม่ ท่านพ่อจะเอ็นดูข้าเหมือนพวกนางหรือไม่นะ” จินเสียงรำพึงรำพันเพราะอยากรู้เหลือเกิน นางต้องซ่อนเร้นใบหน้าแท้จริงมาสิบกว่าปี อำพรางรูปร่างมาสิบกว่าปีก็เพราะมีเหตุผล

เพราะต้องปกป้องตนเองมิให้กลายเป็นเหยื่อให้หลิวซื่อจัดการหมั้นหมายนางกับชายชราเหล่านั้น กระทั่งใบหน้าอัปลักษณ์เยี่ยงนี้หลิวซื่อมักคอยเจ้ากี้เจ้าการเรื่องคู่ควรอยู่เสมอ

“เหตุใดคุณหนูจึงถามเช่นนี้เจ้าคะ” แม่นมเหอเข้าใจเป็นอย่างดี จึงเข้ามานั่งลงเคียงข้างโอบกอดปลอบใจนายสาว

“นายท่านย่อมมีเหตุผลเจ้าค่ะ พวกเราก็คงไม่มีทางเข้าใจ คุณหนูตัดใจเสียเถิดเจ้าค่ะ กลับไปอยู่กับท่านยาย ท่านตา พวกท่านทั้งสองรอคอยการกลับไปของคุณหนูอยู่นะเจ้าคะ”

“ข้าทราบแล้ว หวังว่าสักวัน ข้าจะมีสามีที่ดี มิอยากให้เหมือนท่านพ่อที่รักใคร่เพียงแค่รูปโฉมของท่านแม่ ยามท่านแม่จากไปกลับทอดทิ้งข้า มิเห็นข้าสำคัญหรืออยู่ในสายตา”

จินเสียงเอ่ยเสียงสั่น แววตาหม่นหมองโศกเศร้าเสียเหลือเกิน “แต่...ข้าก็ยังเป็นลูกของท่านพ่ออยู่ดี”

หญิงสาวเอ่ยวิงวอนต่อสวรรค์ ด้วยความคิดแปลกประหลาด แต่ก็หาได้เชื่อว่าสิ่งที่นางวิงวอนจะสำเร็จลุล่วง ด้วยเพราะนางเป็นสตรีร่าเริงเบิกบาน เช่นนั้นจากเรื่องเศร้า ๆ หดหู่ใจ

ก็นึกสนุกขึ้นมาเสียอย่างนั้น ลุกขึ้นจากเตียงนอน เหม่อมองยังท้องฟ้าในราตรีอันมืดมิด ดูท่าว่าคืนนี้ฝนคงจะตกหนักเป็นแน่ สายลมค่อย ๆ ทวีความรุนแรงมากขึ้นมิหยุดหย่อน

“ข้าจึงอยากรู้นัก ถ้าข้าอัปลักษณ์เช่นนี้ จะมีสามีกับเขาหรือไม่ สวรรค์โปรดเมตตาหญิงอัปลักษณ์เช่นข้า มอบสามีให้ข้าด้วยเถิด ขอรูปร่างหล่อเหลา ร่ำรวย”