วันรุ่งขึ้น
เวลา 8 โมง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องนอนของพีรพลดังขึ้นจนเขาสะดุ้งตื่น เพราะฤทธิ์ไข้และบวกกับยาที่เขาทานเข้าไปเมื่อคืนจึงทำให้เขาตื่นสาย น้ำหวานจึงต้องเคาะประตูปลุกเพื่อเรียกเขา
“คุณพีตื่นได้แล้วค่ะ หวานทำข้าวต้มมาให้ค่ะ”
“อืมมม....”
เขาเงยหน้าไปดูนาฬิกานี่ก็ป่าเข้าไป 8 โมงกว่าแล้วมันสายแล้วจริงๆด้วย
“คุณพีลุกไหวไหมคะ...?”
“เธอช่วยยกข้าวต้มเข้ามาให้ฉันที...”
“ค่ะ...”
เธอตอบเขาผ่านประตูแล้วเธอก็เปิดเข้ามาช้าๆ พร้อมถาดข้าวต้มในมือ
“คุณพีตื่นขึ้นมาทานข้าวต้มสักหน่อยนะคะ แล้วก็จะได้ทานยา...”
“อืม...”
เขาลุกขึ้นนั่งเชื่อฟังเธอแต่โดยดี เธอยกถาดข้าวต้มมาให้เขาบนเตียงนอนแล้วหันมามองหน้าเธอ
“ทานสิคะ ทานเสร็จแล้วจะได้ทานยาแล้วก็พักผ่อน...”
เขาหันมาหยิบช้อนตักข้าวต้มใส่ปาก เธอจึงลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้าเขาที่อยู่ในตะกร้าขึ้นมาถือ แล้วก็หยิบผ้าเช็ดหน้า ผ้าเช็ด
