ไม่รักดี

เพื่อยายหวานจะทน

กรุงเทพฯ

น้ำหวานกลับมากรุงเทพฯได้ 2 วันแล้ว เธอก็เอาแต่ตั้งใจทำงานเก็บเงิน เพราะอยากเก็บเงินให้ได้มากที่สุด เพราะความฝันของเธอก็คือการได้ซื้อบ้านสักหลังเพื่อที่จะได้พายายออกไปจากสังคมที่แย่แล้วก็สภาพแวดล้อมแบบนี้

“หวานจ๋า...เพิ่งกลับหรือจ๊ะ...?”

ในซอยบ้านที่เธอคุ้นเคยมักจะมีวันรุ่นผู้ชายที่ชอบตั้งแก็งค์กินเหล้า แล้วเวลาเธอกลับมาก็จะเจอพวกนี้แซวแล้วก็ตามจีบตลอด

“จ๋ะ...”

เธอหันไปตอบแล้วก็รีบเดินกลับบ้านตัวเอง

“ไม่มานั่งกับพวกพี่หน่อยหรอ พี่มีเงินค่าขนมให้ด้วยนะ...”

“เงินมึงพอจ่ายหรอ น้องเขาดูแลแต่แขกระดับป๋าๆโว้ย มึงมีเงินแต่แค่หลักพันนั่งเฉยๆเลย”

“โธ่พี่...ฉันก็แค่แซวไปงั้นแหละ..”

ฉันหันมามองพวกเขาก็ยิ้มๆให้แล้วก็จะรีบเดินไป

“แต่ถ้าให้ด้วยอย่างอื่นน้องหวานอาจจะติดใจมากกว่าเงินก็ได้นะ...”

เธอหยุดชะงักเท้าด้วยความรู้สึกกลัวๆ แล้วเธอก็รีบเดินออกไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด

เธอรีบเดินกลับมาที่บ้านเปิดประตูแล้วรีบปิดอย่างเร็ว ใส่กลอนอย่างแน่นหนาและเดินตรวจดูว่าเรียบร้อยทุกบานไหม เธอนั่งทรุดกับพื้นด้วยความรู้สึกกังวล ทำไมเธอต้องมาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ตลอดเลย เธอต้องทนอยู่แบบนี้เพราะโชคชะตาชีวิตเธอไม่เหมือนคนอื่น เธอทั้งกลัวทั้งท้อแท้ในชีวิตแต่พอหันไปมองเห็นยายที่นอนอยู่ เธอก็ต้องสู้ต่อและบอกกับตัวเองเสมอว่าเธอจะไม่กลัวอะไรทั้งนั้น

“หวานจะอดทนนะยาย ถึงตอนนั้นหวานจะพายายออกไปจากที่นี่เองนะ...”

แกร๊กๆ>>> เธอสะดุ้งทันทีหันไปมองที่ประตูที่เหมือนมีคนจับ เธอลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ประตูแนบหูฟัง

แกร๊กๆ>>> มันขยับอีกครั้งจนเธอตกใจ เดินถอยหลังด้วยความกลัว เธอมองประตูที่ขยับจนรู้สึกกังวล

กริ๊งงงง กริ๊งงงง >>>> เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอสะดุ้งทันทีแต่พอเห็นหน้าจอเป็นชื่อสารวัตรติณก็ค่อยโล่งใจ

“ค่ะพี่ติณ...”

(นอนหรือยังครับ...? พี่ส่งตำรวจไปเฝ้าที่บ้าน 1 นายนะ พี่ไม่ได้อยู่ใกล้ๆ มีคนไปคอยเฝ้าจะได้หายห่วง)

เธอโล่งอกไปทีที่รู้ว่าคนที่อยู่หน้าประตูเป็นตำรวจที่สารวัตรติณส่งมานี่เอง

“ขอบคุณพี่มากนะคะที่เป็นห่วงหวาน”

(พี่เป็นห่วงเพราะอะไรหวานก็น่าจะรู้...?)

เธอรู้ว่าเพราะอะไร แต่เธอคิดกับเขาแค่พี่ชายเท่านั้น เธอพยายามแล้วที่จะชอบเขาแต่ก็ทำไม่ได้

“....”

(เงียบไปเลยนะ...555 พอพี่พูดเรื่องนี้ทีไรหวานก็อึ้งไปทุกที...อย่าเครียดนะครับพี่ไม่ได้เร่งรัดอะไร พี่เข้าใจหวานนะ...)

“หวานขอโทษนะคะ...”

(ขอโทษพี่ทำไม หวานไม่ผิดอะไรสักหน่อย พี่เข้าใจครับเรื่องแบบนี้มันบังคับกันไม่ได้)

เธอวางหูจากสารวัตรติณเสร็จก็นั่งคิดทบทวนเรื่องของเขา ช่วงหลายเดือนมานี้ที่รู้จักกับเขา เขาก็ดีกับเธอมากๆ แต่ทำไมเธอถึงไม่รู้สึกรักเขามากกว่าพี่ชายได้เลยสักนิด

“หวาน...หวาน”

“ยายจ๋า...” เธอรีบวิ่งไปหายายที่มุ้ง ยายไอเสียงดังมากอยู่หลายทีจนเธอเป็นห่วง จ้องรีบวิ่งไปหยิบกระโถนมาให้

“แคร๊กๆๆๆ ....”

ยายไอรุนแรงมากจนเธอต้องรีบเอามือไปลูบหลังให้ แต่พอยายเอามือออกจากปากก็เห็นเป็นก้อนเลือดเต็มฝ่ามือ

“ยาย...”

เธอตกใจมากที่เห็นเลือดบนฝ่ามือยาย ยายหันมามองหน้าหวานช้าๆ

“หวาน...”

แล้วยายก็สลบไปทันที เธอตกใจมากที่เห็นยายหมอสติรีบวิ่งไปเปิดประตู เรียกให้ตำรวจที่เฝ้าอยู่หน้าบ้านมาช่วยกันพยุงพายายไปส่งโรงพยาบาล

.....

โรงพยาบาล

“คุณหมอคะ ยายหวานเป็นยังไงบ้างคะ...?”

“คุณยายป่วยเป็น วัณโรคปอดค่ะ...”

“ยายของหวานเป็นวัณโรคหรอคะ แล้วยังงี้จะมีทางรักษาหายไหมคะ...?”

เธอเริ่มน้ำตาคลอถามคุณหมอเสียงสั่นด้วยความกังวล

“รักษาหายขาดได้ แต่ต้องใช้เวลานานอย่างน้อย 6 เดือน ถึง 2 ปีค่ะ”

“ทำไมอยู่ดีๆยายถึงเป็นวัณโรคละคะ คราวที่แล้วที่มาหาคุณหมอ ยังไม่เจอโรคนี้เลย...”

“โดยปกติของวัณโรคผู้ป่วยจะไม่มีอาการใดๆ แสดงออกมาทางกายภาพ และยังไม่สามารถตรวจพบได้ ต้องรอหลังจากนั้นประมาณ 4 สัปดาห์ ร่างกายจะเริ่มมีปฏิกริยากับตัวเชื้อนะคะ...”

“แล้วเรื่องค่ารักษา..?”

“ผู้ป่วยต้องนอนพักรักษาที่โรงพยาบาลจริงๆใช้เวลาแค่ 2 สัปดาห์ก็กลับบ้านได้แล้ว แต่ตัวยาที่ต้องให้ผู้ป่วยทานค่อนข้างสูงนะคะ...”

“ไม่ว่าจะแพงแค่ไหนหวานจะหามาให้ได้ค่ะ คุณหมอรักษายายของหวานให้เต็มที่เลยนะคะ เรื่องค่ายาค่ารักษาทุกอย่างหวานจะรีบหามาให้ค่ะ”

“ค่ะ หมอจะทำให้เต็มที่ค่ะ”

.....

หวานทำงานหนักขึ้นเพราะต้องหาเงินมาเป็นค่ายาให้ยาย เธอต้องกลับบ้านดึกขึ้นเพราะงานที่ทำเป็นงานกลางคืนสะเป็นส่วนใหญ่

(พี่ได้ดูงานที่ประจวบต่ออีก 2 เดือน ไม่ได้เจอหน้าหวานเลย)

เธอเดินออกมาจากร้านอาหารที่เพิ่งทำงานเสร็จ วันนี้พี่เรนนี่ไม่ได้มาด้วยเพราะติดธุระ น้ำหวานจึงต้องกลับบ้านเองคนเดียว โดยมีสารวัตรติณคุยโทรศัพท์เป็นเพื่อนตลอดทางกลับบ้าน

“พี่เสร็จงานแล้วลงมากรุงเทพฯเมื่อไหร่ เราค่อยมาเจอกันก็ได้ค่ะ หวานยังไม่ไปไหนสักหน่อย”

(แล้วนี่ยายเป็นไงบ้าง ดีขึ้นไหม...?)

“ยายต้องนอนที่โรงพยาบาลก่อน 2 อาทิตย์นะคะ แต่ก็ไม่น่าหนักใจอะไรสบายมาก พี่ติณไม่ต้องห่วงหวานนะคะ...”

เธอพูดเพราะไม่อยากให้เขาเป็นห่วงเธอมากจนไม่เป็นอันทำงาน ทั้งที่ในใจเธอเครียดมากๆเรื่องค่ายาของยาย 2-3 วันมานี่ที่ยายนอนที่โรงพยาบาลค่ายาที่เธอเสียไปก็สูงมากจนเงินเก็บที่มีใกล้จะหมดลงไปทุกวัน

(มีอะไรให้พี่ช่วยบอกพี่นะ พี่ยินดีช่วยหวานทุกอย่าง)

“ไม่ต้องห่วงนะคะ หวานยังไหวถ้าตอนนั้นหวานไม่ไหวจริงๆ หวานจะบอกพี่ติณเป็นคนแรกเลย”

เธอคุยโทรศัพท์กับเขาเสร็จก็วางหูลงกำลังจะเดินเข้าบ้าน แต่รู้สึกเหมือนมีคนเดินตามเธอจึงหยุดชะงักหันมามอง แต่ก็ไม่มีใครเธอจึงเดินไปต่อ

“หวานจ๊ะ เพิ่งกลับหรอ...?”

“พี่...”

เธอตกใจมากเพราะคนที่เดินมาดักหน้าเธอเป็นคนขี้เมาที่อยู่ในซอยที่ชอบแซวเธอบ่อยๆ

“พี่นนไงจ๊ะ พี่นนที่แอบชอบหวานมาตั้งแต่เด็ก แอบมองหวานมาตลอด แต่หวานไม่เคยสนใจพี่นนเลย...”

“เอ่อ...หวานจะกลับบ้านค่ะ ช่วยหลบหวานทีนะคะพี่นน..?”

“จะรีบกลับไปไหนละจ๊ะ...?”

เธอเริ่มกลัวเขาและเดินถอยหลังช้าๆ

“อยู่นั่งเป็นเพื่อนพี่ก่อนสิ แล้วเดี๋ยวพี่พาไปส่งที่บ้านเอง”

“ไม่ดีกว่าค่ะ หวานง่วงแล้ว หวานขอตัวนะคะ”

“เดี๋ยวสิ...”

มันจับมือน้ำหวานขึ้นมาอย่างแรงจนเธอตกใจและเริ่มกลัวมากๆ รีบสะบัดมือออกอย่างแรง

“ปล่อยหวาน...”

เธอสะบัดออกได้ก็รีบวิ่งออกจากซอยไปทันที แต่พวกมันก็วิ่งตาม

“ตามไป จับมาให้ได้ ใครจับได้กูให้เอาต่อจากกูเลย...”