ยิ่งลอเรลคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งประหม่ามากขึ้นเท่านั้น มือของเธอเหงื่อออกและเธอก็เริ่มเหม่อลอย
เกรกอรี่ดึงร่างเล็กๆ ของแอนเซลออกไป เขาขมวดคิ้วและเดินไปทางลอเรล เขาก้มมองลงไปที่เท้าของลอเรลที่เคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า
เท้าที่อ่อนโยนของเธอตอนนี้สกปรก เต็มไปด้วยรอยบาดจากหินกรวดบนท้องถนนเพราะวิ่งเท้าเปล่ามาตลอดทาง แม้จะเต็มไปด้วยสิ่งสกปรก แต่ก็ยังสามารถสังเกตเห็นเลือดที่แห้งอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเธอได้อย่างชัดเจน
เกรกอรี่ตกใจ "ผู้หญิงคนนี้... นี่เธอไม่รู้จักถนอมตัวเองบ้างเลยหรือไง"
รอยย่นที่คิ้วของเขาลึกขึ้น
"เฮ้!" เกรกอรี่เอานิ้วจิ้มหัวลอเรลเมื่อเห็นเธอทำหน้าตกตะลึง เขาพูดอย่างหมดความอดทนว่า “นี่เธอกำลังคิดอะไรอยู่ เธอได้ยินที่ฉันพูดไหม”
“อ๊ะ เมื่อกี้คุณถามอะไรฉันนะ” ลอเรลรู้สึกตัว แม้ว่าจะยังมึนงงอยู่บ้าง
แอนเซลไม่ได้มีความรู้สึกดีกับผู้ชายคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าเขาเลย
