บทที่ 4.1 ฮูหยินจวนพยัคฆ์
ยามตะวันลับขอบฟ้า รถม้าคันหนึ่งก็เคลื่อนตัวออกจากค่ายพยัคฆ์คำราม ฉานอันที่เวลานี้ถูกห่อด้วยเสื้อตัวโคร่งของเมิ่งซืออิงมองสองบุรุษที่นั่งอยู่ด้านข้างรถม้าทั้งซ้ายขวาด้วยสายตาขุ่นเคือง
“ท่านหญิงมองข้ากับพี่ชายเช่นนี้หรือว่ายังไม่อิ่ม อยากกินพวกข้าอีกสักรอบสองรอบหรือไม่”
เกาเฉิงหนางที่นั่งจ้องมองท่านหญิงต่างแคว้นมาโดยตลอด เอ่ยด้วยน้ำเสียงหยอกล้อยียวน หากแต่ฉานอันรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ได้เพียงแค่เอ่ยล้อเล่น ขอเพียงนางเอ่ยตกลงสองพยัคฆ์คู่นี้ก็พร้อมจะกระโจนใส่นางทันทีแน่นอน
“ข้าว่าเรามาทำข้อตกลงกันดีหรือไม่”
ฉานอันเอ่ยเสียงราบเรียบน้ำเสียงจริงจัง เมิ่งซืออิงลดตำราในมือลงเลื่อนแววตามามองนางด้วยสายตาเป็นคำถาม เช่นเดียวกับเกาเฉิงหนาง
“ข้ายอมรับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด ล้วนเป็นเพราะข้าใช้วิธีการไม่ถูกต้อง”
“หึ! รู้ตัวด้วยหรือไร”
เกาเฉิงหนางเอ่ยตำหนิ สองแขนยกขึ้นกอ
