พลอยไพลินหน้ามุ่ยเมื่อตอบคำถามของปะป๊าชานนท์ไม่ได้ หัวใจสองดวงกำลังเต้นแรงถี่ๆ ราวกับแข่งกันอย่างไรอย่างนั้น ชานนท์ที่ได้นอนกอดเธอสมใจก็ยิ้มร่าอย่างไม่ปิดบังเขาหอมที่กลุ่มผมทำของเธอรัวๆ ราวกับคิดถึงเธอนักหนา
"เกินไปไหมคะเนี่ย เราไม่เป็นอะไรกันนะคะ"
"เป็น"
"เป็นอะไรคะ"
พลอยไพลินเงยหน้ามองปะป๊าชานนท์แม้ตอนนี้เธอจะอยู่ในอ้อมกอดของเขา แต่เชื่อเถอะความตื่นเต้นของเขามันมากกว่าเธอเป็นไหนๆ
"เราเป็นอะไรกันคะ"
"แล้วน้องลินอยากเป็นอะไรละ"
"ชิ ทีงี๊เรียกน้องลินได้ ไหนว่าจำลินไม่ได้ไงคะ"
ชานนท์ก้มมองใบหน้าหวานของคนตัวเล็กที่ง้ำงอราวกับเด็กน้อย เขาอมยิ้มออกมาแถมกระชับอ้อมกอดเอาไว้แน่นจนคนตัวเล็กเริ่มจะอึดอัด
"สรุปจำลินได้ไหมคะ"
ถ้าบอกว่าจำได้ มันก็คงจะไม่เลยเถิดไปกว่านี้แล้วใช่ไหมเพราะภาพจำของเธอเขาคือพ่อ แต่ถ้าบอกว่าจำไม่ได้แล้วทุกอย่างเลยเถิดไปคนที่จะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตของเขา
"ปะป๊า~" เธอเ
