พ่อทูนหัว

พ่อทูนหัว EP 08 | แค่คุณ

- วันต่อมา 7:31 AM. –

ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ

เสียงวิ่งกระหืดกระหอบดังมาจากทางด้านหลังของชายหนุ่มที่ยืนใส่สูทสีน้ำตาลอ่อนพอดีตัววันนี้เขาเซ็ทผมเอาไว้เป็นพิเศษ มือขวาล้วงกระเป๋ากางเกงส่วนมือซ้ายก็ยกขึ้นดูนาฬิกา มุมปากหนายกยิ้มอย่างร้ายกาจก่อนจะหยุดอยู่กับที่แล้วหมุนตัวกลับไปพร้อมกับตีสีหน้าเคร่งขรึม

ตุ้บ!!

"ปะป๊า!"

พลอยไพลินชนเข้าที่แผงอกแกร่งของชานนท์เต็มๆ เธอยกมือขึ้นลูบหน้าผากปอยๆ ก่อนจะสบถออกมาอย่างลืมตัวว่าผู้ชายตรงหน้านี้นั่นวันนี้เขาเป็นเจ้านายเธอนะ แต่ทว่าชานนท์ที่ตอนแรกกะจะแกล้งเธอเล่นกลับรู้สึกหงุดหงิดออกมาจริงๆ เมื่อมองดูการแต่งตัวของเธอแล้วเขาอยากจะบ้าตาย

"คุณพลอยไพลิน คุณมาสายหนึ่งนาทีนะครับ"

ปากพูดแต่สายตาไล่มองเรือนร่างของเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าการแต่งตัวของเธอถือว่าเก๋กู้ดเลยทีเดียวติดอยู่เพียงแค่เขาไม่ชอบก็แค่นั้น วันนี้เธอปล่อยผมเป็นลอนสลวยยามเมื่อลมพัดผ่านส่งผลให้กลิ่นหอมเย้ายวนของเธอโชยมาถึงเขาด้วย

"ขะ ... ขอโทษค่ะคุณชานนท์"

เมื่อได้ยินเธอพูดอย่างนั้นชานนท์ก็ยิ่งหงุดหงิดอยากจะกระชากเธอเข้ามาสั่งสอนให้รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่เสียบ้าง เขาเลี้ยงเธอมาตั้งแต่เท้าเท่าฝาหอยจนตอนนี้น่า ... น่าจะเท่าฝ่าเท้าแล้วมั้ง

"แล้วนี่ใส่ชุดอะไรของคุณมา"

"ก็ชุดทำงานไงคะ"

พลอยไพลินหมุนตัวไปมาโชว์ชุดสวยที่ตั้งใจใส่มาอ่อย เอ้ยย! ใส่ทำงานจะได้ทะมันทะแมงเธออยู่ในชุดสาวมั่นสีขาวที่โชว์สัดส่วนของเธอได้เป็นอย่างดีหากเสือผู้หญิงเห็นก็คงรู้ขนาดของเธอด้วยการมองเท่านั้น ไม่ต้องจับเลยด้วยซ้ำ

"แล้ววันนี้จะให้ลินทำอะไรคะคุณชานนท์"

แม้จะหงุดหงิดกับการแต่งตัวของเธอไม่น้อย คือ มันก็สวยอยู่แหละแต่เขาแค่ไม่ชอบหากเป็นผู้หญิงคนอื่นใส่เขาก็คงจะมองจนทะลุเข้าไปยันเนื้อในแต่นี่พลอยไพลินใส่เขาจะมองได้ยังไงในเมื่อเธอคือเด็กที่เขาเลี้ยงมา พ่วงตำแหน่งลูกเพื่อนอีกด้วย

"เสื้อสูทคุณเปื้อนนะคะ มาค่ะเดี๋ยวลินเช็ดออกให้"

หญิงสาวขยับกายเข้าใกล้จงใจให้หน้าอกคู่สวยแนบชิดกับแผงอกของปะป๊าชานนท์แล้วแสร้งทำเป็นหาผ้าเปียกมาเช็ดรอยลิปสติกที่เปื้อนออกจากสูทของเขา

"อึก ...นะ ... น้องลิน"

ปะป๊าชานนท์ยืนมองการกระทำของเด็กสาวโดยที่มือทั้งสองข้างก็ล้วงกระเป๋ากางเกงเอาไว้อย่างอดทน กลิ่นหอมของเธอมันช่างเย้ายวนอะไรขนาดนี้อยากรู้จริงๆ ว่าเธอใช้น้ำหอมกลิ่นอะไรจะไปเทคโอเวอร์เอาไว้ให้เธอใช้แค่คนเดียว คนอย่างชานนท์เปย์เก่งอยู่แล้ว

ทั้งสองคนดูกุ๊กกิ๊กดุ๊กดิ๊กกันอยู่หน้าทางเข้าบริษัทโดยไม่ได้สนใจใครเลยสักนิดก็นี่มันเพิ่งจะเจ็ดโมงครึ่งเองนะ บริษัทเขาน่ะเข้างานตั้งเก้าโมง ใครมันจะไปเห็นได้เล่านอกจาก รปภ. กับแม่บ้านที่จะเห็น

"ออกหมดแล้วค่ะ"

พลอยไพลินถอยออกมาสองเก้าแล้วยืนยิ้มแป้นให้กับปะป๊าชานนท์ของเธอ ใบหน้าหวานดูมีความสุขเกินกว่าจะเกรงกลัวที่ตัวเองมาสายช่างต่างกับปะป๊าชานนท์ของเธอยิ่งนักที่ตอนนี้กำลังดูอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ช่วยไม่ได้ไม่อยากเป็นปะป๊าก็เป็นผัวลินนั่นแหละถูกต้องแล้ว คิก คิก

"ฟู่~"

ชานนท์เป่าลมออกจากปากอย่างโล่งใจ เขายื่นมือหนาจับข้อมือเรียวของเธอเดินออกไปที่ร้านกาแฟข้างๆ บริษัทที่เปิดแต่เช้าเพื่อต้อนรับลูกค้าชาวออฟฟิศ โดยที่พลอยไพลินก็แทบจะปลิวไปตามแรงดึงของเขา

"คุณชานนท์ลินจะปลิวแล้วนะคะ"

"เรียกผมตามที่คุณถนัดเถอะ"

"เอ๋? คุณหมายถึง"

อยู่ๆ ชานนท์ก็โพล่งขึ้นเมื่อตอนที่รอกาแฟมาเสิร์ฟ เขาตั้งใจพาพลอยไพลินมากินข้าวเช้าอยู่แล้วก่อนจะให้เธอเข้าไปเรียนรู้งานในออฟฟิศโดยพี่เลี้ยงของเธอคือแสนดีเลขาสาวที่จะลาคลอดเร็วๆ นี้ นี่คือเหตุผลที่เขาต้องรับเลขาเพิ่มและหากแสนดีจะกลับมาทำงานก็ค่อยว่ากันอีกที

"ผมได้ยินคุณเรียกผมว่าปะป๊าหลายครั้งแล้ว ผมก็ไม่ห้ามถ้าคุณจะเรียกแบบนั้น"

พลอยไพลินแอบยิ้มออกมาสายตาของเธอเจ้าเล่ห์แสนกลมองไปที่เจ้านายหนุ่มอย่างไม่ปิดบัง แต่!! ทำไมเจ้านายหนุ่มถึงไม่มองหน้าเธอเวลาพูดนะแก้มนั่นก็แดงเกินกว่าจะเป็นผู้ชายเสียด้วยซ้ำ

"คุณชอบเหรอคะ"

" ... "

"งั้นสาวๆ คนอื่นๆ ก็เรียกคุณว่าปะป๊าได้เหรอ"

พลอยไพลินแกล้งถามน่าเสียดายที่ชานนท์เขินจนไม่ได้หันมามองใบหน้าขี้เล่นของเด็กสาวตรงหน้า ใจจริงก็อยากบอกเธอแล้วแหละว่าเขาน่ะคือพ่อที่เลี้ยงเธอมานะแต่แกล้งลูกสาวแบบนี้มันก็สนุกดี ได้มอง ได้รู้พฤติกรรมเด็กแสบจะได้รับมือได้ในอนาคต เห้ยย! อนาคตบ้าไรนี่คิดไปถึงมีอนาคตร่วมกันเลยเหรอวะ!

"แค่คุณเท่านั้น"

"นี่เราสนิทกันถึงขั้นเรียกนิกแนมกันได้เลยเหรอคะ"

"งั้นก็ตามใจคุณเถอะ ผมไปเข้าห้องน้ำก่อน"

ชานนท์รีบหยัดกายลุกขึ้นแล้วเดินผ่านหน้าหญิงสาวไปเข้าห้องน้ำทันที เขามายืนอยู่หน้ากระจกเงาบานใหญ่ในห้องน้ำภายในร้านกาแฟ มือหนายกขึ้นทาบที่หน้าอกข้างซ้ายที่มันเต้นถี่รัวจนน่ากลัวว่าจะเป็นโรคหัวใจหรือเปล่า

"นั่นลูก ไอ้เลวนนท์"

ปากพูด แต่หัวสมองกับคิด 'ก็ไม่ได้ผูกพันกันทางสายเลือดสักหน่อย จัดเลย' แต่อีกด้านก็คิด 'แต่มึงเลี้ยงเขามาตั้งสามปีเลยนะเว้ย อาบน้ำด้วยกัน นอนด้วยกัน กินด้วยกัน ทำอะไรก็ทำด้วยกัน' อีกด้านก็ตีขึ้นมาอีก 'ทำอะไรด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก ยิ่งโตยิ่งต้องทำนะเว้ย มึงเลี้ยงมาตั้งเท่าไหร่จะให้ใครเอาไปแดกได้ไง'

"พอเลยไอ้พวกเหี้ย!"

ชานนท์โพล่งขึ้นมาในตอนที่มีใครบางคนเดินออกมาจากในห้องน้ำ เขามองหน้าชานนท์อย่างกล้าๆ กลัวๆ ทิ้งคำพูดเจ็บช้ำเอาไว้ให้เขาได้อับอาย

"หน้าตาก็ดี ไม่น่าบ้าพูดคนเดียวเลย"

"ขอโทษครับ ขอโทษที่รบกวนเวลาอึของคุณ"

ชานนท์ก้มศีรษะโค้งขอโทษที่เผลอตะโกนออกมาราวกับคนบ้า เขาหันไปมองตัวเองในกระจกอีกครั้งปลดกระดุมหน้าสองสามเม็ดเซ็ทผมใหม่ให้พอกราวใจก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินออกมา เขากำลังประหม่า ...

ตุ๊บ!

"อุ๊ย! ปะป๊าเดินไม่ระวังเลยนะคะ นี่แอบมาปลดปล่อยเหรอคะ คิก คิก"

ชานนท์ชนเข้ากับพลอยไพลินหน้าห้องน้ำ ความอดทนขาดผึงเมื่อได้กลิ่นหอมประจำตัวของเธอ คำพูดหน้าตาที่มีจริตจะก้าน แถมมือเรียวซุกซนจับเข้าที่ต้นขาแกร่งของเขาอย่างไม่ตั้งใจ (มั้ง)

"อือออออ!!"

ชานนท์ฉกริมฝีปากหนาประกบจูบที่ริมฝีปากบางอย่างอุกอาจสองมือหนาจับที่ต้นแขนของเธอไว้ทั้งสองข้างดันแผ่นหลังบางให้ชิดกำแพงปูน สอดแทรกเรียวลิ้นร้อนเข้าชิมความหวานในโพรงปากบางอย่างกระหาย อ่าาา~ หวานฉิบหาย ...