พ่อทูนหัว EP 07 | ยกเวลาทั้งหมดให้คุณ
1405 คำ
- บริษัทหมู่บ้านจัดสรร Lin House -
ตึก ตึก ตึก ตึก
เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นดังใกล้เข้ามาหน้าห้องของประธานบริษัทหญิงสาวผิวขาวดวงตากลมโตสูงประมาณหนึ่งร้อยหกสิบรวบผมเป็นห้างม้า มาในชุดบอดี้สูทสายเดี่ยวสีขาวรัดรูปพร้อมกับเสื้อสูทของบางคนที่เธอตั้งใจเอามาคืน
สายตาของหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ต่างจ้องมองเธอเป็นตาเดียว ยิ่งตอนที่เธอเดินออกจากลิฟต์กลิ่นน้ำหอมเย้ายวนที่เธอใช้มันยังส่งกลิ่นหอมอบอวลอยู่เลยตัวไปไกลแล้วแต่กลิ่นของเธอยังอยู่
"ใครวะ"
"ไม่รู้"
"สาวมั่นสัส สวย"
"กูจอง"
"กวนตีนแล้ว กูเห็นก่อน กูจองก่อน"
เสียงหนุ่มๆ ตามพูดซุบซิบกันราวกับแมลงวี่แมลงวันพลอยไพลินไม่ได้สนใจเสียงอะไรพวกนี้เลยเธอบิดยิ้มอย่างมั่นใจเดินออกไปที่โต๊ะหน้าห้องของผู้บริหาร
"สวัสดีค่ะฉันพลอยไพลินค่ะ"
"มาแล้วเหรอบอสรออยู่พอดีเลย เดี๋ยวน้องพลอยไพลินรอพี่แป๊บนะ พี่ไปบอกบอสก่อน"
"ค่ะ"
พลอยไพลินเดินไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามโต๊ะเลขาบุคลิกภาพของเธอดีสมกับตำแหน่งที่เธอจะมาสมัครเธอนั่งหลังตรงเข่าชิดหน้าตั้งอกผายไหล่ผึ่งแม้จะตื่นเต้นอยู่บ้างก็ตามแต่ถ้าได้งานนี้ก็คุ้ม เธอได้เรียนด้วย ได้งานด้วย ได้เงินด้วย แถมจะได้ผัว เอ้ย!! พ่ออีกด้วยอิอิ
"น้องพลอยไพลินเชิญค่ะ"
"ขอบคุณค่ะ"
แกร่ก~
ประตูห้องทำงานเปิดออกกว้างเมื่อหญิงสาวที่รอคอยเดินเข้ามาด้วยความมาดมั่นเธอโปรยยิ้มให้เขาด้วยความดีใจแค่ดูก็รู้ว่าเธอกำลังเก็บอาการตื่นเต้นดีใจเอาไว้ แต่ปิดยังไงก็ปิดไม่มิดหรอกนะสู้เขาไม่ได้หรอก
"อ้าว คุณนั่นเอง" ชานนท์พูดทักทายที่หันหน้ามาพบกับพลอยไพลิน
"คุณจำฉันไม่ได้เหรอคะ ฉันบอกชื่อคุณไปแล้วนะ"
"ต้องขอโทษด้วย ผมคงจะหลงๆ ลืมๆ ไปบ้าง"
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวก็จำได้"
พลอยไพลินยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของปะป๊า แม้ที่นี่จะไม่ค่อยคุ้นเคยกับเธอเท่าไหร่แต่เขาก็จัดห้องได้ไม่ต่างจากที่ทำงานที่เธอเคยไปเมื่อตอนเด็กๆ เธอเองก็จำได้ไม่หมดหรอกเธอแค่จำได้ลางๆ เท่านั้น
"เชิญนั่งก่อนสิ"
"ขอบคุณค่ะ"
ชานนท์มองทุกการกระทำของเธอด้วยแววตาเรียบเฉยแม้หัวใจแกร่งจะเต้นแรงอยู่บ้างแต่เขาคงไม่ออกอาการเหมือนเด็กตรงหน้านี้หรอก
"ผมด้อ่านเรซูเม่ของคุณแล้วนะครับ คุณยังเรียนอยู่เหรอ"
ถามไปงั้นแหละ รู้มาหมดแล้วรู้กระทั่งว่าตอนนี้เธอพักที่ไหน และไปสมัครเรียนที่ไหนจะดูซิว่าเด็กดื้อคนนี้จะตอบว่ายังไง
"ลินเพิ่งย้ายมาจากอเมริกา เลยอยากหาที่ทำงานและเรียนไปด้วย"
เด็กสาวพูดจาเจื้อยแจ้วอย่างน่ารัก ชานนท์มองที่ริมฝีปากอวบอิ่มของเธอที่เคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อนอย่างสมวัย หัวสมองดันคิดไปต่างๆ นาๆ หากได้ลิ้มชิมรสริมฝีปากคู่นั้นมันจะฟินส์สักแค่ไหนวะพูดแล้วก็อยาก ...
"แต่ทำงานกับผมเวลาทั้งหมดที่คุณมีต้องเป็นของผมนะครับ"
"ถ้าค่าตอบแทนของคุณคุ้มค่าลินก็ยินดียกเวลาทั้งหมดของลินให้คุณค่ะ"
อ่าาาาา น้องลินกำลังจะให้ปะป๊าหมดความอดทนนะลูกรู้ตัวไหมเนี่ย คำพูดต่อล้อต่อเถียงของเธอที่ชัดเจนฉะฉานมันทำให้ชานนท์พึงพอใจไม่น้อย
"แล้วทำไมถึงย้ายมาอยู่ที่นี่ละครับมาอยู่กับ ใคร"
เขาแสร้งถามออกมาโดยจงใจเว้นวรรคคำพูดเอาไว้ให้อย่างอยากรู้อยากเห็น สวยขนาดนี้ถ้าพูดว่ามาอยู่กับแฟนเดี๋ยวจะจัดการไม่ให้เหลือซากเลยคอยดู ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับลูกสาวเขาทั้งนั้น
"เอ่อ ... คะ ... คือ" ชานนท์ยกคิ้วขึ้นเป็นเชิงคำถามโดยที่ดวงตาคมยังจ้องมองใบหน้าหวานของเธอจนแทบจะกลืนกิน
"หรือว่าคุณหนีคดีอะไรมารึเปล่า ทำไมตอบยากเย็นจัง"
"มะ ... ไม่ใช่นะคะ คือ ... "
"ครับ ผมรอฟังอยู่"
"ลินถูกคุณแม่ไล่ออกจากบ้านค่ะ แล้วลินก็เลยออกมาตามหาคนรู้จักด้วย"
หืออ ข้อมูลที่ได้รับมาไม่ตรงกัน ไล่ออกจากบ้าน? ตามหาคนรู้จัก? หึ มันน่าโกรธใช่เล่นเลยนะบอกว่าเขาเป็นแค่คนรู้จักเนี่ย ชานนท์มองพลอยไพลินนิ่งเขาหยัดกายลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูงเดินตรงมาหาเธอที่เก้าอี้นวมแล้วหมุนให้เธอหันกลับไปสบตากัน สองแขนแกร่งค้ำยันกับพนักวางแขนของเก้าอี้นวมหรูหราดวงตาคมจ้องเข้าไปในดวงตากลมโตของเธออย่างยากจะคาดเดา
"ละ ... ลินไม่ได้โกหกนะคะ ลินถูกไล่ออกจากบ้านจริงๆ ละ ... แล้ว เอ่อ แล้วลินก็ไม่รู้จักใครที่นี่เลย ลินรู้จักแค่คนเดียวแต่คนนั้นเขาก็ แก่ สมองเลอะๆ เลือนๆ หลงๆ ลืมๆ จำอะไรไม่ค่อยได้ ไม่รู้ว่าเป็นอัลไซเมอร์รึเปล่าด้วยนะคะ"
ชานนท์หลับตาลงอย่างข่มอารมณ์รู้ทั้งรู้ว่าเธอกำลังตีวัวกระทบคราด แต่เขาเลือกที่จะเล่นใหญ่ใส่เธอก่อน โอเค ไม่เป็นไร จะได้รู้กันไปว่ายัยลูกเลี้ยงเนี่ยจะแสบสันขนาดไหน
"ยะ ... อย่าถามมากได้ไหมคะ ตกลงคุณจะรับลินเข้าทำงานไหม ถ้าไม่รับลินจะได้ไปหาคนอื่นต่อ"
พลอยไพลินใช้สองมือเรียวดันหน้าท้องแกร่งของชานนท์ออกแล้วหยัดกายลุกขึ้นยืนตั้งท่าจะเดินออกไปแต่ก็ถูกเขาคว้าข้อมือเล็กของเธอเอาไว้ได้ แม่เจ้าาาาา ซิกซ์แพ็กปะป๊าแน่นมาก ...
หญิงสาวที่ยืนหันหลังให้ชายหนุ่มเธอแสดงสีหน้าดีใจยิ้มจนตาปิดออกมาก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วหันกลับไปมองที่ข้อมือของตัวเองเพื่อบอกให้เขาปล่อยทางสายตา แม้หัวใจจะกระดี๊กระด๊าก็ตามหากเขาไม่อยู่ตรงนี้เธอก็คงจะยืนบิดไปบิดมาแล้วละ
"ขอโทษครับ" ชานนท์ปล่อยข้อมือของเธอออกอย่างจำใจเขายืนพิงโต๊ะทำงานของตัวเองแล้วมองไปที่เธออีกครั้ง
"ตกลงคุณจะรับลินทำงานไหมคะ"
พลอยไพลินยืนกอดอกมองหน้าอนาคตเจ้านายหนุ่มอย่างหาเรื่องก่อนจะนึกขึ้นได้เธอรีบถอดเสื้อสูทที่ตั้งใจจะเอามาคืนชานนท์ทำให้ชานนท์ที่เห็นอย่างนั้นถึงกับเบิกตาโตขึ้นด้วยความตกใจคิดไม่ถึงว่ายัยเด็กนี่จะแสบขนาดนี้
ชานนท์รีบคว้าเสื้อสูทเอาไว้พร้อมกับดึงข้อมือของเธอเข้าหาตัวส่งผลให้ร่างบางเซถลาเข้าหาแผงอกแกร่งของเขาเต็มๆ ชานนท์รีบเอาเสื้อสูทคลุมให้เธอเหมือนเดิมโดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้เขากำลังกอดเธอเต็มๆ
ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ
เสียงหัวใจสองดวงดังตีกันลั่นในห้องทำงานหรูหราที่มีเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ บรรยากาศให้ห้องเงียบงันราวกับไม่มีใครอยู่ ชานนท์มือสั่นเทาไม่รู้ว่าด้วยอะไรทำให้เขาลืมตัวโน้มใบหน้าสูดดมกลิ่นหอมของเธอจากทางด้านหลังของพลอยไพลิน
"ปะ ... ปะป๊า"
เสียงหวานดังอย่างแผ่วเบาแต่ด้วยห้องที่เงียบสงัดมันทำให้ชานนท์หลุดออกจากภวังค์ และได้ยินอย่างชัดเจน ชายหนุ่มปล่อยมือออกจากร่างบางอย่างทำตัวไม่ถูก น่าเสียดายที่เขาไม่เห็นรอยยิ้มร้ายกาจจากเด็กสาวตรงหน้า
"สรุปคุณจะรับลินเข้าทำงานไหมคะ" เธอพูดพร้อมกับกระชับสาบเสื้อสูทของเขาที่เพิ่งจะถูกเขาบังคับให้ใส่กลับเหมือนเดิมเมื่อครู่เข้าหากัน
"ครับ เจอกันพรุ่งนี้เจ็ดโมงครึ่ง"
"หะ!!" ไอ้ปะป๊า ไอ้คนบ้าปกติเจ็ดโมงครึ่งเธอยังไม่ตื่นเลยนะจะมาทำบ้าทำบออะไรแต่เช้าขนาดนั้น
"มีอะไรรึเปล่าครับ"
"ไม่มีค่ะ"
- ผู้เขียน
