#วันพฤหัสสีเขียว 3
1410 คำ
#วันพฤหัสสีเขียว 3
“สวัสดีค่ะ” ฉันเอ่ยทักทายนักแข่งคนใหม่เมื่อเขาเดินเข้ามา เขามองนิ่ง ๆ ดูแล้วไม่น่าเกร็งหรือตื่นเต้น แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องมองฉันมากขนาดนั้นเหมือนกัน
“เดี๋ยววันนี้จะถ่าย...” ฉันอธิบายให้เขาฟังและทำความเข้าใจว่าวันนี้เราจะทำอะไรกันบ้าง จะถามอะไร อีกฝ่ายพยักหน้ารับนิ่ง ๆ ฉันให้เขาเตรียมตัวห้านาทีจากนั้นเราก็เริ่มถ่ายกัน
“ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ เหนื่อยแย่เลย” ฉันเอ่ยบอกกับเขาเมื่ออัดคลิปเสร็จและกดหยุดบันทึก มินนี่เช็กคลิปอยู่ข้าง ๆ อย่างรู้งาน อยู่กันสองคนทำทุกอย่างจริง ๆ นะ
“ไม่เท่าไหร่ครับ ฝ่ายนี้มาทำงานแค่สองคนเหรอครับ?” อีกฝ่ายถามพาซื่อ เขายังเด็กอยู่เลย เพิ่งจะยี่สิบสามเอง อายุน้อยกว่าฉันตั้งห้าปี ทีแรกนึกว่าเขาจะนิ่ง ๆ หยิ่ง ๆ เสียอีก พอได้เริ่มคุยเริ่มถามเขาก็ตอบอย่างเป็นธรรมชาติจนตอนนี้เริ่มจะคุ้นเคยกันบ้างแล้ว
“ไม่ใช่มาสองคนหรอก ทั้งแผนกมีกันสองคนมากกว่า” ฉันตอบไม่จริงจังทั้งยังหัวเราะไปด้วย
“เอาละ วันนี้เสร็จแล้วเรากลับไปพักได้แล้ว พี่เองก็จะกลับไปทำงานต่อ” ฉันบอกน้องเธิร์สเดย์ไป เจ้าตัวดูงุนงงนิดหน่อยที่ได้ยินฉันแทนตัวเองว่าพี่
“ทำไมแทนว่าพี่ล่ะ?”
“อ้าว ก็พี่อายุเยอะกว่าก็ต้องเป็นพี่สิ” ฉันตอบ ยิ่งเห็นหน้าอีกฝ่ายมองอย่างพิจารณาฉันยิ่งหัวเราะดัง เจ้าเด็กน้อยคิดว่าพี่อายุเท่าไหร่กันเชียวถึงได้ถามแบบนั้นออกมา
“พี่ยี่สิบเจ็ดแล้ว”
“จริงเหรอ? หน้าเด็กจัง”
“หึ เด็กน้อยจริง ๆ สินะเนี่ย พี่ไปทำงานก่อนแล้วกัน ฝากปิดไฟในห้องด้วย” ฉันบอกเธิร์สเดย์แล้วชวนมินนี่กลับไปทำงาน
“แม่ เดี๋ยวหนูตัดต่อให้นะ แม่ทำซับนะคะ”
“ได้ ๆ ”
“ระหว่างรอ แม่นอนพักเลย”
“ขอบใจมาก ๆ เดี๋ยวยังไงมีอะไรเพิ่มเติมปลุกพี่เลยนะ” ตอนนี้สองทุ่มแล้ว ฉันที่เร่งทำงานก็ออกอาการเพลีย อยากนอนพัก แต่ก็ต้องฝืนไว้เพราะเดี๋ยวฟ้าใสจะเอาชุดมาให้ ที่นี่มีห้องพักด้วยนะแต่ฉันไม่เคยเข้าไปใช้หรอกแต่มีเข้าไปอาบน้ำที่ห้องพักอยู่บ้าง จะไปก็ลากมินนี่ไปด้วยนี่แหละ ไม่นานหลังจากนั่งพักฟ้าใสก็เอาชุดมาให้เปลี่ยนก่อนจะรีบขอตัวกลับ เพราะเจ้าตัวเล็กอยู่กับแม่บ้าน ฉันโบกมือลาเพื่อนที่พ่วงตำแหน่งพี่สะใภ้จากนั้นก็เดินกลับเข้าสำนักงานที่ตอนนี้มีเพียงแสงจากหลอดไฟที่ให้ความสว่าง อ้อ แล้วยังมีเสียงจากการซ้อมสนามของนักแข่งด้วยนะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมวันนี้ซ้อมดึกกัน
“กรีนไปไหนมา” พี่ณัฐเดินมาจากไหนไม่รู้ เอ่ยถามเมื่อเจอหน้า
“ไปเอาของมาค่ะ ยังซ้อมกันอยู่อีกเหรอ?”
“ใช่ แต่เสร็จแล้วล่ะ กำลังแยกกันกลับ เช้าเหรอวันนี้?” พี่ณัฐเอ่ยถาม
“ใช่ค่ะ”
“ถ้ายังไงก็ดูแลตัวเองดี ๆ มีอะไรให้รีบโทรหาพี่ หรือจะให้พวกพี่อยู่เป็นเพื่อน” พี่ณัฐถามอย่างเป็นห่วง ก็นะ เขาพ่วงตำแหน่งเพื่อนที่ชายฉันด้วย เลยห่วงฉันอย่างกับพี่ชายแท้ ๆ เลย มีหลายครั้งที่เวลาทำงานดึกเขาจะมาอยู่เป็นเพื่อน ก็จะมีเพื่อน ๆ ของเขาด้วยที่มักจะดื่มกันที่ห้องพักอีกห้อง แต่ความจริงน่ะพี่ณัฐมาเฝ้ามินนี่ฉันรู้ แต่เหมือนมินนี่จะไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนคอยห่วงคอยเฝ้าน่ะ
“อยากเฝ้ามินนี่ก็บอก”
“อย่ามารู้ทันพี่น่า เอาละ พี่ขอกลับไปอาบน้ำก่อนเดี๋ยวมาอยู่เป็นเพื่อน”
“ได้ค่ะ หนูไปละนะ มีงานเยอะเลย”
“ไป ๆ ” พี่ณัฐโบกมือไล่ ฉันเดินผ่านจุดเจอพี่ณัฐมาได้สักพักก็เจอกับเธิร์สเดย์ น้องนักแข่งหน้าใหม่ น้องกำลังยืนมองฉันอยู่ พอเดินเข้าไปใกล้น้องก็เอ่ยถาม
“ไปไหนมาครับ” ประโยคคุ้น ๆ นะ เหมือนเพิ่งตอบไปเลย
“ไปเอาของมา จะกลับแล้วเหรอ?” ฉันถามน้องกลับ
“ครับ แล้วนี่จะอยู่ดึกไหม”
“น่าจะดึกเลยล่ะ ทำไมเหรอ?” ถามกลับด้วยความสงสัย น้องนี่ก็แปลกนะเอาจริง
“เดี๋ยวอยู่เป็นเพื่อนครับ”
“ฮะ? อยู่ทำไม กลับไปพักสิเหนื่อยมาทั้งวันแล้วนี่นา” ฉันตกใจจริง ๆ ที่ได้ยินน้องบอกแบบนั้น
“ผู้หญิงอยู่ด้วยกันสองคนมันอันตราย เดี๋ยวอยู่เป็นเพื่อน” น้องบอกเสียงจริงจัง ฉันที่แม้จะไม่ค่อยเข้าใจวัตถุประสงค์อะไรมากแต่ก็ยอมให้น้องตามมาที่ห้องทำงานด้วย เมื่อฉันเดินไปที่โต๊ะ เธิร์สเดย์ก็ลากเก้าอี้มานั่งข้าง ๆ มือขาว ๆ นั่นหยิบหมอนฉันไปวางบนโต๊ะและฟุบหน้าลงอย่างเอาแต่ใจ
“อะไรกันคะเนี่ย อะไรกัน” มินนี่แซวเสียงใสเมื่อหันกลับมาเห็นเธิร์สเดย์ฟุบอยู่ข้าง ๆ
“ไม่รู้เหมือนกัน บอกจะมาอยู่เป็นเพื่อน อ้อ พี่ณัฐก็จะมานะ บอกว่าจะไปอาบน้ำก่อน สงสัยมาเฝ้าคนแถวนี้” ฉันแซวมินนี่กลับ
“อะไรเล่า ไม่ต้องแซวเลย ฝากแม่ทำต่อหน่อย ไปเข้าห้องน้ำก่อน”
“ได้ ๆ ” มินนี่เดินไปเข้าห้องน้ำส่วนฉันก็นั่งทำงานต่อ น้องตัดคลิปมาแล้วเหลือใส่ซับและใส่เอฟเฟคใส่นู่นนี่นั่นเยอะแยะ แค่คิดก็ท้อแล้วฉันน่ะ แต่ก็ยังดีที่มีมินนี่มาช่วยด้วยไม่งั้นก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่าถ้าทำคนเดียวจะเป็นยังไง ฉันคงลาออกตั้งแต่สองวันแรกก็เป็นไปได้
“หือ?” แรงสะกิดที่แขนทำให้ฉันหันไปมอง คนที่เหมือนจะฟุบหน้าหลับไปก่อนหน้านี้ ตอนนี้กำลังนอนหันหน้ามามองฉันตาแป๋ว ฉันถอดหูฟังออกข้างหนึ่งเพื่อที่จะคุยกับอีกฝ่าย
“มีอะไรหรือเปล่า?”
“หิวไหมครับ ผมจะไปซื้ออะไรมาให้ทาน” น้องอาสาอย่างน่ารักและมันน่าเจ็บใจตรงที่ฉันเองก็เผลอใจเต้นแรงตึกตักไปกับเขานี่แหละ
“ไม่เป็นไร พี่ซื้อข้าวมาไว้แล้ว” ฉันตอบน้อง ก่อนจะหันกลับมามองหน้าจอดังเดิม อย่า อย่าให้มองเยอะ ฉันเขินเวลามองหน้าน้อง เด็กอะไรจะหล่อได้ขนาดนี้กันนะ
“แต่มันน่าจะเย็นแล้วนะ เดี๋ยวผมออกไปซื้อให้” ดื้อดึงแบบนี้ ห้ามไปก็ไม่ฟังสินะ
“แล้วจะเอารถอะไรไป” ฉันถามอีกครั้ง ไม่ได้หันกลับไปมองน้อง แต่ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกว่าน้องกำลังยิ้มก็ไม่รู้สิ
“มอ’ไซต์ครับ”
“เอารถพี่ไป ขับมอ’ไซต์กลางคืนมันอันตราย” ฉันบอกน้อง ก่อนจะส่งกุญแจรถไปให้น้อง
“พี่เอากาแฟไหมจะได้แวะซื้อเข้ามาให้”
“ได้ก็ดีนะ ซื้อมาให้มินนี่ด้วยล่ะ”
“ได้ครับ เดี๋ยวผมมา ไม่ ๆ พี่มินนี่ออกมาก่อนเดี๋ยวผมค่อยไปซื้อ” น้องบอกมาแบบนั้น ฉันไม่รู้ว่าเจ้าตัวทำอะไรต่อหลังจากที่พูดประโยคยาว ๆ นั่นจบ เพราะฉันต้องกลับมาตั้งใจทำงานต่อถ้าขืนยังมัวเล่นฉันเกรงว่างานจะเสร็จไม่ทัน
“พี่มินนี่มาแล้ว ผมไปก่อนแล้วกัน พี่มินนี่เดี๋ยวผมออกไปซื้อข้าวให้นะครับ”
“ดีจังเลย พี่ขอกาแฟด้วยได้ไหม”
“ได้ครับ เดี๋ยวผมกลับมานะครับ” น้องบอกแค่นั้นก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานไป ฉันและมินนี่ทำงานกันต่อ เกือบสิบห้านาทีพี่ณัฐเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับขนมของโปรดมินนี่ ทั้งสองคุยกันงุ้งงิ้ง ๆ กันอยู่ด้านหลังฉัน แต่ก็ไม่ได้อะไรหรอกฉันตั้งใจทำงานให้เสร็จเร็วที่สุดดีกว่าเผื่อต้องได้แก้ คิดได้แบบนั้นก็มีสมาธิมากขึ้น
- ผู้เขียน
