#วันพฤหัสสีเขียว

#วันพฤหัสสีเขียว 1 “กรีนอาทิตย์หน้ามีงานแข่งที่สนาม พี่วานเป็นตากล้องให้หน่อยนะ” พี่ณัฐผู้จัดการสนามเอ่ยบอกเมื่อฉันเดินเข้าห้องทำงาน เป็นสำนักงานในส่วนของสนามแข่งรถชื่อดัง ที่นี่ล้วนจัดการแข่งขันในทุกปี แล้วแต่ว่าจะจัดปีละกี่ครั้ง ฉันทำงานที่นี่ตั้งแต่เรียนจบ ไม่สิ ตั้งแต่ที่นี่เปิด ก็เกือบ ๆ สี่ปีล่ะมั้งจำไม่ค่อยได้แล้วล่ะ “ได้ค่ะ แต่วันนี้ขอแอบงีบนะคะ เหนื่อยเหลือเกิน” ฉันบอกพี่ณัฐ คนเป็นผู้จัดการหัวเราะอย่างรู้ทัน แน่สิ ฉันมีงานตัดต่อ มีงานแต่งรูปเยอะมาก เพราะกราฟิกของสนามรวมถึงสำนักงานมีแค่ฉันกับมินนี่สองคน แต่งานที่ได้รับมอบหมายมาอย่างกับมีพนักงานห้าคน อย่างว่านั่นแหละ งานหนักเงินก็เยอะ เมื่อวานเราก็กลับกันตอนห้าทุ่ม ตอนนี้บ่ายโมงฉันก็เพิ่งเดินโซเซเข้ามาที่ทำงานนี่แหละ สำนักงานเรา เป็นห้องโล่ง ๆ มีโต๊ะผู้จัดการสนามอยู่มุมด้านนอก มีโต๊ะฝ่ายบัญชีสองโต๊ะ มีโต๊ะทีมดูแลสนาม ทีมช่าง ส่วนทีมสาว ๆ สวย ๆ ต้อนรับลูกค้าดีลงานลูกค้าอยู่อีกห้องหนึ่ง ซึ่งพวกฉันเองก็ไม่ค่อยได้ไปสุงสิงอะไรมาก แต่ทุกคนที่อยู่ในห้องนี้สนิทกันทุกคนเลย ที่ทีมช่างอยู่ห้องนี้เพราะพวกฉันทำงานคนละช่วงกับอีกทีม พวกเขาทำงานช่วงกลางวันส่วนพวกฉันทีมกราฟิกทำตอนบ่าย ๆ ไปถึงกลางคืน เราเลยทำงานห้องเดียวกันได้ “พี่เจี๊ยบสวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้พี่ใหญ่สุดในห้อง พี่สาวคนสวยทำหน้าตาเคร่งเครียดที่หน้าคอม เป็นแบบนี้ทุกครั้งเวลาใกล้สิ้นเดือนนั่นแหละ “สวัสดีจ้า พี่จะสั่งกาแฟเอาอะไรไหม” “ขอช็อกโกแลตเย็นค่ะพี่เจี๊ยบ แต่ตอนนี้ขอนอนต่อก่อนนะคะ ไม่ไหวเลย เหมือนจะหลับตลอดเวลา” ฉันบอกพี่เจี๊ยบพร้อมทั้งเดินไปยังโต๊ะทำงานที่อยู่มุมด้านในสุดของห้อง โต๊ะฉันกับมินนี่หันหลังชนกัน เราเว้นพื้นที่ว่างไว้เพื่อที่เวลาทำงานไม่ไหวกลับไม่ไหวก็ล้มตัวนอนที่พื้นที่ว่างหลังโต๊ะได้เลย “แม่! หนูง่วงมากเลย” เสียงมินนี่ ลูกชายกึ่งสาวของฉันร้องงอแงมาตั้งแต่เปิดประตูเข้ามา ด้านหลังเป็นกลุ่มนักแข่งที่ชอบเข้ามานั่งพักที่ห้องนี้ ทั้งที่ห้องพักของพวกเขาก็มี แต่ไม่ยักจะเห็นว่าพวกเขาเข้าไปพักเลย ว่างทีไรเข้ามาที่นี่ตลอด ที่สงสัยมาตลอดคือ ไม่ว่าจะทีมช่าง ทีมสนาม หรือนักแข่งพวกเขาคัดหน้าตากันหรือเปล่า ทุกคนล้วนหน้าตาดีกันทั้งนั้นเลยแต่ฉันน่ะชินแล้วล่ะอยู่เห็นมาตั้งนานแล้วรู้ใส้รู้พุงกันหมด แต่ละคนร้าย ๆ ทั้งนั้น “ง่วงเหมือนกัน ยังดีที่งานเร่งเสร็จหมดแล้ว” ฉันตอบมินนี่ น้องเพิ่งเข้ามาทำงานได้สองปี ก่อนหน้านี้มีพี่อีกคนอยู่ด้วยแต่เพราะแต่งงานสามีเลยอยากให้ลาออกจากงานไปเลี้ยงลูก เราเลยอยู่กันสองคน เจ้านายก็นะไม่ยอมรับสมัครพนักงานเพิ่ม “คนสวยทำไมหน้าเป็นผีแบบนั้นกัน” ทีม นักแข่งของสนามเอ่ยแซวมินนี่ อย่างที่บอกไปทุกคนสนิทกันมากเลยเอ่ยแซวหรือพูดคุยกันได้ “เป็นผีที่สวยก็โออยู่นะ” มินนี่ตอบกลับ น้องทรุดนั่งที่เก้าอี้ก่อนจะไถลเข้าอี้มาชนเก้าอี้ที่ฉันนั่งอยู่ “แม่ ฝั่งนั้นเมาส์กันว่ามีนักแข่งใหม่มา” ฝั่งนั้นที่มินนี่พูดถึงคือห้องสาวสวยนั่นแหละ เรามันสายถึกและสายซอมบี้ หลายคนจึงเอ่ยเรียกเราว่าซอมบี้ “อือ ได้ยินอยู่ แต่ยังไม่เคยเห็นหน้านะ” ฉันตอบน้อง มือก็เริ่มจับเมาส์คลิกส่งงานให้กับพี่ณัฐดู ผู้จัดการสนามเอนกประสงค์ ทำทุกอย่างดูแลทุกอย่างเลยล่ะพี่ณัฐน่ะ “เขาว่าจะมาวันนี้นี่แหละ” “ช่างเขาเถอะ อ้อ อาทิตย์หน้ามีงานแข่งพี่ณัฐให้ไปช่วยถ่ายรูปในงานนะ” “ได้จ้า แต่ตอนนี้หนูขอนอนนะแม่ ไม่ไหวจริง ๆ ” ว่าจบมินนี่ก็กลับไปที่โต๊ะมือบางนั่นดึงผ้าห่มหนานุ่มมาปูที่พื้นหน้าโต๊ะจากนั้นก็ล้มตัวลงนอน “ลืมเอาผ้าห่มมาเหรอ?” ฉันถามน้อง ตรงนี้แอร์เย็นมากเลยนะ ขืนนอนไม่ห่มผ้าได้ไข้จับแน่ ๆ “ใช่ ซักแล้วมันยังไม่แห้ง” “เอาของพี่ไปก่อน” ฉันส่งผ้าห่มสีฟ้าให้น้องไปอย่างเป็นห่วง “ขอบคุณค่าแม่” เกือบสิบนาทีมินนี่น่าจะหลับไปแล้ว และฉันก็เริ่มทำงานชิ้นใหม่เป็นโปสเตอร์ของการแข่งรอบหน้าที่สนามเป็นคนจัดแข่งขัน จัดทำเพื่อโปรโมทการแข่งขัน #วันพฤหัสสีเขียว 1 งานนี้ไม่เร่งมากเท่าไหร่แต่ฉันอยากเคลียร์ให้เสร็จเพราะรู้สึกว่าจะมีงานเร่งเข้ามาอีก พี่ณัฐก็เกริ่น ๆ ไว้แล้วว่าจะมีคลิปให้ตัดรวมถึงสัมภาษณ์นักแข่งของสนามด้วย “กรีนพวกพี่จะสั่งข้าวเอาอะไรไหม” พี่เจี๊ยบตะโกนมาถาม “กะเพราะรวมสอง คะน้าหมูสับหนึ่ง แล้วก็ข้าวไข่เจียวหนึ่งค่ะพี่เจี๊ยบ” ฉันตะโกนตอบโดยที่สายตายังมองอยู่ที่หน้าจอ “กลับดึกอีกแล้วเหรอ?” พี่เจี๊ยบถามต่อ “น่าจะดึกค่ะ มีงานใหม่มาอีกแล้ว” ฉันตอบพี่เจี๊ยบ ไม่ได้รับรู้อะไรเพิ่มเติมเลยว่ามีใครเข้าออกห้องทำงานบ้าง ฉันสวมหูฟังและเริ่มทำงาน งานนี้เหลือนิดหน่อยแต่ไม่รู้ว่าถ้าส่งไปจะได้แก้ตรงไหนบ้าง “ซอมบี้กินข้าว!” เสียงพี่เจี๊ยบตะโกนเรียกอีกครั้งหลังจากที่เงียบกันไปนาน “ค่า” ฉันขานตอบ ขยับจากเก้าอี้บิดขี้เกียจก่อนจะเดินไปปลุกมินนี่ให้ไปทานข้าวด้วยกัน น้องคนนี้ไม่ชอบทานข้าวต้องบังคับขู่เข็นถึงจะยอม บางทีก็แลกกับการพาไปเที่ยวร้านเหล้า นั่นแหละถึงยอมทานข้าว “มินนี่กินข้าวก่อน มินนี่ตื่นเร็ว” “จ้าแม่” มินนี่ลุกนั่งแต่ตายังปิดอยู่เลยน่าเอ็นดูจริงเชียวเด็กคนนี้ ฉันมองจนมั่นใจว่าน้องจะไม่ล้มตัวนอนต่อจากนั้นก็เดินไปยังโต๊ะกระจกมุมด้านหน้าห้อง มีกลุ่มคนนั่งอยู่กระจายกันไปตามที่ว่างของโซฟามีทั้งคนที่คุ้นหน้าและไม่คุ้นหน้า เวลานั่งทานข้าวก็นั่งทานด้วยกันอยู่ตรงนี้นี่แหละ สั่งข้าวกล่องมาแล้วนั่งทานด้วยกัน “มานี่ ๆ นี่นักแข่งคนใหม่ ชื่อเธิร์สเดย์” พี่ณัฐแนะนำให้ได้รู้จัก ฉันเหลือบตามองแล้วยิ้มให้น้อย ๆ เขายังดูเด็กอยู่เลย อายุก็น่าจะสักยี่สิบ ยี่สิบเอ็ดประมาณนั้น