EP 3: ช่วยเหลือ
1266 คำ
ซ่า ซ่า.... เปรี้ยง เปรี้ยง... เสียงฝนกระหน่ำเทลงมาแบบไม่ให้คนได้ทันตั้งตัวถึงแม้เวลานี้ผู้คนจะบางตาจนแทบไม่มีให้เห็นเพราะค่ำมากแล้ว ร่างบางขอบพรีมที่ค่อย ๆ เดินกางร่มฝ่าสายฝนเพื่อกลับที่พัก วันนี้เธอเลิกงานช้ากว่าปกติเพราะเธอเร่งทำงานให้เสร็จทันตามคำสั่งของหัวหน้าแผนก
เธอมาทำงานที่นี่ได้เกือบเดือนแล้วในตำแหน่งพนักงานชั่วคราวด้วยสัญญาจ้างระยะสั้น 2 เดือนที่โรงแรมแห่งหนึ่งในภูเก็ต เธอมาทำงานในช่วงปิดเทอมเพื่อหาประสบการณ์และหลีกเลี่ยงการกลับบ้านตามคำชวนของพ่อ ซึ่งเธอไม่อยากกลับไปเจอกับปัญหาเดิม ๆ ที่บ้านเลยเลือกที่จะหนีมาทำงานแทน
“ทำไมฝนตกแรงแบบนี้นะ” ระหว่างทางที่เดินกลับห้องพักอยู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงร้องดังมาจากพงหญ้าข้างทาง ด้วยความสงสัยทำให้อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปดูเมื่อเข้าไปใกล้ ๆ ก็เห็นคนที่ร่างชุ่มไปด้วยเลือดทั้ง ๆ ที่ฝนตกแรงขนาดนี้นอนอยู่พรีมอดไม่ได้ที่จะตะโกนถามออกไปเสียงแข่งกับสายฝนที่เทลงมา
“คุณ!!! เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
“โอ๊ยยย... ช่วยผมด้วย” พรีมรีบเดินเข้าไปช่วยพยุงตัวคนเจ็บให้ลุกขึ้นก่อนที่จะพูดกับเขาด้วยความห่วง
“คุณเดียวฉันพาคุณไปส่งที่โรงพยาบาลนะ”
“ไม่ได้นะ!!!!”
“ทำไมคะ”
“ผมกลัวพวกที่ทำร้ายผมจะมันดักรออยู่ระหว่างทางผมว่าคุณรีบพาผมไปจากตรงนี้ก่อนดีกว่า เร็วสิคุณ”
“ค่ะ ๆ งั้นไปเลย คุณเดินไหวไหม” พรีมพยุงคนเจ็บที่ตัวโตกว่าเธอให้เดินไปด้วยกันอย่างทุลักทุเล
“ยังพอไหวอยู่”
“ค่ะ” เมื่อเดินมาได้ไม่นานคนเจ็บดูเหมือนจะเริ่มหมดแรงลงเรื่อย ๆ เขาค่อย ๆ เริ่มทิ้งน้ำหนักตัวลงมาที่เธอมากขึ้นจนพรีมเริ่มที่จะพยุงเขาไม่ไหวจึงตัดสินใจรีบพาคนเจ็บมาที่ห้องพักเธอด้วยความเร็ว
“งั้นเราไปห้องพักฉันก่อนแล้วกันนะอยู่ไม่ไกล เพราะดูแล้วคุณเริ่มจะไม่ไหวแล้ว”
“...”
ไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้าง ๆ เพราะสติของเขาใกล้จะหมดลงไปทุกทีแล้วจากการเสียเลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผล เรื่องอื่นค่อยว่ากันที่หลังตอนนี้เธอจะพยุงเขาไม่ไหวแล้วพรีมได้แต่คิดในใจ
“เห้อ... ถึงสักที” เมื่อถึงห้องพักพรีมรีบวางเขาลงบนโซฟาในห้องพักทันที เธอรีบเดินไปเอาอุปกรณ์ทำแผลก่อนจะใช้สายตามองสำรวจตามเนื้อตามตัวเขาก็พบว่าตัวมีรอยถลอกและรอยขีดข่วนเล็กน้อย แต่จะมีแผลที่อยู่ตรงเอวเพราะมีเลือดไหลออกมาเป็นวงกว้าง พรีมปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกเผยให้เห็นแผลที่ลึกแต่ไม่มากและมีเลือดไหลซึมออกมาตลอดเวลาเธอรีบทำความสะอาดแผลใส่ยาและปิดปากแผลจนเสร็จเรียบร้อย
เธอเดินไปเอากะละมังใบเล็กใส่น้ำและผ้ามาเช็ดทำความสะอาดตัวให้เขา ระหว่างทำความสะอาดเธอก็มองพิจารณาคนที่ตัวเองช่วยมาไปด้วย ‘เขามีใบหน้าที่หล่อมาก หล่อกว่าพระเอกหนังบางคนอีก ผิวขาวเนียน รูปร่างดีมีกล้ามท้องเรียงตัวเป็นลอนสวยอย่างคนสุขภาพดีที่ออกกำลังกายสม่ำเสมอ เสื้อผ้าที่ใสอยู่ก็เป็นของผ้าเนื้อดีราคาแพง ท่าทางจะเป็นคนมีเงิน’ หลังจากทำความสะอาดให้เขาเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ปล่อยให้เขานอนโดยใส่แค่กางเกงแต่ไม่ใส่เสื้อเพราะเสื้อของเขาเธอใช้กรรไกรตัดทิ้งเพื่อทำแผลและเช็ดตัว เธอเอาผ้าห่มมาห่มให้เขาก่อนที่ตัวเธอเองจะเข้าห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อแล้วนอนก่อนหลับไปด้วยความเพลีย
ร่างของคนที่นอนหลับอยู่บนโซฟาค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนจะลุกขึ้นนั่งพร้อมกับมองไปรอบห้องที่เขานอนอยู่ ก่อนจะสะดุดตาเข้ากับเสื้อผ้าและถ้วยข้าวต้มกับยาที่วางอยู่บนโต๊ะพร้อมโน้ตแผ่นเล็กที่มีข้อความวางอยู่ใกล้ ๆ กัน ‘ทานข้าวและทานยาด้วยเมื่อคืนคุณมีไข้’
เมื่อคืนที่ผ่านมาเขาโดนคนร้ายไล่ยิงจนได้รับบาดเจ็บ เขาหนีมาจนถึงตรงนั้นเกิดหมดแรงจนล้มลง เผอิญเขายังโชคดีที่มีคนช่วยไว้ไม่อย่างงั้นไม่รู้ว่าป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง
เขาจัดการข้าวต้มในถ้วยจนหมดและกินยาตามก่อนจะลุกเข้าห้องน้ำไปเพื่อชำระร่างกายที่เปื้อนจนสะอาดออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ที่มีคนเตรียมไว้ให้เป็นเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นที่ดูใหม่เหมือนจะพึ่งซื้อมา
เขาเดินกลับมายืนตรงโซฟาเดิมที่เขาใช้นอนเมื่อคืนก่อนจะใช้สายตามองสำรวจไปรอบ ๆ ห้องขนาดเล็กที่เป็นระเบียบและดูสะอาดในห้องมีเพียงโซฟาที่เขาอยู่กับโต๊ะเล็ก ๆ สำหรับกินข้าวและชั้นวางของเล็ก ๆ ตั้งอยู่มีห้องเล็ก ๆ อีกห้องที่คาดว่าน่าจะเป็นห้องนอนของเจ้าของห้องที่เป็นคนช่วยเขาไว้
เมื่อมองสำรวจห้องจนทั่วแล้วเขาก็ล้มตัวลงนอนที่โซฟาก่อนจะหลับไปเพราะความเพลียและฤทธิ์ยาที่เขาเพิ่งกินเข้าไป
วันนี้พรีมตื่นมาทำงานแต่เช้าตามปกติแต่ที่ไม่ปกติเป็นเพราะเธออดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงคนที่ตัวเองช่วยไว้ไม่ได้ เธอปล่อยให้เขานอนพักอยู่ที่ห้องคนเดียว ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นยังไงบ้างเมื่อคืนเขาไข้ขึ้นทั้งคืนจนเธอต้องลุกขึ้นมาเช็ดตัวให้ เมื่อเช้าก่อนเธอจะมาทำงานเธอวางอาหารกับยาและเสื้อผ้าชุดใหม่ไว้ให้เขา
เธอคิดว่าช่วงพักกลางวันจะแวะเข้าไปดูสักหน่อยว่าเขาเป็นยังไงบ้างอาการดีขึ้นหรือยังแล้วค่อยกลับมาทำงานต่อในช่วงบ่าย ในเมื่อช่วยเขาแล้วก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุดจะว่าเธอบ้าก็ได้ที่เป็นคนดีเกินไปช่วยใครที่ไหนก็ไม่รู้ไว้แถมยังพามาพักที่ห้องอีก ถามว่าไม่กลัวเขาทำร้ายเหรอ ก็มีบ้างแต่ในเมื่อเขาบาดเจ็บขนาดนั้นจะให้เธอทิ้งให้เขาตายข้างทางเธอคงทำไม่ได้
ช่วงเที่ยงพรีมรีบกลับไปที่ห้องพักซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานมากนัก พอเปิดประตูเข้ามาในห้องก็เห็นชายหนุ่มนอนหลับอยู่ที่โซฟา ดูเหมือนเขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เธอไปซื้อมาให้เมื่อเช้าและทานข้าวทานยาเรียบร้อยแล้ว เธอเดินเข้าไปใกล้เขาวางอาหารที่ซื้อมาให้เขาลงก่อนจะเอื้อมมือจะแตะหน้าผากเพื่อวัดไข้พร้อมเอ่ยออกมาเบา ๆ
“ตัวไม่ค่อยร้อนแล้ว น่าจะหลับเพราะฤทธิ์ยา” เมื่อเห็นว่าอาการเขาไม่น่าเป็นห่วงแล้ว เธอเลยรีบกลับไปทำงานต่อ
- ผู้เขียน
