บทที่ 14
712 คำ
"คุณจะจ่ายเป็นเงินสดหรือบัตรเครดิตคะ" เจ้าของร้านถามอีกครั้ง ต่อหน้าเพื่อนร่วมงาน และเขากับแฟนก็ยังไม่ได้ไปไหน
"ฉันไม่มีเงินจ่ายหรอกค่ะ"
"ไม่มีเงินจ่าย แล้วคุณมาแย่งกับลูกค้าคนอื่นทำไมล่ะคะ"
จังหวะนี้เพื่อนร่วมงานต่างก็มองหน้ากันไปมา เพราะถ้าซื้อกระเป๋าใบนี้ไม่ได้หน้าแตกกันยกกลุ่มแน่
"ฉันแค่อยากจะดู เห็นมันสวยดี" เธอพูดออกไปเสียงแผ่วเบา ก็มันจริงนี่ เงินจะกินยังไม่มีเลย จะเอาที่ไหนมาจ่ายค่ากระเป๋า
"คุณต้องรับผิดชอบนะคะ เพราะว่าคุณผู้หญิงคนนั้นไม่เอาใบนี้แล้ว" ทางร้านไม่ยอม เพราะถ้าจะเสนอขายให้ผู้หญิงคนที่เขาต้องการ ก็ได้ยินชัดแล้วเธอคนนั้นบอกว่าไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร ถ้าคนนี้ไม่แย่งมาก่อนคงได้ขายไปแล้ว
"เราไปดูกระเป๋าร้านอื่นกันดีกว่าค่ะ อยู่ร้านนี้เสียบรรยากาศ ให้ใครก็ไม่รู้เข้ามาดูมีแต่คนชั้นต่ำ" ว่าแล้วซาร่าก็คว้าเอามือของพยัคฆราชให้เดินตามออกมา เขาก็ตามโดยที่ไม่สนใจว่าเธอจะแก้ปัญหาได้หรือไม่
"เราจะเอายังไงกันดีล่ะ" เพื่อนๆ ต่างก็พูดคุยกัน ถ้าให้รวมเงินกันตอนนี้ก็ไม่พออยู่แล้ว เพราะใกล้จะสิ้นเดือนแบบนี้ ต่างก็ต้องเก็บไว้ให้ถึงเงินออก
แสนสวยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา..แล้วกดโทรออก
เช้าวันต่อมา
แสนสวยเดินเข้ามาในที่ทำงาน..โดยสะพายกระเป๋าใบใหม่ในราคาหลายหมื่น
เพื่อนๆ ต่างก็มอง ทุกคนรู้ดีว่าเธอได้เงินมาจากที่ไหน เพื่อมาจ่ายค่ากระเป๋าใบนี้
ในเมื่อซื้อมันมาแล้วเธอจำเป็นต้องได้เอามาใช้
"กระเป๋าสวยจังเลยนะคะคุณแสนสวย" ลินหัวหน้าแผนกตั้งใจเดินมาหาแสนสวยโดยเฉพาะ..ถึงแม้ว่าเมื่อวานนี้ลินไม่ได้ไปด้วย แต่ก็พอจะได้ยินมาบ้างแล้วว่าแสนสวยได้กระเป๋าใบนี้มายังไง
"ขอบคุณค่ะ"
"พี่มาตามคุณแสนสวยไปศึกษางานในตำแหน่งของพี่ค่ะ"
"สวยเหรอคะ"
"ช่วงที่พี่ลาคลอดคงต้องได้ฝากคุณแสนสวยดูงานแทนไปก่อน"
หญิงสาวสงสัยว่ามีคำสั่งลงมาแล้วเหรอ แต่เธอก็ไม่กล้าถาม ในเมื่อหัวหน้าบอกแบบนี้ก็เลยต้องเดินตามเข้ามาในห้อง
"เห็นไหมฉันบอกแล้วต้องเป็นคุณแสนสวยแน่"
"จะไม่เป็นได้ยังไง ขนาดกระเป๋าราคาตั้งหลายหมื่น แค่กดโทรออกก็มีคนโอนเงินเข้ามาให้แล้ว"
"จริงด้วยเห็นไหมฉันบอกแล้ว ว่าเธอคนนี้ต้องใช่เด็กของท่านแน่" พวกเพื่อนๆ ต่างก็พูดคุยกัน ส่วนมากจะไปในทางนินทามากกว่าที่จะสรรเสริญ
เย็นวันเดียวกันที่บ้าน..
"โอ้ย" คนตัวเล็กเดินพ้นประตูเข้ามาด้านใน ก็ถูกกระชากกระเป๋าออกจากตัวอย่างแรง "ทำอะไรของนาย!"
"เก่งนี่" มือหนายกกระเป๋าใบนั้นขึ้นมาดู แล้วทันใดนั้นเขาก็กระชากสายมันจนขาด
"นายพยัคฆราช นายไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับของของฉันนะ"
"ของของเธออย่างงั้นเหรอ!" ว่าแล้วเขาก็ขว้างกระเป๋าใบนั้นไปกระแทกเข้ากับผนังบ้าน
แสนสวยมองซ้ายมองขวา เขาใช้เสียงแรงขนาดนี้ทำไม แม่กับพ่อของเขาถึงได้เงียบจัง
"ไม่ต้องมองหาตัวช่วยหรอก วันนี้พวกท่านออกไปดินเนอร์ตามประสาผัวเมียที่รักกันมาก"
ขาเรียวค่อยๆ ก้าวถอยออกมาจากบ้าน เพราะถ้าพ่อกับแม่ของเขาไม่อยู่ นั่นแสดงว่าเธอไม่ปลอดภัย
แต่มีหรือที่เขาจะปล่อยไป
"โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ"
"ฉันเตือนเธอแล้วว่าอย่ามาเล่นกับฉัน"
"นายคิดอกุศลเองต่างหาก ใครเขาจะไปทำแบบที่นายคิด"
"แค่กดปุ่มโทรออกก็มีเสี่ยตัณหากลับพร้อมที่จะประเคนเงินให้ไม่ใช่เหรอ"
"คุณรู้ได้ยังไง..โอ๊ย!"
- ผู้เขียน
