บทที่ 9
714 คำ
ในขณะที่เธอกำลังขับรถมาทำงาน อีกมือก็คอยเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าให้ตัวเอง และเธอก็ทำแบบนี้มาโดยตลอดเพราะไม่ใช่แค่ครั้งนี้ครั้งแรกที่ถูกเขากลั่นแกล้ง
ตอนที่เรียนอยู่ก็ถูกแกล้งประจำ เพราะตอนที่ยายเสีย แม่ของเขาก็พาเธอไปฝากเรียนไว้โรงเรียนเดียวกัน ..แถมยังเรียนห้องเดียวกันอีกด้วยเพราะทั้งสองอายุรุ่นราวคราวเดียว
มีอยู่ครั้งหนึ่งเคยมีเพื่อนในห้องแอบเอากระดาษมาแปะไว้ด้านหลัง เธอเดินผ่านไปทางไหนก็มีแต่คนหัวเราะ จนสงสัยว่าพวกเขาหัวเราะอะไรกัน
"เชิญเตะฟรีงั้นเหรอ?" พอเธอรู้เหตุผลว่าทุกคนหัวเราะเรื่องอะไร แสนสวยก็หัวเราะขึ้นบ้าง แต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะนั้นกลับมีน้ำตาไหลปนลงมาด้วย
ทันใดนั้นหญิงสาวก็รู้สึกใจฮึดขึ้นมา ทำไมเธอต้องถูกเขาแกล้งอยู่ฝ่ายเดียวด้วย ในเมื่อเป็นคนเหมือนกัน
"อะไรของเธอ" พยัคฆราชถามแบบสงสัย เพราะตอนนี้เธอได้เอากระดาษแผ่นนั้นมาแปะไว้ที่หน้าอกของเขา
"ก็ตามที่เห็นไง..เชิญเตะฟรี" ว่าแล้วเท้าเรียวก็ยกขึ้นกระโดดถีบให้สูงที่สุดเท่าที่จะสูงได้ จนคนตัวโตแบบพยัคฆราชล้มหงายหลังลง เพราะเขายังไม่ได้ตั้งตัว
"ฮ่า! ฮ่าา!! ฮ้าา!!!" เสียงเพื่อนในห้องหัวเราะขึ้นแทบจะพร้อมกัน
และมันก็ทำให้พยัคฆราชโมโหมากยิ่งขึ้น จากวันนั้นถ้าใครคุยกับผู้หญิงคนนี้ เขาก็จะหมายหัวคนนั้นเหมือนกัน เธอจบมัธยมศีกษาปีที่ 6 ออกมาแบบไม่มีเพื่อนเลย เพราะไม่มีใครกล้าคุยด้วย
[บริษัท]
หญิงสาวขับรถมาถึงบริษัทก็สายมากแล้ว เพราะเธอมัวแต่คิดเรื่องในอดีต
ลงรถได้เธอก็ตรงเข้ามาในที่ทำงาน
"เอกสารอะไรคะ" พอเข้ามาในแผนกก็เห็นเพื่อนที่นั่งอยู่ด้านข้างกำลังเตรียมเอกสารกันให้วุ่น
"เอกสารที่ส่งออกไม่ทันค่ะ"
"เขายังไม่ส่งของออกไปอีกเหรอคะ"
"ยังค่ะ กำลังวุ่นทำกันอยู่เนี่ย ถ้าท่านประธานเห็นยุ่งเลยนะคะ"
หญิงสาวเอาแฟ้มเอกสารนั้นขึ้นมาเปิดดู ..เหตุการณ์แบบนี้ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยเกิดขึ้น แต่พอส่งไม่ทัน วันถัดมาก็ต้องทำเรื่องส่งแล้ว แต่นี่ทำไมถึงปล่อยให้ข้ามมาอีกวัน
ก๊อก ก๊อก
คนที่เคาะห้องก็คือแสนสวยตอนนี้เธอมาพร้อมกับเอกสารที่อยู่ในมือ
หญิงสาวเปิดประตูเข้าไปทันทีโดยไม่รอให้คนที่อยู่ด้านในอนุญาต
"ลืมเอามารยาทมาจากที่บ้านเหรอ" คนที่นั่งอยู่โต๊ะทำงานในห้องนั้น กล่าวขึ้นเมื่อรู้ว่าเป็นใครที่เข้ามา
"ทำไมคุณถึงไม่ส่งของล็อตนี้ออกไป" แฟ้มในมือถูกวางลงบนโต๊ะตรงหน้า แบบสะกดกลั้นอารมณ์ตัวเองไว้
"ก็เงินค่าเสียหายมันยังได้ไม่ครบ" ไม่ต้องเปิดดูเขาก็รู้แล้วว่ามันคือเอกสารอะไร
"ทำไมคุณไม่สำรองจ่ายไปก่อน"
"ตกลงผมเป็นคนผิดเหรอครับ ในเมื่อของส่งออกไม่ได้เพราะความสะเพร่าของใครบางคนที่อยู่แถวนี้"
"แค่คุณต้องการอยากจะเอาชนะฉัน ต้องทำให้เรื่องมันยุ่งยากขนาดนี้เลยเหรอคุณพยัคฆราช"
"ทำไมผมต้องเอาชนะคุณด้วยครับคุณแสนสวย"
"ฉันรู้นะว่าคุณรอให้คุณพ่อกลับมา.. เออ.. รอให้ท่านประธานกลับมาก่อน"
"แล้วไงต่อครับ" แผ่นหลังกว้างแนบลงที่เก้าอี้ สองมือประสานสายตามองจ้องคนที่อยู่ตรงหน้า เหมือนกับว่าเขาตั้งใจจะฟังสิ่งที่เธอกำลังจะพูด..แต่ไม่ใช่เลย..เขาแค่อยากจะกวนอารมณ์ของเธอมากกว่า
"ในเมื่อเงินคุณก็ได้ไปแล้ว ช่วยรีบจัดการส่งของออกด้วยค่ะ" ตอนนี้เธอต้องรีบผลักดันของออกจากโรงงานไปก่อน เพราะไม่อยากจะให้ สิงหราชมาเจอเรื่องพวกนี้
"เงินที่ได้มา ส่งของไปถึงชายแดนหรือเปล่ายังไม่รู้เลย"
- ผู้เขียน
