บทที่2 พบเจอ
1162 คำ
"คุณแม่" โรสเรียกมารดาของตนเสียงอ่อน ส่วนคนเป็นแม่นางก็คิดว่าคงไม่มีเรื่องอะไรที่แย่ไปกว่านี้อีกแล้ว เธอคงจะไม่เป็นลมไปรอบสามหรอก
"พอ ไม่ต้องพูด"
"คุณน้อง..ใจเย็นๆนะคะ"
"คุณพี่จะให้น้องเย็นได้ยังไงละคะ ดูลูกสาวของน้องสิคะ ทำน้องเสียใจมากมายขนาดนี้"
"..."
"งานวันนี้น้องขอชดใช้ค่าใช้จ่ายทุกอย่างเองค่ะ"
"เรื่องเงินน่ะไม่ใช่ปัญหาหรอกนะคะ แต่เรื่องงานมากกว่าค่ะ เราจะทำยังไงดีละคะ คนข้างนอกไม่ได้รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น"
"จริงด้วย ตายๆจะทำยังไงดีละเนี่ย"
ทุกคนเงียบเสียงลงอย่างต้องการจะใช้ความคิดในการแก้ไขปัญหา จนกระทั่งเขาเดินก้าวเข้ามา
"เกิดอะไรขึ้นครับใกล้เริ่มพิธีแล้วทำไมยังไม่เตรียมตัวกันละครับ" วรินทร์ลูกชายคนโตของบ้านถามออกไปอย่างสงสัย
"นะ นี่ ใครคะ"
"พี่ลืมแนะนำไป นี่ลูกชายคนโตของพี่เองค่ะ วรินทร์สวัสดีแขกผู้ใหญ่หรือยัง ยังต้องให้แม่บอกเป็นเด็กๆไปได้"
"สวัสดีครับ" วินาทีนี้นี่แหละคนถึงได้พิจารณาครอบครัวของคู่หมั้นน้องชาย คุณลุงคุณป้าก็ดูจะใจดี แต่ตัวของคู่หมั้นน้องชายนี่น่ะสิ ไม่ยอมเงยหน้ามามองเขาเลย
ด้านหญิงสาวเธอเองตกใจจนแทบจะคุมสติไว้ไม่อยู่ เมื่อผู้ชายในความลับของเธอปรากฏตัวขึ้น เธอทำอะไรไม่ได้ได้แต่ก้มหน้าหงุด
"ยัยโรส เสียมารยาทนะลูก สวัสดีพี่เขาก่อนสิ"
"สะ สวัสดีค่ะ" หญิงสาวค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา ตอนนี้เลยทำให้เขาเห็นใบหน้าที่อ่อนหวานของเธออย่างชัดเจน
"คุณ!" เขาอุทานออกมาเสียงดัง
"รู้จักหนูโรสด้วยหรอลูกตาวิน"
"โรส?" ภาพกุหลาบในกระดาษโน้ตเล็กๆนั่นผุดขึ้นมาในหัวของเขาแทบจะทันที ในที่สุดเขาก็มีโอกาสได้เจอเธออีกครั้ง แต่ในฐานะคู่หมั้นของน้องชายเนี่ยนะมันใช่หรอ
"จ้ะ หนูโรสลูกรู้จักหรอ"
"ยิ่งกว่ารู้จักอีกครับ ผมขอเวลาสักนิดคุยแบบส่วนตัวกับหนูโรสของแม่หน่อยครับ"
"เอางั้นหรอ งั้นพวกเราออกไปรอด้านนอกกันก่อนดีกว่าค่ะ"
"ค่ะ/ครับ" ทุกคนทยอยเดินออกจากห้องไป เขาหนุ่มรีบเดินประชิดเข้ามาใกล้หญิงสาวทันที
"คะ คุณ! จะทำอะไรน่ะ"
"กลัวผมหรอ"
"ชะ ใช่ อย่าเข้ามาใกล้นะ"
"ทำไมไม่เหมือนคืนนั้นเลยล่ะ คุณไม่ยอมอยู่ห่างจากผมจนถึงเช้าเลยนะ"
"อีตาบ้าหยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ" หญิงสาวลุกขึ้นพรวดจะไปปิดปากของชายหนุ่มไว้ แต่คงเพราะลุกเร็วเกินไปทำให้เกิดอาการหน้ามืดเซไปมา
"ระวังหน่อยสิ"
"ขอบคุณ แต่ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ"
"ไม่ปล่อยจะทำไม"
"ปล่อยฉันนะ นี่ฉันเป็นคู่หมั้นของน้องชายคุณนะ"
"เรียกพี่วินก่อนสิครับ"
"ไม่ ทำไมต้องเรียกด้วย"
"อ้าว เก่งแบบนี้รับจูบหวานๆสักหน่อยไหมละ"
"ยะ อย่านะ นี่มันที่ไหนคุณดูบ้างสิ"
"ผมรู้ แล้วผมก็จริงจังด้วย เด็กในท้องไม่ใช่ลูกของน้องชายผม"
"คะ คุณรู้?"
"รู้สิ ใครเป็นพ่อของเด็กในท้องคุณ"
"ไม่มีค่ะ พ่อของลูกฉันตายไปแล้ว" หญิงสาวพูดอย่างประชดประชันเขาเห็นแล้วน่าตีชะมัด อยากจับมาตีก้นซะให้หายซ่าส์
"ผมจริงจังนะ ใช่ลูกของผมหรือเปล่า"
"..."
"เรามีอะไรกันแล้ว ที่สำคัญผมไม่ได้ป้องกัน"
"...."
"บอกผมมาเถอะ"
"ฮึก ลูกของฉันฉันเลี้ยงเองได้ คุณไม่ต้องมาสนใจหรอกนะ" โถว่ๆเด็กน้อยเสียจริงอะไรนิดอะไรหน่อยก็ร้องเสียแล้ว
"ไม่สนใจได้ไงก็ในท้องของคุณน่ะลูกผม"
"ฮึกๆ คุณมั่นใจได้ยังไง"
"ก็เพราะผมเป็นคนแรกของคุณไง โอ้ยๆ เป็นบ้าหรือไง" ชายหนุ่มกระซิบเสียงแหบพร่าข้างหูหญิงสาว แต่สาวเจ้ากับบิดใบหูของเขาไม่ออมมือบ้างเลย
"คุณสิบ้า คุณพูดเรื่องนั้นทำไมล่ะ" ใบหน้าของหญิงสาวขึ้นสีแดงระเรื่อ เธอทั้งเขินทั้งโกรธชายหนุ่มตรงหน้า ตาบ้านี่กวนประสาทจริงๆ
"ยอมรับเถอะ แล้วผมจะจัดการปัญหานี้เอง"
"ไม่เอาฉันไม่เอา ฉันจะกลับแล้วฉันไม่อยากอยู่ใกล้คุณ"
"เหม็นหน้าสามีว่างั้น"
"กรี๊ดดด หยุดพูดนะ"
"เอาล่ะๆจริงจังหน่อย บอกผมมาว่าใช่ใช่ไหม" เธอทำหน้าไม่พอใจเอามากๆแต่สุดท้ายก็พยักหน้าน้อย เป็นการจำยอมว่าเธอตั้งท้องกับเขาจริงๆนั่นแหละ เท่านี้แหละที่เขาต้องการ
"ขอโทษนะครับ เชิญทุกคนเข้ามาในห้องอีกสักครั้งนะครับ"
"มีอะไรหรือเปล่าลูก ทำไมวินคุยกับหนูโรสนานสองนาน"
"ผมมีเรื่องจะแจ้งให้ทุกคนทราบครับ"
"เรื่องอะไรล่ะลูก"
"ผม..."
"...."
"ผมเป็นพ่อของเด็กในท้องน้องโรสครับ"
"ห่ะ" แม่ของชายหนุ่มตาโตตกใจกับสิ่งที่ลูกชายของตนเองบอก
"ปะ เป็นไปได้ยังไงละลูก วินไม่เคยเจอหนูโรสนี่หน่า"
"เราเจอกันที่ลาสเวกัสคืนที่น้องโรสเรียนจบแล้วไปฉลอง ส่วนผมก็ไม่ฉลองความสำเร็จเรื่องงานน่ะครับ"
"ตายๆแม่จะเป็นลม แม่สับสนไปหมดแล้ว"
"ไม่ต้องสับสนไปหรอกครับ วันนี้ก็แค่เปลี่ยนชื่อฝ่ายชายเท่านั้นเอง" เขาบอกเสร็จสรรพ
"เอาอย่างนั้นดีไหมคะคุณน้อง" วิภาหันไปถามแม่ของหญิงสาว
"จริงใช่ไหมลูกที่ตาวินพูดมา"
"ค่ะ"
"งั้นก็ตามนั้นเลยค่ะคุณพี่"
"คุณแม่คะ ไม่เอานะคะโรสไม่อยากแต่งงานกับเขา ลูกของโรส โรสเลี้ยงแกเองได้"
"แต่ผมไม่ยอมนะครับคุณป้า ลูกของผมผมก็อยากเลี้ยงเหมือนกัน" นี่เป็นครั้งแรกเลยมั้งที่ลูกชายของเธอจะพูดอะไรยาวๆตอบโต้ต่อเนื่องแบบนี้ สงสัยจะอยากแต่งงานจริงๆ
"แต่งเถอะนะหนูโรส มาเป็นลูกสะใภ้ของป้าเถอะนะจ้ะ ถือซะว่าทำเพื่อคนแก่อย่างป้า"
"คุณป้าา" หญิงสาวเสียงอ่อนไม่รู้จะหาไม้ไหนมาขัดอีก
"ตกลงนะลูก" แม่ของชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้และรั้งหญิงสาวเข้ามากอด สุดท้ายเธอก็ทำได้เพียงพยักหน้าน้อยๆเป็นการตกลง ต่อจากนี้ก็เป็นหน้าที่ของคนจัดงานแล้วล่ะที่ต้องเข้ามาแก้ไขป้ายชื่อโดยด่วน
ส่วนคนที่ได้ดั่งใจก็ยืนยิ้มกริ้ม เขาจะปราบเด็กดื้อคนนี้ให้อยู่หมัดให้ได้คอยดูเถอะ เจอกันแน่
- ผู้เขียน
