บทที่ 3 คิดถึง
1007 คำ
ผู้ใหญ่ท่านลงความเห็นว่าไหนๆทั้งสองก็เลยเถิดกันไปแล้ว พวกท่านเลยให้ทั้งคู่จัดงานแต่งรวบรัดกับการจดทะเบียนสมรสไปในวันนี้ด้วยเลย
"ทั้งสองคนก็เหมือนเป็นคนคนเดียวกันแล้วนะ ต้องรักต้องดูแลกันรู้ไหมลูก" คนเป็นแม่บอกออกไปด้วยความห่วงใย
"ครับ/ค่ะ"
"หนูโรส พ่อฝากลูกชายของพ่อให้หนูดูแลหน่อยนะลูก อาจจะแตกต่างซะหน่อย แต่ลูกพ่อก็เป็นคนดีนะลูก ค่อยๆปรับตัวเข้าหากันนะลูก"
"คะ ค่ะ"
"ตาวิน แม่ฝากลูกสาวแม่ด้วยนะ น้องอาจจะดื้อไปตามประสาแต่อย่าไปถือน้องเลยนะลูก อบรบบ้างก็ได้นะลูก"
"ได้ครับคุณป้า"
"คุณแม่คะทำไมไปบอกอย่างนั้นละคะ โรสเคยดื้อที่ไหนละคะ"
"ไม่ป้าแล้วจ้ะ เรียกคุณแม่สิจ้ะ"
"ครับคุณแม่" คนกำลังจะมีเมียพร้อมลูกน้อยยิ้มกริ้ม อย่างมีความสุข ดวงตาฉายชัดความสุขล้น ผิดกันกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆที่หน้าบอกบุญไม่รับ เธอล่ะหมั่นไส้ชายหนุ่มข้างๆเธอมากเหลือเกิน ชีวิตต่อไปนี้ของเธอจะเป็นอย่างไรนะ คิดแล้วก็เศร้า พูดกับเขาทีไรก็เหมือนจะมีเรื่องทะเลาะกันทุกทีไป
เมื่อทุกคนอวยพรทั้งคู่เสร็จก็ทยอยเดินทางออกจากห้องหอซึ่งก็ไม่ใช่ที่ไหน ห้องนอนของชายหนุ่มนั่นเอง ภายในห้องเงียบกริบหญิงสาวไม่มองหน้าและไม่พูดกับเขาสักคำ
"เป็นไงครับ ยังสบายดีอยู่นะ"
"ชิ" เธอสะบัดหน้าหนีชายหนุ่ม
"ตอนนี้เราเป็นสามีภรรยากันแล้วนะ ที่สำคัญมีลูกทันใช้แล้วด้วย"
"หยุดพูดนะ คุณไปอาบน้ำเลยไป เหม็น!"
"หือ เหม็นจริงหรอ" เขารีบก้มสำรวจตัวเองทันที
"ไม่เห็นเหม็นเลยนะ ออกจะหอมไม่เชื่อลองดมดูสิ" ชายหนุ่มขยับเข้ามาใกล้
"อี๋ ไม่เอา ไปอาบน้ำเลย" เขาไม่ได้เหม็นหรอกออกจะหอมเกินไปด้วยซ้ำ แต่เธอไม่อยากเห็นเขานิ เธอเลยอยากไล่เขาไปไกลๆ เธออยากจัดการคนที่กำลังอารมณ์ดีเกินไปตั้งหาก
"โอเคๆเดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อนก็ได้ แล้วเจอกันนะครับคุณภรรยา เดี๋ยวพ่อมานะครับ" เขาพูดไวๆแถมยังทิ้งท้ายด้วยการเอือมมือมาลูบหน้าท้องแบนราบของเธอ
"ฮึ่ย เดี๋ยวเถอะ" แม่จะทำยังไงกับพ่อหนูดีละลูก เธอถามความเห็นลูกในใจ
"ฮ่าๆ" ชายหนุ่มวิ่งจู๊ดเข้าห้องน้ำไปทันที
ด้วยความที่ชุดงานแต่งของเธอไม่ได้อลังการงานสร้างอะไรมากทำให้การถอดชุดทำได้โดยง่าย หลังจากที่เธอทำความสะอาดใบหน้าเรียบร้อยเธอก็ถอดชุดออก เมื่อปลดกระดุมชุดก็หลุดลงไปกองกับพื้นห้องทันที เธอกะว่าชายหนุ่มคงยังทำธุระส่วนตัวไม่เสร็จหรอก แต่ที่ไหนได้จังหวะที่เธอเอือมมือไปคว้าชุดเขาก็เปิดประตูออกมาทันที เธอตกใจมากกรี๊ดลั่นออกมา
"กรี๊ดดด เข้าไปเลยนะ คุณเข้าไปก่อนโรสกำลังโป๊ไม่เห็นหรอเนี่ย"
"ฮ่าๆ จะอายทำไมละครับ" คนหน้ามึนกับยิ่งเดินเข้ามาใกล้เธอ เธอเองก็คว้าชุดคลุมมาใส่แบบผิดๆถูกๆ
"หุ่นดีไม่เปลี่ยนเลยนะครับ ตอนนั้นพี่ประทับใจยังไงตอนนี้ก็ยังไม่เปลี่ยนเลย" เขารู้สึกชื่นชมรูปร่างเธอมากๆ
"คนโรคจิต หืออ ทำไมฉันต้องมาแต่งงานกับคนแบบนี้ด้วยนะ คุณแม่นะคุณแม่"
"ฮ่าๆ ว่ามาเลยครับพี่ไม่โกรธ จะโทษคุณแม่ท่านก็ไม่ได้นะครับ รู้ไหมพี่ดีใจมากนะที่ได้มาเจอกับโรสอีกครั้ง"
"คุณใช่คุณวินที่วิทย์เคยเล่าให้โรสฟังไหมเนี่ย คนนั้นต้องเคร่งขรึม พูดน้อย คุณเป็นใครคะเนี่ย" คนตรงหน้าไม่เหมือนกับที่เพื่อนเคยบอกไว้เลย
"ฮ่าๆ อย่าเรียกคุณๆสิครับ มันดูห่างเหินเกินไปนะ เรียกพี่วินจะเพราะมากกว่านะครับ ไหนลองเรียกหน่อยสิ"
"พี่วิน พี่วินขาพอใจหรือยังล่ะคะ" ปากพูดออกไปอย่างนั้นแต่หน้าตากลับไม่ได้ยินดีจะเรียกเลย
"เก่งมากครับ เด็กดี" เขายิ้มอย่างมีความสุขทั้งที่รู้ว่าเธอประชดประชันซะเหลือเกิน เขาพลางยกมือขึ้นลูบหัวเธอเบาๆ ทำเอาเธอรู้สึกแปลกๆซะเอง
"..."
"พรุ่งนี้เดี๋ยวพี่จะพาไปฝากครรภ์นะครับ"
"ค่ะ"
"นอนเลยดีไหมครับ พักผ่อนเยอะๆเผื่อพรุ่งนี้จะต้องมีเจาะเลือดอะไรพวกนั้นด้วย"
"ค่ะ" หญิงสาวเหมือนต้องมนต์ทำตามที่ชายหนุ่มบอกอย่างง่ายดาย
"ดะ เดี๋ยวค่ะ" เขาเตรียมจะก้าวขาขึ้นมานอนเตียงเดียวกับเธอเลยต้องหยุดไว้ก่อน
"มีอะไรหรือเปล่าครับ"
"โรสไม่ชินกับการมีคนมานอนด้วยค่ะ พี่ช่วยไปนอนที่โซฟาก่อนได้ไหมคะ"
"จะดีหรอครับ พี่ตัวใหญ่นะพี่จะปวดหลังน่าดู"
"ดีที่สุดเลยค่ะ นอนตรงนู้นดีที่สุดแล้ว พี่เป็นคนปวดแต่โรสไม่ได้ปวดนี่ แบร่" ว่าแล้วเธอก็คลุมโปรงหนีเขาไปเลย
"ก็ได้ครับ เห็นแก่ที่พรุ่งนี้ต้องตื่นไปหาหมอแต่เช้านะครับพี่ถึงได้ยอมน่ะ"
"ขอบคุณค่ะ" เธอโผล่หน้าน้อยๆออกมากล่าวขอบคุณเขาเบาๆ เขายิ้มขำความทะเล้นของเธอ
คืนนี้คงจะเป็นคืนที่ชายหนุ่มนอนหลับสนิทที่สุดในรอบหลายเดือนก็ตั้งแต่ที่ได้เจอเธอครั้งก่อน นั่นเพราะตั้งแต่คืนนั้นเขาก็ไม่อาจลดความคิดถึงที่มีให้เธอในใจได้เลย
"ฝันดีครับภรรยาคนสวยของพี่" ชายหนุ่มทำหน้าที่ปิดไฟที่ส่องสว่างในห้องเพื่อไม่ให้รบกวนการนอนหลับของหญิงสาว
- ผู้เขียน
