รุ่งเช้า…....ญาดาฝืนลืมตาขึ้นมา หากเป็นทุกวันญาดาตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่นแต่เนื่องจากว่าเมื่อคืนเธอพึ่งจะผ่านเรื่องอย่างว่ามาร่างกายบอบบางจึงบอบช้ำและอ่อนแรงเต็มทีแต่ถึงอย่างนั้น…..ญาดาก็พยายามพยุงร่างบอบช้ำขึ้นมาจากเตียงจนสำเร็จ ฉวยโอกาสที่อีกฝ่ายยังนอนหลับอยู่รีบมองหาเสื้อผ้าตัวเองหยิบขึ้นมาใส่อย่างลวกๆก่อนจะรีบร้อนออกมาจากโรงแรม
ทันทีที่เข้าไปนั่งในรถแท็กซี่ที่พึ่งโบกเรียก น้ำตาแห่งความสูญเสียของลูกผู้หญิงคนหนึ่งก็หลั่งสายธารออกมาอย่างไม่อดกลั้น ถ้าเป็นไปได้ญาดาอยากให้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นเพียงฝันร้าย….แต่ความเจ็บแสบที่เกิดขึ้นบริเวณนั้นที่เพลิงได้ทำไว้ก็ดึงสติให้ญาดารู้ว่าสิ่งที่อยากให้เป็นเพียงความฝัน……มันคือเรื่องจริง
ตั้งแต่ที่มาถึงบ้านญาดาก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง นานกว่าครึ่งโมงที่ญาดานั่งอยู่กับพื้นเย็นเฉียบในห้องน้ำ จิตใจของเธอย่ำแย่ไม่อยากยอมรับความจริงที่ว่าเธอไปมีอะไรก
