บทที่ 6 พรหมที่ถูกลิขิตไว้แล้ว<ต่อ>
1566 คำ
หลังจากหมดชั่วโมงเรียนญาดาก็แวะไปจ่ายตลาดสดซื้อของมาไว้ทำกับข้าวหลายอย่างแต่พอกลับมาถึงบ้านเห็นบ้านเงียบๆญาดาก็อดคิดถึงผู้เป็นแม่ไม่ได้ หากแม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่บ้านคงจะไม่เงียบแบบนี้
กลางดึก…..ขณะที่ญาดากำลังนั่งทำรายงานเสียงเรียกเข้าจากมือถือที่ดังอยู่ข้างๆทำให้ญาดาต้องละสายตาจากตำราแพทย์
“ ว่าไงริน ”
ญาดาแปลกใจตั้งแต่ก่อนรับสายแล้วเพราะปกตินารินจะไม่ค่อยโทรหาเธอเวลานี้และทันทีที่ญาดารับสายนารินก็บอกให้ญาดาเอากระเป๋าสตางค์ไปให้เธอที่ไนท์คลับแห่งหนึ่ง
ญาดาไม่ได้อยากไปแต่เพราะถูกนารินขอร้องเลยยอมใจอ่อนเหมือนทุกครั้งหลังจากวางสายญาดาก็รีบร้อนออกไปทั้งที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษาโดยที่ญาดาไม่ได้เอะใจเลยว่าไนท์คลับที่นารินให้ไปหาเป็นไนท์คลับของเพลิงจนกระทั่งที่แท็กซี่ขับมาจอดด้านหน้าพอเห็นป้าย Fire Night Club ใหญ่โตญาดาถึงได้รู้ตัว
ทำไมแกถึงโง่แบบนี้นะญาดา
ญาดาแทบอยากจะทึ้งศรีษะตัวเอง เธอลืมที่นี่ไปได้ยังไงกันทั้งที่มันเป็นสถานที่ที่ควรจะจำไปตลอดชีวิตแท้ๆแต่ในเมื่อมาถึงแล้วญาดาก็เลยต้องจำใจลงจากรถ
ร่างบางระหงในชุดนักศึกษาเรียบร้อยก้าวขาลงจากรถเป็นการด่วนเธอไม่อยากจะอยู่ที่นี่นานจึงรีบโทรไปหานารินเพื่อจะให้นารินออกมาเอาของแต่ก็ติดต่อนารินไม่ได้จู่ๆมือถือของนารินปิดเครื่องทั้งที่ห้านาทีก่อนหน้านี้ยังส่งข้อความมาเร่งว่าเธอถึงไหนแล้ว
“ ขอดูบัตรประชาชนด้วยครับ ”
ทันทีที่ร่างบางก้าวไปถึงทางเข้าของไนท์คลับการ์ดคนหนึ่งก็ขอดูบัตรประชาชนตามระเบียบ
“ ขอโทษนะคะพอดีว่าฉันมาหาคนน่ะค่ะไม่ได้มาเที่ยว ”
ญาดารีบอธิบายพลางพยักเพยิดหน้ามองเข้าไปด้านในเผื่อว่าจะเจอนาริน
“ ถึงอย่างนั้นก็เถอะครับถ้าจะเข้าไปข้างในยังไงผมต้องขอดูบัตรคุณก่อน ”
การ์ดร่างใหญ่ยืนยันกับญาดาแม้หน้าของญาดาจะดูไม่เหมือนเด็กที่อายุต่ำกว่ายี่สิบปีแต่กฎก็ต้องเป็นกฎเพราะไนท์คลับแห่งนี้ไม่เหมือนที่อื่น ไม่ปล่อยให้ใครเข้าไปเที่ยวง่ายๆ
ญาดาอยากตัดรำคาญเลยหยิบบัตรประชาชนออกมาจากกระเป๋าแต่เธอดันหยิบสลับกับบัตรของนารินและด้วยความที่สมัยนั้นหน้าเธอกับนารินคล้ายกันมากการ์ดเลยเชื่อว่าเป็นบัตรของเธอบวกกับชื่อที่ปรากฎอยู่บนบัตรทำให้การ์ดเข้าใจว่าเป็นผู้หญิงที่เอเดนสั่งเอาไว้
“ ขอโทษที่เสียมารยาทเชิญทางนี้ครับ ”
การ์ดก้มโค้งศรีษะก่อนจะผายมือเชื้อเชิญให้ญาดาด้วยความนอบน้อมผิดจากทีแรก ก่อนหน้านี้เอเดนสั่งพวกขาเอาไว้ว่าเขานัดผู้หญิงคนหนึ่งเอาไว้ให้พาเข้าไปด้านในและผู้หญิงคนนั้นก็คือนาริน
วันนี้เอเดนตั้งใจจะพานารินมาเปิดตัวกับพวกเพลิงแต่ตอนกลางวันเอเดนบังเอิญไปเห็นนารินอยู่กับผู้ชายคนอื่นแถมยังดูสนิทสนมเอเดนรู้ทันทีว่านอกจากเขานารินยังคบผู้ชายคนอื่นซึ่งเขาเคยบอกนารินแล้วว่าระหว่างที่คบกับเขาห้ามนารินมีคนอื่นเด็ดขาดซึ่งนารินก็รับปาก ด้วยเหตุนี้เอเดนเลยคิดจะเลิกยุ่งกับนารินแต่ไม่ใช่แค่นั้นเอเดนยังเปลี่ยนของขวัญวันเกิดให้เพลิงกระทันหันและผู้หญิงที่เอเดนจะผูกโบว์แดงไปให้เพลิงถึงห้องก็คือ นาริน นั่นเอง
แม้เอเดน….จะเป็นหนุ่มเจ้าสำราญแต่ระหว่างที่เขาคุยกับนารินเขาก็ไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นและควงนารินออกหน้าออกตามาตลอดแต่เมื่อนารินทำตัวให้เขารังเกียจเองเขาก็เลยคิดจะปล่อยเธอไปแต่คนอย่างเขา….ก็ไม่คิดจะปล่อยใครไปง่ายๆอย่างน้อยก็ต้องให้ได้รับบทเรียน
“ จะพาฉันไปไหนคะฉันแค่มาหา…… ”
“ คนที่คุณมาหาตอนนี้รออยู่ด้านในแล้วครับ เชิญครับ ”
การ์ดหนึ่งในนั้นรีบตัดบทก่อนที่ญาดาจะทันได้พูดจบเพราะเข้าใจว่าผู้หญิงที่เอเดนสั่งเอาไว้คือญาดา
ฝ่ายญาดาเข้าใจว่าการ์ดหมายถึงนารินน้องสาวของเธอก็เลยตามเข้าไปด้านในโดยที่ไม่ได้เอะใจ ญาดาถูกพามานั่งที่โต๊ะมุมด้านในสุดที่อยู่ห่างจากฟอร์เต้นพอสมควร ญาดาพยายามมองหานารินแต่ในตอนนั้นญาดาก็เหลือบไปเห็นเอเดนก่อนซึ่งเธอจำได้ว่าเป็นคนที่ไปรับนารินที่บ้านเมื่อเช้า
“ ขอโทษนะคะจำฉันได้หรือเปล่าคะ ”
ญาดาเอ่ยถามชายหนุ่มหน้าตาลูกครึ่ง ญาดาคิดว่านารินน่าจะมากับเขาแน่ๆ พอเอเดนเห็นญาดาก็จำได้ทันทีแต่ด้วยชั้นเชิงของหนุ่มเพลย์บอยเขาจึงต้องวางฟอร์มไว้ก่อน แม้ว่าเอเดนจะจำญาดาได้ขึ้นใจแต่ก็ยังแกล้งถาม
“ คุณเป็น…..อ้อ พี่สาวของนารินใช่หรือเปล่าครับ ”
เอเดนทำทีเป็นไม่ค่อยแน่ใจทั้งที่ความจริงจำญาดาได้แม่น ผู้หญิงที่ทั้งสวยและดูหวงเนื้อหวงตัวตรงตามสเปคเขาทุกอย่างมีหรือที่เขาจะลืม
“ ใช่ค่ะ ”
ญาดาโล่งใจที่อีกฝ่ายยังจำเธอได้
“ ยัยรินล่ะคะ ”
เมื่อได้ยินญาดาถามถึงนารินเอเดนก็ขมวดคิ้วขึ้น การที่ถูกถามแบบนี้แปลว่าที่มาที่นี่เพราะมาหาน้องสาวจริงๆสินะ ไม่ได้การ ขืนเจอนารินมีหวังแผนมอบของขวัญชิ้นพิเศษที่เขาจัดไว้ให้เพลิงจบเห่กันพอดี
“ รินเขาออกไปรับเพื่อนน่ะครับเดี๋ยวก็กลับมาเขาฝากให้ผมบอกให้คุณรออยู่ที่นี่ ”
เอเดนกุเรื่องโกหกเพื่อให้ญาดาอยู่ที่นี่จนกว่างานวันเกิดจะเริ่มขึ้น ความจริงเขาพึ่งให้นารินไปที่ผับของเพื่อนที่เป็นสถานที่จัดงานวันเกิดให้เพลิงแต่นารินบอกเขาว่าญาดากำลังเอาของมาให้เขาเลยอาสาอยู่รอ ทีแรกนารินทำท่าว่าจะไม่ไปแต่พอเอเดนเอากระเป๋ารุ่นลิมิเตทเข้าล่อนารินถึงได้ยอมไป
" ไปเอาโมฮิโตะมาให้คุณผู้หญิงแก้วนึง ”
เอเดนหันไปสั่งพนักงานชายที่รอรับออเดอร์อยู่
“ เอ่อ ไม่ต้องหรอกค่ะเดี๋ยวฉันก็กลับแล้วอีกอย่างฉันไม่ชอบดื่มของพวกนี้ ”
ญาดารีบยกมือปฎิเสธ
“ แค่ค็อกเทลอ่อนๆไม่มีแอลกอฮอล์เยอะหรอกครับ ”
เอเดนรีบอธิบาย โมฮิโตะ หรือ Mojito เป็นค็อกเทลที่ไม่ได้เน้นแอลกอฮอล์อย่างที่เขาบอก
“ ไม่ค่อยได้มาเที่ยวหรอครับผมไม่เคยเจอคุณที่นี่เลย ”
เมื่อเห็นญาดาทำตัวไม่ถูกที่นั่งอยู่กับเขาเอเดนเลยชวนคุยไปพลางๆ สายตาเจ้าชู้ไล่มองญาดาทุกกระเบียดนิ้วเลยก็ว่าได้ แม้ว่าญาดาจะอยู่ในชุดนักศึกษาที่จัดว่าเรียบร้อยเอาการแต่ด้วยความโชกโชนเรื่องผู้หญิงเอเดนเลยพอจะคาดเดาสัดส่วนของญาดาได้แทบจะหมด ขนาดที่ซ่อนอยู่ภายใต้ชุดนักศึกษาแม้ไม่ได้ใส่เสื้อผ้ารัดติ้วเหมือนน้องสาวแต่ก็ยังน่ามองและด้วยเหตุนี้เลยทำให้ญาดาเป็นผู้หญิงที่น่าค้นหาสำหรับเสือตัวพ่ออย่างเขา
“ ฉันไม่ค่อยชอบมาที่แบบนี้น่ะค่ะ ”
ญาดาตอบไปตามมารยาท ในใจเธออยากจะออกไปจากที่นี่เต็มทนเพราะกลัวว่าจะเจอกับเพลิงเข้า ไม่นานพนักงานชายก็นำค็อกเทลมาเสริฟ
“ ดื่มก่อนสิครับ ”
เอเดนส่งแก้วค็อกเทลไปให้ญาดา ญาดามองค็อกเทลในมือที่ชายหนุ่มยื่นมาให้ก่อนจะลองจิบดู รสแรกที่ลิ้นรับรู้เธอรู้สึกเหมือนดื่มน้ำผลไม้ทั่วไปเพียงแต่มันดูนุ่มลิ้นและทำให้สดชื่นกว่า ญาดาเห็นว่าค็อกเทลที่ดื่มไม่น่าจะทำให้เมาบวกกับกำลังคอแห้งอยู่แล้วเลยจิบไปอีกอึกใหญ่แต่เพราะเครื่องดื่มที่อยู่ในแก้วมีส่วนผสมของเหล้ารัมคิวบาด้วยญาดาที่ไม่เคยดื่มของพวกนี้เลยคออ่อนได้ง่ายๆเพียงไม่กี่นาทีเธอก็เริ่มมีอาการมึนศรีษะ
“ คุณเอเดนครับเชิญทางนี้หน่อยครับ ”
การ์ดคนหนึ่งเดินเข้ามาเพราะด้านนอกเกิดปัญหาขึ้นแต่เพราะเพลิงยังเดินทางมาไม่ถึงเลยต้องขอให้เอเดนไปจัดการให้ เอเดนเห็นว่าน่าจะใช้เวลาไม่กี่นาทีจึงไม่ได้ปฏิเสธแต่ก่อนไปเขาก็ไม่ลืมจะหันมาพูดกับญาดา
“ รอผมอยู่ตรงนี้นะครับเดี๋ยวผมกลับมา ”
พูดจบเอเดนก็เดินตามการ์ดออกไปทันทีปล่อยให้ญาดานั่งอยู่คนเดียวแบบนั้น
- ผู้เขียน
