เสียงของพ่อหมออู้อี้อยู่ในลำคอจนเกือบจะเป็นเสียงครางกระเส่า เหมยน้ำตาไหลพราก เมื่อรับรู้ว่าดุ้นเนื้อยาวใหญ่ของจอมขมังเวทย์ได้ชำแรกเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในกายสาวเสียแล้ว และมันจะเป็นรอยราคีคาวที่แปดเปื้อนชีวิตของหล่อนไปชั่วนิรันดร์
“อือออ… ของเอ็งคับแน่นดีเหลือเกิน”
ร่างท้วมทะมึนครางออกมาพร้อมกับบั้นเอวหนาที่กดแก่นกายเข้าใส่ร่องสวาทของหญิงสาวจนมิด
“เอาออกไปนะ… ฉันเจ็บ”
หญิงสาววิงวอนเสียงพร่า ทั้งที่ยังหลับตา ในอนุสติระลึกรู้แต่ความคับแน่น
“เถอะน่า… แล้วเอ็งจะชอบ”
กระทั่งจอมขมังเวทย์เห็นว่าได้สอดใส่แก่นกายเขื่องคล้ำจนเข้าที่เข้าทาง จากนั้นบั้นเอวหนาก็เริ่มโยกโย้เต็มแรง ค่อยๆ ขยับบั้นท้ายทีละนิดทีละน้อย ดวงตาเหลือกถลนแลสังเกตใบหน้าบ่งบอกอารมณ์เสียวซ่านของหญิงสาว จากนั้นจึงเร่งความเร็วขึ้นทีละน้อยอย่างได้ใจ แรงขึ้นไปตามลำดับความเสียวกระสัน สุดท้ายก็ซอยถี่ยิบไม่ยั้ง ส่งผลให้ร่างระทดระทว
