“คุณคำรณอยู่คนเดียว กลับถึงบ้านก็เหงาแย่ ผมว่าน่าจะหาสาวมานอนกอดแก้หนาวสักคนนะครับ”
ลุงทอง ชายสูงวัยซึ่งรู้จักมักคุ้นกันดี แนะนำไปตามประสา ขณะยกแก้วสุราขึ้นชนกับคนอื่นๆ ในวงสนทนาอย่างอารมณ์ดี
“ก็อยากอยู่ครับลุง แต่ใครที่ไหนจะมาสนใจคนไร้หัวนอนปลายตีนอย่างผม”
ฤทธิ์แอลกอฮอล์สี่สิบดีกรีทำให้คำรณกลายเป็นคนคุยเก่งขึ้นกว่าเดิม
“อย่าทำพูดเล่นไปนะครับ ก็เมื่อวานนี้ อีเรืองเมียผมมันเพิ่ง
บอกว่านังเหมยลูกสาวเถ้าแก่หวังในตลาดยังถามถึงคุณคำรณอยู่บ่อยๆ” กล่าวพลางยกสุราขึ้นซดลงคอ
คำรณนึกถึงใบหน้าพริ้มเพราของหญิงสาววัยกำดัด เรือนร่างอวบอัด ผิวพรรณขาวละเอียดเพราะเชื้อสายจีน ที่แอบส่งยิ้มและสายตาหวานวาวอย่างมีนัยสำคัญให้เขาบ่อยๆ เวลาที่มีโอกาสแวะเข้าไปในตลาด
หลายครั้งที่เหมยมักจะซื้ออาหารฝากคนงานในฟาร์มมาให้คำรณบ่อยๆ ซึ่งทุกครั้งที่รับไว้ก็ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าถนอมน้ำใจของคนให้ เพราะว่าความรู้ส
