ใหญ่ในตัวเมืองเสียเป็นกิจวัตร เสี่ยกำพลผู้เป็นสามีก็ตามใจไม่เคยขัด ทำให้ช่วงเวลาที่ผ่านๆ มาเธอแทบไม่ได้ย่างกรายลงมาดูงานในฟาร์ม
เธอทอดสายตาแลเลยออกไปกลางทุ่งกว้าง แลเห็นเปลวแดดเริงระบำอยู่ไหวๆ เหมือนระยับม่านใสๆ พริ้วสะบัดอยู่ไกลๆ รางๆ กระทั่งเมื่อเดินเข้าใกล้มันก็จางหาย สุดท้ายก็เป็นเพียงภาพลวงตาที่ไม่มีอยู่จริง
ความร้อนแรงของแดดยามบ่ายยังไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนแสงลงแต่อย่างใด แม้สีหน้าของหล่อนยังรื่นรมย์อยู่ภายใต้ร่มเงาของกาสะลองต้นใหญ่ แต่เริงรตีก็ยกหลังมือบอบบางขึ้นปาดเหงื่อหลายต่อหลายครั้ง กระทั่งคำรณสังเกตเห็น จึงตัดสินใจรีบพาเธอกลับ ก่อนที่ผู้หญิงอ้อนแอ้นอรชรและแสนบอบบางคนนี้จะเป็นลมแดดไปเสียก่อน ทั้งที่ใจจริงคำรณยังอยากจะขับรถพาเธอเที่ยวชมฟาร์มต่อไปโดยไม่รู้สึกร้อนหรือเหนื่อยแต่อย่างใด
ระหว่างทางที่คำรณกำลังพาเริงรตีกลับไปส่งยังเรือนใหญ่ที่อยู่ด้านหน้าฟาร์ม เริงรตีขอให้เขาช
