เมื่อเดินมาถึงกาสะลองต้นใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านตระหง่านง้ำอยู่เบื้องหน้า เขาหยุดยืนอยู่ใต้ต้นของมันชั่วครู่ ไม่ใช่เพราะความมึนเมาที่ทำให้ก้าวเดินต่อไปไม่ไหว แต่เป็นเพราะว่าเขาอยากสูดกลิ่นหอมของดอกกาสะลองที่รวยรินอยู่ในสายลมค่ำ
คำรณรู้สึกว่าในบางครั้ง… ในบางสถานที่ซึ่งสุดแสนจะธรรมดา ต้นกาสะลองที่เคยเห็น เคยเดินผ่านอยู่เป็นประจำ ก็กลับกลายเป็นความทรงจำที่มีค่า มีความหมายขึ้นมาได้ เมื่อจู่ๆ ใบหน้าหมดจดงดงามของคุณนายเริงรตีได้ผุดพรายขึ้นในความครุ่นคำนึงของเขา…
คำรณยอมรับว่าคิดถึงหล่อน วาบหนึ่งในดวงความคิดของเขา หวนระลึกไปถึงกลิ่นน้ำหอมหอมกรุ่นจากเรือนกายเย้ายวนของคุณนายที่เขายังจดจำไม่ลืม ยิ่งในยามค่ำที่เหน็บหนาวเช่นนี้… ไม่รู้ว่าคุณนายเริงรตีกำลังคิดถึงใครอยู่หนอ?
ทันทีที่กลับถึงบ้าน เหมยอาบน้ำชำระล้างร่างกายตั้งแต่หัวค่ำ ใช้เวลาอาบน้ำนานกว่าทุกครั้งที่เคย ให้ความสำคัญในทุกรายละเอียดของเร
