“เอ็งทำเช้ามันจะมาตอนบ่าย ถ้าเอ็งทำบ่าย… มันมาตอนเย็น ถ้าเอ็งทำตอนเย็น... ข้ารับรองว่าไม่เกินเที่ยงคืนเอ็งเสร็จสมแน่ รับรองว่าปูเสื่อรอได้เลย ไม่เกินเวลาที่ข้าบอก ไอ้ผู้ชายคนนั้นจะ
รนรานมาหาเอ็งด้วยแรงฤทธิ์เสน่หา และเมื่อนั้น... เอ็งก็จะได้พบพานแต่ความหฤหรรษ์ จดจำคำของข้าไว้ให้ดี”
สิ้นประโยคสุดท้ายจากปากของพ่อหมอ เหมยถึงกับใบหน้าร้อนวูบวาบ ด้วยตัวเองเป็นสาวที่ยังไม่เคยต้องมือชาย
จึงรู้สึกเขินอายขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ที่ตัวเองต้องมาทำอะไร
พิเรนทร์แบบนี้ หากแต่มันก็คุ้มค่าไม่ใช่หรือ? ถ้าทำแล้วสัมฤทธิ์ผลจริงตามที่พ่อหมอยืนยันหนักแน่น
เมื่อกลับมาถึงบ้าน เหมยรู้สึกว่านาฬิกาช่างเดินช้าเสียเหลือเกิน ด้วยจิตใจของเธอร้อนรุ่มรอให้ถึงตอนเย็น เพื่อเตรียมอาหารสูตรพิเศษสำหรับนายคำรณ… ชายที่เธอหมายปอง
ตลอดบ่ายถึงเย็นวันนั้น จิตใจของเหมยครุ่นคิดถึงแต่การทำอาหาร หญิงสาวใช
