“ไนล์...หึ พอได้แล้วมันจักจี้” ฉันหลุดหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เพราะว่าเขาไม่เคยพูดเพราะกับฉันยังไงล่ะ ทำให้ฉันไม่คุ้นชิน
“ยังไงครับ มันจักจี้ยังไงเหรอครับ”
“โอ๊ย~ ไม่เอาไม่พูดแบบนี้แล้ว” ฉันยกมือขึ้นดันใบหน้าของเขาให้ห่างออกไป คนไม่เคยพูดเพราะอยู่ ๆ มาพูดเพราะด้วย มันก็แปลกน่ะสิ
“หึ เธอเขินเหรอ”
“บ้า ใครเขิน” ฉันเม้มริมฝีปาก อยู่ ๆ ก็ขนลุกเกรียว ราวกับเพิ่งรู้ตัวว่าเขาจับได้
“หึ เธอไง” ฉันถลึงตาใส่เขาเพื่อให้เขาหยุดพูด เขาฉลาดเหลือเกินเรื่องแบบนี้ เขาฉลาดพูดให้ฉันรู้สึกเขิน ให้ฉันรู้สึกทนไม่ไหว เขามันคนฉลาด
“น้ำไนล์...อย่ากอดแน่นได้ไหม หายใจไม่ออกแล้วเนี่ย” เขากอดฉันจนตัวติดกันเป็นตังเม แทบจะหลอมรวมกลายเป็นร่างเดียว ตัวเขาก็ใหญ่ กอดฉันจนฉันจมหายเข้าไปในอ้อมกอดของเขา
“เกือบมาหาไม่ได้แล้ว...” อยู่ ๆ เขาก็พึมพำออกมา ราวกับว่ามันติดอยู่ภายใต้จิตสำนึกของเขา เขาไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่
