บทที่ 23 งอน

2072 คำ

-เขินอาย- น้ำเสียงของเขาจริงจังจนทำให้ฉันนิ่งไป น้ำไนล์สบตากับฉัน เราทั้งคู่ต่างไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมาอีก จนสุดท้ายแล้วฉันก็ไม่อาจนิ่งได้อีกต่อไป “นายถามฉัน ว่าทำไมงั้นเหรอ” “_” “เพราะคนเป็นน้อยอย่างฉันมันไม่เคยพอใจยังไงล่ะ ฉันอยากให้นายอยู่กับฉัน อยากเป็นแฟนนาย ฉันอยากอยู่กับนายไปตลอดไม่ใช่มาหาเป็นครั้งคราว” “_” “แต่ อึก มันเกิดขึ้นไม่ได้ไง มันเกิดขึ้นไม่ได้และฉันก็ละอายใจเกินไปที่จะอยู่อย่างนี้ไปตลอด...ถ้าฉันมีเงินมากพอ ฉันจะไปจาก...อื้ออ~” เสียงของฉันถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอของเขา น้ำไนล์ประทับริมฝีปากลงมากโดยที่ฉันยังไม่ทันตั้งตัว ราวกับต้องการปิดปากของฉันไว้ไม่ให้พูดประโยคนั้น ฝ่ามือหนาเลื่อนมาจับเอวของฉัน เขาดึงฉันเข้าไปหา ก่อนจะถอนจูบออกพร้อมกับโอบกอดฉันไว้ “รอฉันอีกหน่อย อย่าไปจากฉัน” “_” ฉันตกใจเกินกว่าจะพูดอะไรออกมา ได้แต่ยืนแน่นิ่งปล่อยให้เขากอดอยู่อย่างนั้น ร่างก

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม