-เขินอาย-
น้ำเสียงของเขาจริงจังจนทำให้ฉันนิ่งไป น้ำไนล์สบตากับฉัน เราทั้งคู่ต่างไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมาอีก จนสุดท้ายแล้วฉันก็ไม่อาจนิ่งได้อีกต่อไป
“นายถามฉัน ว่าทำไมงั้นเหรอ”
“_”
“เพราะคนเป็นน้อยอย่างฉันมันไม่เคยพอใจยังไงล่ะ ฉันอยากให้นายอยู่กับฉัน อยากเป็นแฟนนาย ฉันอยากอยู่กับนายไปตลอดไม่ใช่มาหาเป็นครั้งคราว”
“_”
“แต่ อึก มันเกิดขึ้นไม่ได้ไง มันเกิดขึ้นไม่ได้และฉันก็ละอายใจเกินไปที่จะอยู่อย่างนี้ไปตลอด...ถ้าฉันมีเงินมากพอ ฉันจะไปจาก...อื้ออ~” เสียงของฉันถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอของเขา น้ำไนล์ประทับริมฝีปากลงมากโดยที่ฉันยังไม่ทันตั้งตัว ราวกับต้องการปิดปากของฉันไว้ไม่ให้พูดประโยคนั้น
ฝ่ามือหนาเลื่อนมาจับเอวของฉัน เขาดึงฉันเข้าไปหา ก่อนจะถอนจูบออกพร้อมกับโอบกอดฉันไว้
“รอฉันอีกหน่อย อย่าไปจากฉัน”
“_” ฉันตกใจเกินกว่าจะพูดอะไรออกมา ได้แต่ยืนแน่นิ่งปล่อยให้เขากอดอยู่อย่างนั้น ร่างก
