เมียพ่อเลี้ยง

เมียพ่อเลี้ยง | 5

“หน้าที่ของมึงไม่มีอะไรมากเลยเมษาแค่มึงปรนเปรอให้กูมีความสุขบนเตียงมึงก็จะมีชีวิตสบายๆอยู่ที่นี่” ผมพูดขึ้นกระซิบข้างหูเด็กน้อยที่ยืนร้องไห้อย่างน่ารังแกอยู่ข้างๆ

ท่าทางกลัวๆของเธอมันถูกใจผมไม่น้อยเลยแหละ

“ฮึก…ทำไมทำใจร้ายกับเมษาแบบนี้เมษาไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมเมษาต้องมารับกรรมแบบนี้” เธอร้องไห้ครวญครางขึ้นอีกครั้ง

ถามจริงเหอะแค่นอนอ้าขาให้ผมเอามันจะอะไรหนักหนาทีกับผู้หญิงคนอื่นต่างวิ่งแจ้นเข้ามาเพราะอยากนอนกับผม

“มึงผิดที่ดันมาถูกใจกูต้องโทษพ่อโทษแม่มึงแหละที่ทำกันจนมึงออกมาหน้าตาแบบนี้” ผมพูดขึ้นต่อทันที

เพียะ !

เสียงฝ่ามึงของเมษากระทบกับแก้มผมดังสนั่น เจ้าของมือน้อยๆที่ใช้ตบผมมองหน้าผมทั้งน้ำตาอย่างเอาเรื่อง

“ฮึก…อย่ามาพูดถึงพ่อเมษาแบบนี้” เธอพูดขึ้นและมองผมด้วยสายตาแข็งกร้าว

“มึงตบกูหรอเมษา” ผมจับข้อมือเล็กๆที่ใช้ตบผมพร้อมกับถามขึ้น

เกิดมาไม่เคยโดนใครตบ

แล้วเธอกล้าดียังไงมาตบผมแบบนี้

“เมษาตบคุณเอง คุณไม่มีสิทธิ์มาพูดถึงพ่อเมษาคนเลวๆแบบคุณห้ามเอ่ยปากถึงพ่อเมษาเด็ดขาด” คนปากดีพูดขึ้นแบบนี้ยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดมากกว่าเก่า

“กูเลวได้มากกว่านี้อีกเมษา” ผมพูดขึ้นพร้อมกับกระชากแขนของเธอให้เดินตามผมออกมาจากห้องทำงานก่อนจะตรงมาที่ห้องนอนของผม

ผมเหวี่ยงคนตัวเล็กลงบนเตียงก่อนจะชี้หน้าเธอแล้วพูดขึ้น

“ถ้ากูกลับมาแล้วมึงลุกจากที่นอนกูเอามึงแน่เมษา” ผมพูดขึ้นก่อนจะตรงมายังห้องแต่งตัวหยิบเข็มขัดมาสองเส้นเพื่อหวังทำการลงโทษคนตัวเล็ก

“อะ..เอามาทำไม” เมษาที่เห็นว่าผมถืออะไรมาก็ถามขึ้นทันทีด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

“เอามาลงโทษมึงไง โทษฐานที่ตบกู” ผมพูดขึ้นก่อนจะขึ้นไปค่อมคนตัวเล็กที่อยู่บนเตียง

“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ คุณจะทำอะไรเมษา” คนตัวเล็กพูดขึ้นต่อด้วยท่าทางกลัวๆ

“ก็บอกแล้วว่ากูจะลงโทษมึง” พูดจบผมก็รวบมือทั้งสองข้างของเธอขึ้นก่อนจะใช้เข็มขัดมัดมันไว้

“ถ้าไม่อยากให้เท้าถูกมัดก็อย่าคิดเตะกู” ผมพูดขึ้นอีกครั้งเพราะรู้ดีว่าอาวุธสุดท้ายของเธอคืออะไร

“คุณมันเลวคนสร้างหนี้คือน้ามาลีแต่กลับมาลงกับเมษา” คนตัวเล็กพูดขึ้นอีกครั้ง

“ปากดีเยอะๆ กูชอบ” ผมตอบกลับทันทีก่อนจะลุกขึ้นจากตัวเธอ

ทำแบบนี้ก็ดูสิ้นฤทธิ์ดีเหลือแค่ปากนั้นที่ยังไม่ยอมหยุด

“เมษาปากดีแค่กับคนใจร้ายแบบคุณ” ผมไม่ได้จะใจร้ายถ้าเธอไม่ตบผมก่อนผมคงไม่เอาเธอมามัดไว้แบบนี้

แล้วบอกไว้เลยว่าถ้าคนที่ตบผมไม่ใช่เธอก็คงไม่มีทางมาปากดีใส่ผมแบบนี้ได้หรอกเพราะมันคงจะโดนกระสุนเป่าหัวไปตั้งแต่ตบผมเสร็จ

“อายุเท่าไหร่” ผมถามขึ้นทันที

“ทำไมเมษาต้องตอบคุณ” เธอถามกลับด้วยน้ำเสียงเหวี่ยงๆดูก็รู้ว่าเด็กคนนี้มีฤทธิ์พอตัวจะว่าเป็นเด็กเรียบร้อยก็ไม่ใช่แต่ก็คงไม่ใช่เด็กร่านๆอย่างที่นางมาลีบอก

“ถ้าไม่อยากโดนฉันมัดเท้าก็บอก”

“ถ้าอยากให้บอกคุณต้องปล่อยเมษา”

“โอเคงั้นกูจะมัดเท้ามึงต่อ” พูดจบผมก็ลุกจากเก้าอี้ตรงไปมัดเท้าคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียงทันที

“อย่าถีบ” ผมจับที่ขาขวาของเธอเมื่อเธอยกขาเตรียมจะถีบผม

“คนแบบคุณมันต้องโดนบ้างไม่ใช่จะทำร้ายแต่คนอื่น” เธอตอบกลับมาทันที

“แล้วตั้งแต่มึงโดนนางมาลีเอามาไว้ที่นี่กูได้ทำอะไรมึงแล้วหรือยัง” ผมถามกลับทันทีเพราะผมยังไม่ได้ทำอะไรเธอด้วยซ้ำมีแค่เธอที่เอาแต่จะทำร้ายผม

“คุณทำคุณทำให้เมษามาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ไงชีวิตเมษาควรจะดีกว่านี้..ฮึก มะ..เมษาน่าจะไปทำงานไม่ต้องกลับบ้านเมษาไม่น่าเชื่อน้ามาลีเลยถ้าเมษาเอะใจตั้งแต่แรกเมษาคงไม่ต้องมาเจอคนใจร้ายแบบคุณหรอก” น้ำตาที่แห้งหายไปในตอนแรกตอนนี้มันกลับไหลลงมาใหม่อีกครั้ง

ถามว่าสงสารไหมก็ไม่เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่ผมจะสนใจ

“ทำไมต้องทำงาน” ผมถามขึ้นด้วยความอยากรู้จะว่าไปชีวิตเธอก็น่าสงสารเลยทีเดียวแต่มันติดตรงที่เธอดันเข้าตาผมและผมก็อยากได้เธอมากด้วยสิ

“เพราะเมษาต้องทำงานหาเงินพาตัวเองออกไปในที่ที่ดีกว่าบ้านหลังนั้นไงละ รู้แบบนี้คุณควรปล่อยให้เมษาไปมีชีวิตที่ดีเถอะเมษาเป็นแค่เด็กคนนึงเองอะชีวิตเมษาไม่ควรมาอยู่ในสถานะแบบนี้เลย” เธอพูดขึ้นทั้งน้ำตา

“สถานะแบบนี้สถานะอะไรของเธอ”

“คุณเอาเมาษามาอยู่ที่นี่ไม่ใช่เด็กขัดดอกรึไง”

“กูเอามึงมาเพื่อแลกกับหนี้นางมาลีตั้งหาก” ผมพูดขึ้นทันที

“มันต่างกันตรงไหน” เธอถามผมกลับมาทันที

“ถ้ามึงทำตัวดีๆเธอจะมีชีวิตดีๆที่นี่กูให้มึงได้ทุกอย่างไม่ว่ามึงอยากได้อะไร” ผมตอบกลับทันทีเพราะไม่มีอะไรที่ผมหามาไม่ได้

“เมษาอยากให้คุณปล่อยเมษา ชีวิตดีๆที่เมษาต้องการมันไม่ใช่ที่นี่ ที่นี่มันคือขุมนรก” เด็กปากดีพูดขึ้นอีกครั้งทำผมหงุดหงิดไม่น้อย

อยู่กับผมมันไม่ดีตรงไหนผมสามารถเลี้ยงเธอให้สบายได้อย่างง่ายๆ ทำให้เธอมีเงินใช้ไม่ขาดมือได้เพียงแค่เธอเลิกพยศกับผม

“แค่นอนอ้าขาให้กูเอามันยากหรือไงนอนเฉยๆไม่ต้องทำอะไร” ผมถามขึ้นทันทีเพราะความโมโห

ถ้าการคุยดีๆไม่ใช่ทางออกหลังจากนี้ก็คุยกันด้วยร่างกายแล้วกัน

“เลวที่สุดสำหรับเมษาคือน้ามาลีแต่ตอนนี้เมษาต้องคิดใหม่เพราะคนเลวกว่าน้ามาลีมันคือคุณ”

“กูเลวได้มากกว่านี้อีกเมษาถ้ามึงยังปากดีไม่เลิกกูจะเลวให้มึงดู” ผมพูดขึ้นต่อทันที

ตอนนี้ผมกำลังอดทนมากๆถ้าเมื่อไหร่ที่ความอดทนผมถึงขีดจำกัดเธอก็จะได้รู้ว่าผมไม่ใช่คนที่จะมาทนอะไร

“เมษาจะหาเงินมาคืนคุณ คุณปล่อยเมษาได้ไหม เมษาสัญญาจะหาเงินมาคืนคุณให้ครบทุกบาท” เธอพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะยกมือที่ที่ถูกผมมัดขึ้นไหว้ผม

“ขะ..ขอร้อง คุณปล่อยเมษาได้ไหมเงินสิบล้านของคุณเมษาจะหามันมาคืนคุณเอง” เธอพูดขึ้นอีกครั้ง

ถ้าถามว่าภาพตรงหน้าน่าสงสารไหมมันก็ทำให้ผมใจกระตุกไม่น้อย

แต่ถ้าให้ผมปล่อยเธอไปแล้วยังเสียเงินไปอีกสิบล้านผมไม่คุ้มและผมก็แน่ใจว่าเธอไม่มีทางหาเงินสิบล้านมาให้ผมได้แน่ๆ

“เธอมีปัญญามาคืนฉันไหมละสิบล้านนะไม่ใช่สิบบาท” ผมถามขึ้นทันที

“มีสิเมษาหามันมาได้แน่ๆ ถ้าคุณยอมปล่อยเมษาไป” เธอพูดขึ้นอีกครั้งด้วยความมั่นใจ

“กูให้เวลามึงหนึ่งเดือนถ้าภายในหนึ่งเดือนมึงหาเงินมาคืนกูได้กูจะปล่อยมึงไป” ผมพูดขึ้นทันทีเพราะผมมั่นใจเลยว่าสิบล้านสำหรับหนึ่งเดือนคนแบบเธอหามาไม่ได้หรอกไม่ได้จะดูถูกแต่จำนวนเงินมันไม่ใช่น้อยๆ เด็กแบบเธอถ้าทำงานอย่างมากก็พาร์ทไทม์ชั่วโมงละห้าสิบบาท

“แต่ถ้าหนึ่งเดือนแล้วมึงยังหาเงินมาคืนกูไม่ได้กูมีสิทธิ์จะทำอะไรกับตัวมึงก็ได้”

“คุณจะทำอะไรกับเมษาถ้าเมษาหาเงินมาคืนไม่ได้”

“เซ็กซ์ของเราไงละเมษา”

❤️

แรงไปพ่อ สงสารน้องหน่อย