#ไร้ซึ่งความรัก :: INTRO [100%]
897 คำ
ผม ใบหน้าแบบนี้ที่เห็นได้ตามทีวี หนังสือแฟชั่นหรือแม้แต่โฆษณา เธอก็คือ ‘เมษา’ ดาราในบทบาทนางร้ายสุดเซ็กซี่และโด่งดังที่สุด ณ เวลานี้
“มาทำไมไม่โทรหาฉัน” ถามกลับไปเสียงแข็ง ก่อนจะหยิบบุหรี่จุดสูบขณะยืนพิงขอบโต๊ะทำงาน
“คิดถึงค่ะ ถ่ายละครเสร็จก็รีบมาเลย” เธอลุกขึ้นยืนบนส้นสูงสีดำขนาดสี่นิ้ว สาวเท้าตรงมาหาและกวาดนิ้วเรียวมาตามรอยแยกเสื้อของผม “แบล็คคิดถึง ฉันรู้ค่ะ”
“หึ” ผมยกยิ้มมุมปาก เธอเป็นผู้หญิงที่ผมควงด้วยในตอนนี้เนื่องจากผลประโยชน์ด้านธุรกิจเพราะเธอทำให้คลับของผมมีแขกเข้าออกมากจนรายได้มากมายมหาศาล การเป็นข่าวกับเธอมันโคตรดีเลยที่จะโปรโมทคลับและดึงคนใหญ่คนโตให้มาที่นี่ สำคัญคือพ่อของเธอเป็นตัวแปรสำคัญด้วยที่ทำให้ธุรกิจของผมไปได้ดี แม้จะแสร้งไม่อยากเป็นข่าวแต่มันคือทริคที่ผมมักใช้กับเธอก็เท่านั้น “มาแบบนี้ระวังเป็นข่าว”
“ก็ดีสิคะ คนในวงการที่มาจีบฉันจะได้รู้ว่าคนที่ฉันทำความรู้จักอยู่... โหดแค่ไหน” ผมยักไหล่ก่อนจะจิ้มบุหรี่ลงที่เขี่ย พลางโอบแขนทั้งสองรัดเอวเธอให้ขยับมาใกล้ชิดกัน
“ฉันไม่ชอบเป็นข่าว” แค่คำโกหกน่ะ เพราะผมชอบที่นักข่าวมาทำข่าวที่คลับของตัวเองเหมือนกับโปรโมทไปในตัวโดยไม่ต้องเสียเงินสักบาทเดียว
“รู้ค่ะ ถ้านักข่าวเข้ามาจริงป่านนี้คนของแบล็คคงจัดการเรียบ” เธอยิ้มมุมปากพลางกดจูบมายังหน้าอกของผม “อยากแล้วค่ะ”
สีหน้าของเธออ้อนวอนจนผมยกยิ้มมุมปาก ผมพลิกตัวกดเธอลงกับโต๊ะทำงานและกวาดเอกสารทั้งหมดลงยกขาทั้งสองข้างแยกออกจากกันและทาบทับส่วนล่างลงไป “หยิบถุงยางแปบ”
หลังจากนั้นคงไม่ต้องพูดถึงว่าจะเกิดอะไรขึ้น ระหว่างผมกับเมษามันก็แค่ผลพลอยได้ ผมไม่ได้รู้สึกรักหรือต้องการให้เธอมายืนข้างๆ เพราะผมไม่เคยต้องการให้ใครมายืนข้างกัน สิ่งเดียวที่ต้องการคือการเอาชนะทุกคนและให้พวกนั้นสยบอยู่แทบเท้า แน่นอนว่าเมษาคือหนึ่งในนั้นที่ยอมอยู่ในกำมือของผม
ใครขัดคำสั่งผมแม้แต่นิด... อย่าหวังว่าจะมีที่ยืน
เช้ามืดหลังจากจัดการเมษาที่นอนสลบอยู่ในห้องพักกึ่งห้องทำงานของผม จึงออกมานั่งดูรายละเอียดของกิจการต่อ กระทั่งเสียงประตูหน้าห้องดังขึ้น เป็นเขตที่เดินเข้ามาหาผมด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “มีอะไรแต่เช้า?”
เพราะนี่ก็เป็นเวลาเกือบเจ็ดโมงเช้าแล้ว “มีคนมาสมัครงานที่คลับครับ”
“แล้วยังไง” ปกติเรื่องนี้ผมจะไม่ยุ่งเพราะมันจะเป็นหน้าที่ของเขตที่ต้องจัดการ และส่งประวัติของคนที่มาสมัครให้ผมอีกทีเนื่องจากเราต้องคัดกรองคนที่จะมาทำงาน ต้องไม่ใช่คนของศัตรูที่ส่งมาเพื่อทำลายชื่อเสียงที่นี่
“เธอเป็นเด็กอายุแค่สิบแปดครับ” มือที่กำลังจับปากกาเซ็นเอกสารถึงกับชะงักและเงยหน้าสบตากับเขต “แปลกใช่ไหมครับ? ทั้งที่คลับเราไม่รับพนักงานที่ต่ำกว่ายี่สิบปี”
“...”
“อีกทั้งตอนนี้เราไม่ได้เปิดรับสมัคร แต่เธอขอมาทำที่นี่” ใช่แปลกมาก แปลกจริงๆ นั่นแหละ “ราวกับว่า...”
“จงใจมาที่นี่ตั้งแต่แรก”
ผมวางปากกาลงทันทีและครุ่นคิดเรื่องนี้ไม่ตก ความจริงมันมีเยอะมากคนของฝั่งตรงข้ามถูกส่งมาเพื่อสืบและจ้องจะทำลายชื่อเสียงของ Dark Black แต่ผมก็จัดการได้หมด “เธอ นายกำลังหมายถึงผู้หญิง”
“ครับ” เป็นอีกเรื่องที่ต้องคิดเพราะว่าปกติสายสืบพวกนี้มักจะเป็นผู้ชายที่ฝั่งตรงข้ามส่งมา แต่คราวนี้เป็นผู้หญิงอายุแค่สิบแปดเองงั้นเหรอ? เพิ่งจะจบมัธยมปลายชัดๆ “เอาไงดีครับ หรือพวกมันคิดจะเอาเด็กผู้หญิงมาล่อคุณแบล็ค”
“คิดว่าล่อได้หรือไง?” ผู้หญิงสำหรับผมถ้าไม่มีผลประโยชน์ก็อย่าหวังว่าแบล็คคนนี้จะสนใจ “ไปพามา”
“ครับ? คุณแบล็คเอาจริงเหรอ” เขตทำหน้ามึนงงไม่น้อย โดยปกติถ้าสืบได้จะจัดการแต่ครั้งนี้ผมอยากจะรู้ว่าไอ้ ‘เซ้นส์’ มันคิดจะเอาชนะผมทางไหนถึงได้ส่งเด็กผู้หญิงคนนี้มาในถ้ำเสือ
“ก็ในเมื่อเด็กมันอยากลองของ ก็ลองดู” ยกยิ้มมุมปาก เขตจึงโค้งศีรษะให้ผมและออกจากห้องไป ผมหมุนเก้าอี้ไปยังหน้าต่างที่ถูกปิดตายแต่ทว่ากลับเอารูปวิวทะเลมาติดแทนเพราะผมไม่ค่อยชอบแสงอาทิตย์ในตอนเช้า สิ่งที่ผมชอบคือความมืดมิดที่มีแสงสว่างสลัวๆ ก็เท่านั้น
ส่วนคนที่มันส่งมาผมจะดูแลเป็นอย่างดีเอง...
“คิดจะขี่หลังเสือ แค่คิดจะลงก็ยากแล้ว”
- ผู้เขียน
