วันแรกกับพี่ปั๊วะ
1206 คำ
เวลา 09.00 น.
“Rrrrr”
เสียงสั่นของโทรศัพท์เครื่องหรูซึ่งวางอยู่บนที่นอนทำให้จัสที่กำลังงัวเงียตื่นขึ้นเต็มตาก่อนจะกดรับสาย
“ฮัลโหล” เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงยานคางไปหาปลายสาย
‘จัส เราอยู่ใต้คอนโดแล้วนะ กำลังจะขึ้นไปที่ห้อง’
“โอเคๆ ขึ้นมาได้เลย” พอเขาพูดแค่นั้นเพื่อนจอมแสบของเขาก็กดวางสายทันที
จัสส่ายหัว ผมสีทองพลิ้วไหวไปตามแรงสั่นสะเทือน มือเรียวยกขึ้นมาขยี้ดวงตากลมโตให้รู้สึกตื่นตัวขึ้น แล้วแวบไปแปรงฟันในห้องน้ำ กะว่าแดนมาถึงก็เรียบร้อยพอดี
ทว่า.....
“ก๊อกๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้น คนในห้องน้ำหยุดทุกการกระทำทันที
เร็วอย่างไม่น่าเชื่อ จัสพึ่งจะเดินเข้าห้องน้ำได้ไม่ถึง3 นาที ห้องของเขาอยู่ชั้นบนสุดของคอนโด กว่าจะขึ้นมาก็ใช้เวลาเกิน 5นาทีแน่ๆ ถึงจะมาเจอจังหวะลิฟต์ว่างก็ตาม นี่มันไม่เร็วไปหน่อยหรอ แต่ช่างมันเถอะ รีบบ้วนปากให้เรียบร้อยแล้ววิ่งไปรับแดนที่หน้าห้อง
“หวัดดีจัส เรามาแล้ว” แดนยิ้มกว้าง ในมือข้างซ้ายมีอุปกรณ์ต่างๆ มาด้วย ส่วนด้านขวาคงไม่ต้องบอกก็รู้ งูสีดำตัวขนาดไม่ใหญ่มากพันอยู่ที่ท้องแขน ตอนนั้นจัสไม่ได้สนใจมันนักจึงไม่เห็นว่ามันจ้องจัสด้วยดวงตาที่ไม่ต่างจากมนุษย์
“โทษทีที่ให้รอนะ เราไม่คิดว่าแดนจะมาถึงห้องเราเร็วขนาดนี้ เข้ามาสิ”
จัสเปิดประตูให้ทั้งคนและงูเข้ามา
“เราต่างหากที่ต้องขอโทษจัสที่มารบกวน เราฝากจัสดูแลพี่ปั๊วะแปปเดียวนะ แล้วเราจะรีบกลับมา พี่ปั๊วะเป็นคนน่ารัก ใจเย็น ไม่ดุ แล้วก็สุภาพมากๆ จัสจะต้องชอบพี่ปั๊วะแน่ๆ” แดนร่ายยาวพลางยิ้มกว้าง
จัสได้แต่หยักหน้ารับถึงแม้จะมีคำถามมากมายอยู่ในหัว แต่ก็ช่างมันเถอะ เลี้ยงงูตัวเดียวมันคงไม่ยากเท่าไหร่หรอกมั้ง
“แล้วเราต้องทำยังไงบ้างล่ะ” จัสเพียงแต่ถามคำถามพื้นๆ
“ไม่ต้องทำอะไรเลย เดี๋ยวพี่ปั๊วะเขาจัดการของเขาเอง หิวเดี๋ยวเขาก็สะกิดบอก ง่วงก็ขึ้นเตียงมานอน ส่วนการเข้าห้องน้ำเขาก็ไม่มีปัญหา อ้อ มีเรื่องสำคัญข้อเดียว”
“อะไรหรอ”
“อย่าให้พี่ปั๊วะโดดแสงอาทิตย์ พี่ปั๊วะเป็นคนแพ้แสงมาก ถ้าเกิดว่าโดนเข้าไปพี่ปั๊วะต้องแย่แน่ๆ”
“อ๋า.....โอเค” จัสพยักหน้าเข้าใจแล้วมองไปที่พี่ปั๊วะซึ่งนอนนี้ยังขดตัวนิ่งบนแขนแดน
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วเราไปก่อนนะ มีปัญหาอะไรก็โทรหาเราได้เลย”
“ได้ๆ เดินทางดีๆ นะ”
“อะ รับพี่ปั๊วะไป เขาดูอยากอยู่กับจัสมากนะ” แดนยื่นแขนไปตรงหน้าจัสปล่อยให้พี่ปั๊วะเลื้อยไปที่แขนของจัสช้าๆ
พอพี่ปั๊วะเลื้อยมาอยู่บนแขนของจัสก็เอาหัวมาคลอเคลียราวกับออดอ้อน จนทำให้จัสเผลอยิ้มออกมา
“เห็นมั้ยพี่ปั๊วะชอบจัสจริงๆ ด้วย เราไปละ” แดนยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องไป
จัสมองดูพี่ปั๊วะที่ยังคลอเคลียอยู่ที่แขน ก่อนจะพาไปวางไว้ที่เตียงนอนนุ่ม ซึ่งดูท่าว่าพี่ปั๊วะจะอิดออดอยู่ซักหน่อย แต่ก็ยอมเลื้อยไปนอนที่เตียงดีๆ
“นอนรออยู่ตรงนี้ก่อนนะพี่ปั๊วะ เดี๋ยวจัสอาบน้ำก่อนแล้วจะออกมาหาอะไรให้กิน” จัสบอกกับเจ้างูพี่ปั๊วะตรงหน้าราวกับมันเข้าใจ แล้วเดินเลี่ยงไปที่กล่องใส่อาหารพี่ปั๊วะ คิดว่าแดนคงใส่พวกอาหารงูเอาไว้ แต่ผิดคาด ในนั้นกลับมีกระดาษเขียนแค่ว่า พี่ปั๊วะชอบกินกระเพราเนื้อกับเนื้อย่างจิ้มแจ่ว
“ว้อทท!!!” จัสสบทเสียงดังลั่นห้องจนพี่ปั๊วะผงกหัวขึ้นมาดู
“อะไรของแดนเนี่ย ทำไมถึงทิ้งโน้ตไว้แบบนี้ พี่ปั๊วะนี่งูหรือคนกันแน่ กินกะเพราเนื้อกับเนื้อย่างจิ้มแจ่วเนี่ยนะ”
โอ้ย อยากจะบ้าตาย นี่เรากำลังเลี้ยงงูอยู่จริงๆ ใช่มั้ย
.
.
พักเรื่องปวดหัวไปก่อน ร่างบางคว้าผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ ปล่อยความคิดไปเรื่อยๆ ให้สายน้ำไหล่ผ่านฃำระร่างกายขาวนวล ก่อนจะเอาผ้าพันรอบเอวคอดออกมาด้านนอกเพื่อใส่เสื้อผ้าอย่างที่ทำเป็นประจำ แต่คงลืมไปว่ามีสายตาอีกคู่จับจ้องรูปร่างเขาไม่วางตา ก่อนจะเลื้อยอย่างแช่มช้าเข้าไปพันเรียวขาสวยเอาไว้ จนทำให้อีกฝ่ายรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ
“เห้ย...พี่ปั๊วะ มาพันขาจัสทำไม หรือว่าหิวหรอ กินจัสไม่ได้นะ ไหนแดนบอกพี่ปั๋วะไม่ขย้ำคนไง” จัสทำท่ากลัวพยายามสะบัดพี่ปั๊วะออก
“ไม่กิน...ข้าไม่กินมนุษย์” เสียงเข้มลอดออกมาจากร่างเปรียวสีดำมะเมื่อมซึ่งตอนนี้เลื้อยไปที่ขาอ่อนพร้อมกับเอาหัวคลอเคลีย
“พี่ปั๊วะ เสียงพี่หรอ???” จัสทำหน้าช๊อก ก่อนจะตบหน้าตัวเองแรงๆ ว่าคงเพราะตื่นเช้าเลยยังไม่มีสติอยู่แน่ๆ เลยพยายามสะบัดพี่ปั๊วะให้หลุดอีกครั้ง คราวนี้เจ้างูสีดำเลื้อยลงมาจากขาแต่โดยดี จัสจึงโล่งใจ แค่ก็ไม่นาน
“หิว ข้าบอกว่าข้าหิว”
“พี่ปั๊วะ สรุปพี่พูดได้จริงๆ ใช่มั้ย จัสไม่ได้หูฝาดใช่ป่าว”
“แล้วได้ยินว่าอย่างไรล่ะ”
“แง้........อิพ่ออิแม่ช่วยจัสด้วย”
“ร้องไปใย มีเหตุใดต้องร้องกัน ไปใส่เสื้อผ้าเสีย อยู่แบบนี้ไม่หนาวรึไร หรือต้องการให้ข้าให้ความอบอุ่น” งูตรงหน้าจัสยังพูดไม่หยุด แถมยังตรงเข้ามาเตรียมจะเข้ามาพันตัวจัสอีกครั้ง
“อ่า...งั้น อยู่ตรงนี้ก่อนนะ ห้ามเข้าใกล้จัสเกิน1เมตร” ว่าพลางวิ่งตื๋อไปที่ห้องแต่งตัว
ฝัน นี่มันความฝันแน่ๆ งูอะไรจะพูดได้
จัสตบหน้าเรียกสติอีกครั้ง คิดอะไรบางอย่าง
ถ้ามันเป็นเรื่องจริงล่ะ แดนก็ต้องรู้เรื่องนี้ด้วยสิ
ว่าแล้วก็มองหามือถือ แต่ก็ต้องทำหน้าร้องไห้ ก็ในเมื่อมันอยู่ในห้องนอนที่มีงูพี่ปั๊วะพูดได้อยู่ด้วยเนี่ยสิ
แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีก นอกจากจะทำใจกล้าวิ่งเร็วๆ ไปหยิบมือถือบนเตียง โดยที่มีพี่ปั๊วะนอนนิ่งๆ มองตามร่างบางที่วิ่งวุ่นไปมาอย่างระอา
มือเรียวกดหาเบอร์โทรคุ้นเคยทันที แต่โทรเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ไม่รับเลย ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ ไหนว่าโทรหาได้ตลอดไง
จัสถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกเซ็ง นี่เขาต้องออกไปเผชิญหน้ากับงูพูดได้จริงๆ หรอ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย?
++++++++++++++++++++++++++
- ผู้เขียน
