บทที่ 3
1529 คำ
ณ ร้านอาหารใจกลางเมืองกรุง
“นี่ไอ้หมื่น หรือนับหมื่น สิงหโชติเดชา ชายหนุ่มผู้ร่ำรวยติดอันดับประเทศ เนื้อหอมกรุ่นจนสาวๆ ทั้งหลายอยากจะรุมทึ้ง ครีมคงรู้จักมันแล้ว”
พอธนาดลแนะนำสรรพคุณของเพื่อนหนุ่มเสร็จ และเห็นทั้งคาริสากับนับหมื่นยกมือไหว้ทักทายกันแล้ว เขาเลยแนะนำอีกคนต่อทันที
“แล้วนี่คือพี่แสน นับแสน สิงหโชติเดชา พี่ชายของไอ้หมื่น และยังเป็นลูกค้ารายใหญ่ของเราในวันนี้... พี่แสนครับนี่ครีมเลขาของผมเอง”
“สวัสดีค่ะคุณนับแสน” จู่ๆ หญิงสาวก็รู้สึกเหมือนหายใจไม่ทั่วท้อง แค่ได้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนตัวสูง... ที่น่าจะสูงกว่าเธอเกือบครึ่ง แต่อะไรก็ไม่สำคัญเท่าแรงดึงดูดมหาศาลของดวงตาทรงเสน่ห์คู่นั้น มันไม่หวาน ไม่ซึ้ง แต่ดุ และแลดูร้ายจนน่า ‘หลงใหล !’
“สวัสดีครับ... ครีม แต่เรียกผมว่าแสน เหมือนกับเจ้านายคุณก็พอนะครับ”
โอ๊ย !! ตาย... ตายแน่ๆ เธอตายแน่ แค่เขาบอก ‘สวัสดีครับครีม’ แค่นี้ แต่ทำไมเธอรู้สึกเหมือนโดนเขากระชากเข้าไปจูบอย่างนั้นละ
“คะ... ค่ะคุณแสน” คาริสาก้มหน้าอายม้วน เธอปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่มไปหรือเปล่าก็ไม่รู้ ตอนนี้อะไรก็ดูน่าประหม่าไปเสียหมด
ปกติเธอก็ไม่แพ้คนหล่อนี่... แต่จะเรียกว่าชายหนุ่มร่างสูง คมเข้ม สมาร์ตไปทั้งเนื้อทั้งตัวคนนี้หล่ออย่างเดียวคงไม่ได้ เพราะเขาดูสมบูรณ์แบบ เหมือนหลุดออกมาจากเทพนิยายอย่างไรอย่างนั้น ผลการวิจัยบอกว่าหากเราเจอรักแรกพบ ม่านตาจะขยายยี่สิบเปอร์เซ็นต์ และหากตกหลุมรักสมองจะหลั่งดูคามีนออกมาอย่างท่วมท้น
... เธอว่าตอนนี้เธอเป็นทั้งสองอย่างเลยละ
“งั้นเชิญที่โต๊ะกันดีกว่านะคะ” แต่หน้าที่ก็คือหน้าที่ ต่อให้เธอจะประหม่ากับลูกค้าคนนี้ขนาดไหน ก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด
ระหว่างที่อาหารทยอยเข้ามาเสิร์ฟ เจ้านายเธอและคู่ค้าก็ทำการเจรจากันไป ทานอาหารกันไป โดยมีพยานคือนับหมื่น และคนคอยจดรายละเอียดอย่างเธอ... แต่ทำไมคาริสาถึงรู้สึกได้ว่านับแสนคอยจับจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลาก็ไม่รู้
“ได้อย่างที่พี่แสนต้องการทุกอย่างเลยครับ ประมาณเดือนหน้าตามที่พี่แสนแจ้งว่าให้ทางเราเข้าไปตกแต่งภายในเรือนเหนือฟ้าปีกซ้ายได้ ผมจะเร่งงานให้เป็นกรณีพิเศษ น่าจะใช้เวลาไม่เกินสองเดือนคงพร้อมให้พี่แสนเช็กงานครับ แต่ระหว่างในอาทิตย์นี้ผมจะให้ลูกน้องเอาแบบฟอร์มตกแต่งภายในแบบสำเร็จรูป และแบบเฟอร์นิเจอร์ไปให้พี่แสนเลือกถึงที่เองเลยนะครับ หากอยากเพิ่มเติมตรงไหน เปลี่ยนอะไร ก็แจ้งทางเราได้เลยครับ”
“โอเค งั้นเอาตามที่นายว่านั่นแหละ” นับแสนบอกอย่างไม่แยแสสักเท่าไร เพราะสิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่การตกแต่งบ้าน... แต่เขาต้องการมาเจอใครบางคนมากกว่า
คาริสาไม่รู้ว่าอุปาทานไปเองหรือไม่ ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าสายตาคมกล้าคู่นั้นมองมาที่เธอเพียงจุดเดียวอีกแล้ว แม้นับแสนกำลังเจรจาต่อรองธุรกิจอยู่กับเจ้านายเธออย่างออกรสออกชาติอยู่ก็ตาม
“ครีมทานเถอะครับ ผมกับธนาคุยกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว” นับแสนแสดงความเอาใจใส่ออกมา... เขาว่ากันว่าผู้หญิงชอบสุภาพบุรุษ เทกแคร์ดูแลตลอดเวลา ไหนลองหน่อยซิ ! ว่าจะจริงแค่ไหน
คาริสาพยักหน้าพร้อมส่งยิ้มน้อยๆ กลับไป เป็นผู้หญิงต้องสงวนท่าทีและคำพูด
‘ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังจะทันอยู่มั้ยยายครีมเอ๊ย !’
“งั้นทานนี่นะ ผมตักให้ จานนี้ของโปรดครีมผมจำได้”
ธนาดลกระวีกระวาดดูแลเลขาสาวจนดูออกนอกหน้าบ้าง แม้เขาไม่ได้รู้จักนับแสน สิงหโชติเดชาเป็นการส่วนตัว แต่จากที่เขาเป็นเพื่อนในกลุ่มของนับหมื่น ทำไมจะไม่รู้ว่าทายาทอันดับหนึ่งของสิงหโชติเดชาคนนี้หยิ่งทระนงและถือตัวขนาดไหน หากไม่จำเป็นผู้ชายที่นั่งคุยกับเขาเป็นครึ่งค่อนชั่วโมงตรงหน้า ไม่มีทางจะออกมาจากป่า หรือพื้นที่ส่วนตัวที่ถือครองอภิสิทธิ์เอาไว้ง่ายๆ แน่ ทีแรกที่ไอ้หมื่นติดต่อมา ธนาดลยังคิดว่าหูเฝื่อนไปด้วยซ้ำ
แม้ ‘เหนือฟ้า’ จะไม่ได้เป็นบ้านป่าเมืองเถื่อนอย่างที่หลายๆ คนเข้าใจ แต่จากอาณาเขตที่กว้างใหญ่ไพศาล กินพื้นที่เหนือ ใต้ ออก ตก เข้าเขตหลายจังหวัด แถมเจ้าของไร่ยังนิยมความเป็นส่วนตัวเหนือสิ่งอื่นใด จะมีที่ค่อนข้างเริ่มเปิดให้นักท่องเที่ยวบ้าง ก็คือในส่วนของเพื่อนเขาอย่างนับหมื่นและน้องชายอีกสองคนคือ นับพันและนับสิบ ที่อยากจะทำ
รีสอร์ตบ้านไร่ แบบครบวงจร เลยเริ่มเปิดเหนือฟ้าให้นักท่องเที่ยวได้ยลโฉมเมื่อปีที่แล้วนี่เอง
... แต่นั่นก็เป็นความคิดของทั้งสาม ‘นับ’ คนน้อง ส่วน ‘นับ’ คนพี่ไม่เล่นด้วย ดังนั้นเขาจึงไม่ค่อยไว้ใจนับแสนสักเท่าไร ที่ดูจะสนอกสนใจเลขาสาวของเขาเป็นพิเศษ บุคลิกท่าทางอย่างนับแสน มีความจำเป็นอะไรล่ะ ที่ต้องทำตัวให้อ่อนโยน สุขุมต่อหน้าพนักงานของบริษัทเล็กๆ แค่คนเดียว !
นับแสนทำเพียงยิ้มน้อยๆ
ผู้ชายบางคนก็แบบนี้ พอรู้ตัวว่ากำลังจะโดนแย่งของรัก ก็ทำเป็นหวงก้างขึ้นมาทันตา แต่ขอโทษเถอะ กับผู้หญิงคนนี้เขายกให้ใครไม่ได้จริงๆ แน่นอนว่าเขาไม่ได้หลงเสน่ห์อะไรในตัวเจ้าหล่อนสักนิด แค่อยากจะฉุดแม่นี่ลงไปเที่ยวขุมนรกอเวจีเล่นดูสักครั้ง ก็แค่นั้นเอง !
“นี่ธนา พี่แสนจะกลับเหนือฟ้ามะรืนนี้แล้ว เรื่องเลือกแบบเลือกเฟอร์ฯ นี่จะเอาไงวะ” นับหมื่นลองถามหยั่งเชิงให้พี่ชาย เพื่อกรุยทางให้เป็นไปอย่างที่นับแสนต้องการ
“นั่นสินะ ฉันก็ลืมไปว่าพี่แสนมีงานที่ไร่ต้องดูแล งั้นเอาอย่างนี้มั้ยครับ ให้ผมส่งเมลแบบและรายละเอียดให้พี่เลือกก่อน หากมีข้อสงสัยหรืออยากได้อะไรเพิ่มเติมพี่แสนบอกผมในเมล หรือจะให้เลขาที่ไร่สายตรงหาผมเลยก็ได้”
“ไม่ละ พี่ชอบพูดคุยกันแบบเห็นหน้าเห็นตามากกว่า ธนาส่งลูกน้อง ที่-ไว้-ใจ-ได้ ขึ้นไปคุยงานกับพี่ได้เลย เรื่องค่าใช้จ่ายไม่ต้องเป็นห่วง พี่จะออกเช็คให้ทุกครั้ง” นับแสนจงใจเน้นคำว่า ‘ที่ไว้ใจได้’ เพื่อแสดงให้เพื่อนของน้องชายเห็นว่า ไม่ใช่ทางนี้จะส่งใครที่ไหนไปก็ได้
เอาอีกแล้ว... พูดเสร็จนับแสนก็หันมามองที่เธออีกแล้ว อย่าบอกนะว่าเขาอยากให้เธอเป็นคนไปติดต่องานกับเขาน่ะ
“ได้อยู่แล้วครับพี่แสน ผมว่าจะให้ตรีภพ พนักงานดีเด่นของบริษัทเป็นคนจัดการโครงการของพี่โดยตรงเลยเป็นยังไงครับ คนนั้นเซ้นส์แรง แค่มองตาลูกค้าก็รู้ใจแล้วว่าต้องการอะไร”
“อืม... ไม่ละ พี่ไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้า ธนาคงเข้าใจใช่มั้ย”
นับแสนรู้ว่าเวลาที่เขามองคู่สนทนานิ่งๆ แบบนี้มันจะมีพลังบางอย่างให้เขาได้สิ่งที่ต้องการโดยไม่ต้องเอ่ยอะไรขึ้นมาอีก
“แล้วพี่แสนว่ายังไงถึงจะดีเล่าครับ”
นับแสนยิ้มร้ายสมใจ เมื่อเปิดทางมาอย่างนี้... เขาก็ไม่ขัดศรัทธา
“ครีมอยากไปเที่ยวทางเหนือบ้างมั้ยครับ”
“เอ่อ...” เจอคำถามตรงๆ แบบนี้เข้าไป คาริสาก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน
และนอกจากหญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวในนี้แล้ว บนโต๊ะในภัตตาคารอาหารเหลาแห่งนี้ มีคนที่อึ้งจนชะงักไปกับคำถามสั้นๆ ของนับแสนและตามมาด้วยอาการไม่พอใจเล็กๆ อย่างธนาดล กับคนที่ดูไม่ทุกข์ไม่ร้อน เพราะรู้ว่ามันจะต้องเข้าอีหรอบนี้อยู่แล้วอย่างนับหมื่น
“คงไม่ได้หรอกครับพี่แสน ปกติครีมเขาจะทำงานนั่งโต๊ะ คงไม่สะดวกหากจะให้ไปสมบุกสมบัน เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมจะส่งมัณฑนากรมือหนึ่งของเราไปแล้วกันนะครับ พี่แสนจะได้ไม่ต้องคุยงานผ่านประสานงานคนไหน” ธนาดลอดไม่ได้ที่จะแสดงความฉุนออกมาเล็กๆ
หากไม่ติดว่านับแสนเป็นลูกค้ารายใหญ่แถมยังเป็นพี่ชายของเพื่อนสนิทเขาแล้วละก็ ทำตัวขายขนมจีบให้คนของเขาออกนอกหน้าขนาดนี้ เขาคงขอยกเลิกสัญญาไปแล้ว
- ผู้เขียน
